Στοιχήµατα και εφιάλτες…

Ο πρόσφατος κυβερνητικός ανασχηµατισµός δεν είχε τελικώς τα δοµικά χαρακτηριστικά που περίµεναν κάποιοι, ούτε όµως θα µπορούσε να πει κανείς ότι ήταν -τουλάχιστον σε ό,τι αφορά κεντρικές επιλογές του πρωθυπουργού- αποτέλεσµα της πίεσης την οποία άσκησαν στο Μέγαρο Μαξίµου οι τεράστιες συγκεντρώσεις για το θέµα των Τεµπών.

Σίγουρα το timing και το κλίµα που είχε διαµορφωθεί έπαιξαν καταλυτικό ρόλο, ωστόσο ορισµένες παράµετροι -όπως η παραµονή του Άδωνη Γεωργιάδη στην κυβέρνηση και η αξιοποίηση Βορίδη στο υπουργείο Μεταναστευτικής Πολιτικής παρά την έξοδό του από το στενό πρωθυπουργικό περιβάλλον- σίγουρα πήγαιναν… κόντρα στον απόηχο της πλατείας.

Βέβαια, η αναβάθµιση του κεντρώου Κωστή Χατζηδάκη στη θέση του άτυπου Νο2 της κυβέρνησης ή η περαιτέρω αναβάθµιση του Κυριάκου Πιερρακάκη συντείνουν -αν µη τι άλλο- στην άποψη πως η µετριοπάθεια και το µεταρρυθµιστικό προφίλ ήταν βασικά ζητούµενα για τον πρωθυπουργό, µε φόντο τις έντονες αντιδράσεις που είχαν προκύψει από τις τοποθετήσεις των δύο προαναφερθέντων υπουργών της δεξιάς πτέρυγας.

Όλα αυτά φυσικά, όπως και το σύνολο των εσωκοµµατικών στοχεύσεων και των γενικότερων ισορροπιών, τις οποίες εξυπηρέτησε η ανασύνθεση του κυβερνητικού σχήµατος, είναι ουσιαστικά ωραίες ιστορίες για τις παραπολιτικές στήλες των εφηµερίδων και του διαδικτύου ή µια αφορµή για παλαιάς κοπής δηµοσιογραφικά σχόλια. Σε αυτή τη συγκυρία, το µεγάλο στοίχηµα για την κυβέρνηση και για τη χώρα είναι:

• Να πειστούν οι πολίτες ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης και τα κορυφαία στελέχη της «γαλάζιας» διακυβέρνησης, από όπου κι αν προέρχονται αυτά, εξακολουθούν να εργάζονται για να παράξουν απτό αποτέλεσµα, όπως συνέβη και την περίοδο της πρώτης τετραετίας.
• Να πειστούν ότι τα φαινόµενα αλαζονείας και µειωµένων αντανακλαστικών, που -κατά κοινή οµολογία- δεν έλειψαν, ιδιαιτέρως από συγκεκριµένες περιπτώσεις υπουργών και υφυπουργών, δεν έχουν πια θέση στην κυβερνητική καθηµερινότητα, δεδοµένης της εξαιρετικά κρίσιµης συγκυρίας στην οποία βρίσκεται ολόκληρος ο πλανήτης, και παραχωρούν τη θέση τους στην ενσυναίσθηση και την απόλυτη υπευθυνότητα.
• Να πειστούν, τέλος, ότι γεγονότα όπως αυτά µε τον Αρίστο ∆οξιάδη ή τον υφυπουργό Τσάφο, που χτυπούν το µαλακό υπογάστριο της βάσης της παράταξης, συνιστούν κακές παρενθέσεις έναντι µιας πορείας αντιστροφής της υπάρχουσας εικόνας. Ήδη η είσοδος στην εξίσωση της διακυβέρνησης µιας σειράς στελεχών προερχόµενων από τη -µέχρι πρότινος… τρισκατάρατη για ορισµένους φανατικούς της «αριστείας»- Κοινοβουλευτική Οµάδα της Ν∆ αποτελεί εκ προοιµίου µία διέξοδο στο µέτωπο της επικοινωνίας µε τον κόσµο της παράταξης αλλά και µε τις τοπικές κοινωνίες ανά την ελληνική επικράτεια. Ένα στοιχείο που έλειψε εµφατικά µετά τον εκλογικό θρίαµβο του 2023.

Σε αυτή τη λογική, ήταν -αν µη τι άλλο- όαση στην έρηµο των διαδοχικών ανατροπών και λαθών των τελευταίων ηµερών η γνωστοποίηση της επιθυµίας του Χρήστου Τριαντόπουλου να οδηγηθεί ο φάκελος σχετικά µε τις κατηγορίες που του αποδίδονται για το «µπάζωµα» στο πεδίο της τραγωδίας των Τεµπών απευθείας στο ∆ικαστικό Συµβούλιο.

Τέτοιες ενέργειες, έστω κι αν δεν συνεισφέρουν -όπως γίνεται αντιληπτό- στα τελικά συµπεράσµατα της ∆ικαιοσύνης, αφενός είναι απόλυτα συµβατές µε τις παραδόσεις και τις αξίες του κυβερνώντος κόµµατος και αφετέρου (και αυτό βεβαίως είναι το σηµαντικότερο) αποκρούουν αποτελεσµατικά τις αιτιάσεις περί συγκάλυψης, οι οποίες δίχως αµφιβολία λειτουργούν εν είδει απόλυτου εφιάλτη για τους κυβερνώντες και -ως εκ τούτου- θα πρέπει να δροµολογούν δυναµικές και άµεσες πρωτοβουλίες.

Πλέον αναµένονται αντίστοιχες ενέργειες πολιτικής ενσυναίσθησης και εγρήγορσης στα µεγάλα κοινωνικά µέτωπα. Αυτός εξάλλου είναι ο µοναδικός δρόµος για την επιβίωση της κυβέρνησης αλλά και την εξάλειψη του κινδύνου της επέλασης του λαϊκισµού, που επανέρχεται σαν ένα σκοτεινό αποµεινάρι του παρελθόντος.