Άλλωστε, τι να γράψεις και πώς, όταν θέλεις να αρνηθείς την πραγματικότητα. Λένε ότι αν βιώσεις την απώλεια σε μικρή ηλικία μετά συμβιβάζεσαι με την ιδέα της. Πώς, όμως, μπορείς να συμβιβαστείς με την αδικία, με τον ξαφνικό, σκληρό χαμό ενός ανθρώπου, ο οποίος είχε γίνει αναπόσπαστο μέρος της καθημερινότητάς σου και σε είχε τιμήσει με τη φιλία και τις συμβουλές του; Με τον Μιχάλη Ζαφειρόπουλο δίναμε ραντεβού τα πρωινά είτε στην Ευελπίδων είτε στον Πειραιά προκειμένου να τα πούμε για τα ουκ ολίγα δικαστήρια που έχει κάθε μαχητική εφημερίδα που ενοχλεί το σύστημα. Δεν έχουν περάσει δέκα ημέρες από τότε που μου απηύθυνε, για τελευταία φορά, ερωτήσεις από τη θέση του συνηγόρου υπεράσπισης και ακόμη λιγότερες από τη συνεννόησή μας για την αναβολή που πήρε μία από τις υποθέσεις που χειριζόταν. Ο πραγματικός Μιχάλης, όμως, ήταν αυτός που έβγαινε από τις αίθουσες των δικαστηρίων.

Ο ευγενής και ηθικός άνθρωπος, που χαιρόσουν να συζητάς μαζί του επί παντός επιστητού, ο τόσο αγαπητός στους κόλπους των συναδέλφων του, που έσπευδαν να του σφίξουν το χέρι, και πάνω απ' όλα ο καλός φίλος, που θα λείψει τόσο πολύ στον Γιάννη, στον Παναγιώτη, στον Δημήτρη και σε εμένα, που είχαμε την τύχη να τον ζήσουμε από πιο κοντά. Ποτέ δεν είδε τα «Π» ως πελατεία και ποτέ δεν τον είδαμε απλώς ως δικηγόρο. «Είσαι ίδιος ο Κουρτάκης, ρε παιδί μου. Καμιά φορά χρειάζεται και φρένο», μου έλεγε ύστερα από κάποιες συναισθηματικές εξάρσεις μου κατά τη διάρκεια μιας ακροαματικής διαδικασίας.

Η στιγμή, όμως, που θα κρατήσω περισσότερο από τον Μιχάλη ήταν το τεράστιο, χαρακτηριστικό χαμόγελό του όταν μου γνώρισε τον γιο του, τον Νώντα. «Θα συνεχίσει την παρακαταθήκη της οικογένειας», μου είχε πει γεμάτος περηφάνια.

Είναι σίγουρο ότι ο μικρός, που αντιμετώπισε με τόση γενναιότητα ψυχής την πιο δύσκολη ώρα της ζωής του, θα δίνει πολλούς λόγους στον πατέρα του για να εξακολουθεί να χαμογελάει εκεί πάνω…

Αντίο, φίλε, και σε ευχαριστώ…