Είναι πραγματικά θλιβερό για έναν άνθρωπο, που αν δεν προσπαθούσε τόσο πεισματικά και συστηματικά να απαξιώσει εαυτόν θα μπορούσε τουλάχιστον να σεβαστεί κανείς την ηλικία του, να μετατρέπεται σ’ αυτή την φάση της ζωής του σ’ ένα ιδιότυπο και πλήρως απεχθές πολιτικό τρολ. Ο λόγος βεβαίως για τον Θανάση Καρτερό, ο οποίος αν και εκπροσωπεί μια αριστερή γενιά πολύ παλαιότερη από αυτή που κατοικοεδρεύει σήμερα στο Μέγαρο Μαξίμου, έχει ταυτιστεί πλήρως με τις πρωτοφανείς και ξεκάθαρα αντιθεσμικές πρακτικές της. Προχωρώντας μάλιστα ένα βήμα παραπέρα και.... τυφλωμένος από τον έρωτα της εξουσίας, που προφανώς αποτελούσε διαχρονικό απωθημένο και για τον ίδιο, έχει καταστεί ο απόλυτος αρχιερέας της προπαγάνδας για την κάλυψη των αυταρχικών λογικών με τις οποίες πορεύεται το παρόν κυβερνητικό σύστημα. Το χειρότερο δε, είναι ότι τυλίγει την επιδίωξή του με τον μανδύα της αριστερής παράδοσης και των περιβόητων ιδεολογικών αξιών της, αδιαφορώντας για το γεγονός ότι το μόνο που καταφέρνει με την τακτική αυτή είναι να τις βυθίζει ακόμη περισσότερο στον βούρκο της ιστορικής ανυποληψίας.

Ο «παλαιός αριστερός» Θανάσης Καρτερός καλύπτει επικοινωνιακά (είτε μέσω τη αρθρογραφίας του, είτε μέσω της δράσης του στο Μαξίμου) και επιχειρεί να ξεπλύνει τα πεπραγμένα της κακομαθημένης παρέας του Τσίπρα, του Τζανακόπουλου και των άλλων, που μπροστά στην επιθυμία τους για τη διατήρηση των κυβερνητικών σκήπτρων, καθίστανται όχι μόνο αδίστακτοι, αλλά και επικίνδυνοι. Τα «παιδιά» όπως τα χαρακτηρίζει ο επικεφαλής του Γραφείου Τύπου του πρωθυπουργού και μαζί τους ο ίδιος, εκπροσωπούν τις παραδόσεις της παράταξής τους, ταυτιζόμενοι απόλυτα με τα παραληρήματα του Καμμένου. Τιμούν την όποια ιστορία τους, ρίχνοντας τις ευθύνες για τις δύο διαδοχικές εθνικές τραγωδίες που βαραίνουν τις πλάτες τους στους ίδιους τους νεκρούς. Στήνουν επικοινωνιακές συσκέψεις την κρίσιμη ώρα της μάχης για την διάσωση ανθρώπινων ζωών και αντί του συντονισμού για την παροχή βοήθειας, το μεγάλο τους άγχος είναι να στείλουν στους «δικούς» τους την... γραμμή για την παρουσία τους στα τηλεοπτικά πάνελ.

Φυσικά, γνωρίζοντας –εκτός των άλλων- από πρώτο χέρι τα μυστικά κάθε είδους παλαιοκομμουνιστικής προβοκάτσιας, καλλιέργησε ακόμη περισσότερο την στρατηγική εξεύρεσης και δημιουργίας εχθρών, σε μια προσπάθεια αποπροσανατολισμού της κοινής γνώμης από την πραγματικότητα. Οποιοσδήποτε τόλμησε να... ορθώσει ανάστημα απέναντι στην (μεταφορικά και κυρολεκτικά) λαίλαπα της Αριστεράς αυτομάτως έρχεται αντιμέτωπος με το αδίστακτο πρόσωπο της εξουσίας τους, που όμοιό του δεν έχει υπάρξει στα χρόνια της μεταπολίτευσης. Δεν θέλουν καμία κριτική για την εγκληματική πολιτική τους, καμία φωνή που να χαλάει τα σχέδιά τους. Ο Καρτερός, υποδεικνύοντας συστηματικά τον «εχθρό» στο πρόσωπο του Βαγγέλη Μαρινάκη, έφθασε στο σημείο να υποστηρίξει ότι ο εφοπλιστής ζητά το... κεφάλι του Αλέξη Τσίπρα. Το κακό για τον μέντορα του Δημήτρη Τζανακόπουλου, είναι ότι όσο μετρ κι αν είσαι στην αλλοίωση της πραγματικότητας, στην συγκεκριμένη περίπτωση τα γεγονότα μιλούν από μόνα τους. Ο Μαρινάκης είδε τους κυβερνώντες να εκτοξεύουν απειλές εναντίον του από το βήμα της Βουλής, τις οποίες αργότερα υλοποίησαν κάποιοι πρόθυμοι λειτουργοί της Δικαιοσύνης. Ο Μαρινάκης είδε αυτούς που τον αποθέωναν όταν συμμετείχε στον διαγωνισμό για τις τηλεοπτικές άδειες και όταν συναντούσε τη Δούρου, να βγάζουν non paper με τα οποία τον καταδίκαζαν επικοινωνιακά δίχως καμία βάση και λογική για σοβαρές ποινικές πράξεις, καταπατώντας κάθε συνταγματική έννοια περί διάκρισης των εξουσιών. Ο Μαρινάκης, είδε την παρέα του Μαξίμου αγκαζέ με τον Καμμένο να επιχερεί απροκάλυπτα να επηρεάσει δικαστικές εξελίξεις, αδιαφορώντας για τον όποιο ηθικό και προσωπικό αντίκτυπο έναντι του ιδίου, της οικογένειάς τους, του φιλικού του περιβάλλοντος και εν τέλει των εργαζομένων των επιχειρήσεών του. Άραγε, ποιος και γιατί θέλει την κεφαλή του άλλου επί πίνακι; Μήπως κάποιοι εκδικούνται τον Μαρινάκη επειδή δεν τους άφησε να αλώσουν τα media; Μήπως κάποιοι, επιχειρούν ακόμη και τώρα να περάσουν τα μηνύματά τους προς κάθε ανυπάκουο εκδότη και επιχειρηματία που δεν τους κάνει τα χατίρια; Και τελικά, ποιος είναι αυτός που τεχνιέντως ταύτισε τον Μαρινάκη με τον Μητσοτάκη, προσδοκώντας μέσω των γνωστών ψεμάτων και των πέρα για πέρα αντισυνταγματικών ενεργειών του Μαξίμου και των φερεφώνων του να «χτυπήσουν» και τους δύο, ευελπιστώντας να μπει τέλος στην δημοσκοπική κατάρρευση της κυβέρνησής του;