Ποτέ στο παρελθόν ένας Έλληνας πολίτης πάνω απ’ όλα και ακολούθως ένας από τους σημαντικότερους εκπροσώπους του οικονομικού γίγνεσθαι, δεν δοκίμασε σε τέτοιο βαθμό την αγριότητα μιας τόσο αδίστακτης κυβέρνησης και μάλιστα σε περίοδο δημοκρατίας. Ποτέ άλλοτε και σε καμιά δυτική χώρα η Δικαιοσύνη, αλλά και αυτό ακόμη το βήμα της Βουλής δεν χρησιμοποιήθηκαν ως μέσα ανελέητης σπίλωσης ενός συγκεκριμένου προσώπου προκειμένου να προωθηθούν οι όποιες κυβερνητικές επιδιώξεις. Ωστόσο, για τους υμνητές του καθεστώτος της Βενεζουέλας και τους θαυμαστές του Τσάβες (ακόμη κι αυτός θα ζήλευε τα καμώματα των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ) φαίνεται πως όλα αυτά δεν είναι παρά μια μικρή λεπτομέρεια. Όπως λεπτομέρεια είναι όπως καταδεικνύουν οι πρακτικές τους, ο σεβασμός στις έννοιες της οικογένειας, της αξιοπρέπειας και της ηθικής και επαγγελματικής υπόστασης ενός ανθρώπου.

Κι αν η γραφικότητα και ο πανικός του τελειωμένου πολιτικά Καμμένου τον έχουν καταστήσει αναξιόπιστο και κομπάρσο της κοινοβουλευτικής σκηνής, η περίπτωση του κατά τ’ άλλα αριστερού και δημοκράτη Αλέξη Τσίπρα συνιστά αν μη τι άλλο περίτρανη απόδειξη της θεσμικής κρίσης που διέρχεται η χώρα, παράλληλα με την οικονομική. Μέσω του Βαγγέλη Μαρινάκη, ο πρωθυπουργός διαμηνύει κυνικά και απροσχημάτιστα προς κάθε… ενοχλητικό αντίπαλο ότι ο μόνος δρόμος, προκειμένου να μην γνωρίσει το σκληρό πρόσωπο της αριστερής εξουσίας, είναι η συνθηκολόγηση με τις κυβερνητικές επιταγές. Τα γεγονότα μιλούν από μόνα τους. Ο Μαρινάκης των τηλεοπτικών αδειών, των επισκέψεων στο Μέγαρο Μαξίμου και της εμπλοκής στα κοινά του Πειραιά όταν και κέρδιζε πανηγυρικά τον νεοδημοκράτη πρώην δήμαρχο Βασίλη Μιχαλολιάκο, αποθεωνόταν από το περιβάλλον Τσίπρα και τους βουλευτές της κυβερνητικής πλειοψηφίας. Αντίθετα, ο Μαρινάκης που έσωσε έναν ιστορικό Οργανισμό και δεν τον άφησε είτε να σαπίσει, είτε να καταλήξει σε φίλα προσκείμενα στην κυβέρνηση χέρια, είναι ο διωκόμενος κουμπάρος του Μητσοτάκη. Αυτό βλέπετε είναι το τίμημα της μη ικανοποίησης των κυβερνητικών αιτημάτων μπροστά στα οποία ο κάθε Τσίπρας, ο κάθε Καμμένος κι ο κάθε Τζανακόπουλος αγνοούν τον πυρήνα των ανθρώπινων δικαιωμάτων και σπεύδουν να στήσουν σκευωρίες, να προκαταβάλουν δικαστικές αποφάσεις, ακόμη και να καταδικάσουν επικοινωνιακά, καταργώντας κάθε αρχή της διάκρισης των εξουσιών. Δεν θέλουν καμία κριτική για τα ψέματά τους και τις συνέπειες της πολιτικής τους, καμία φωνή που να αναδεικνύει την ασυνείδητη καταπάτηση δομικών συνταγματικών προβλέψεων, κανένα εμπόδιο στην ολοκλήρωση των υπόγειων και σκοτεινών σχεδίων τους.

Μετά απ’ όλα αυτά, οι κυβερνώντες και τα φερέφωνά τους έχουν το θράσος να κάνουν λόγο περί εκτροπής με φόντο τον χαρακτηρισμό «χούντα» που τους αποδόθηκε σε μια κοινωνική εκδήλωση. Αλήθεια, αυτού του είδους η λογική με την οποία πορεύονται πώς αλλιώς θα μπορούσε να εκφραστεί και μάλιστα από ένα πρόσωπο που έχει βιώσει στον απόλυτο βαθμό τις αμέτρητες πολιτικές τους θηριωδίες; Δεν χρειάζεται να ανατρέξει κανείς στα ουκ ολίγα παραδείγματα του παρελθόντος. Αρκεί να ρίξει μια ματιά στην σημερινή ομιλία του εν ενεργεία υπουργού Εθνικής Άμυνας της χώρας, ο οποίος σ’ ένα από τα γνωστά παραληρήματά του προέβη σε μία ακόμη ΚΑΝΟΝΙΚΗ και καραμπινάτη θεσμική εκτροπή. Αυτή την φορά δεν έμενε μόνο στις προαναγγελίες κατηγορητηρίων, αλλά έσπευσε να διαμηνύσει ότι κάποιοι βουλευτές της ΝΔ θα βρίσκονται στην φυλακή όταν θα έλθει προς ψήφιση η συμφωνία για το σκοπιανό! Λίγο αργότερα, στην δευτερολογία του, ο πρωθυπουργός με περισσή περηφάνια υπενθύμισε με νόημα τις διώξεις και τις δικαστικές ενέργειες που έχουν λάβει χώρα επί ημερών του εναντίον …ανυπάκουων επιχειρηματιών και ιδιοκτητών ΜΜΕ.

Το χειρότερο, δε, είναι ότι φθάνουν στο σημείο να κατηγορούν τον Μαρινάκη γι’ αυτή την περιβόητη φράση του, ορισμένοι βουλευτές τύπου Κωνσταντινέα, Μπάρκα και σία που έχουν εξασφαλίσει μια κοινοβουλευτική έδρα με πέντε ή έξι χιλιάδες σταυρούς, αφαιρώντας στο μυαλό τους το δικαίωμα να αρθρώνει πολιτική άποψη ένα πρόσωπο που πήρε περισσότερες από δεκατέσσερις χιλιάδες ψήφους σε μια διαδικασία δημοτικών εκλογών. Εκτός κι αν οι πολίτες του Πειραιά δεν ανήκουν για τους ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ στο δημοκρατικό τόξο…