Η εικόνα των εκπροσώπων της «πρώτης φοράς Αριστερά» να προσπαθούν εξιλεωθούν έναντι της νιότης τους και των ξεχασμένων πεποιθήσεών τους με φόντο τους εορτασμούς για την επέτειο του Πολυτεχνείου θα προκαλούσε αν μη τι άλλο γέλιο, αν δεν ήταν τόσο θλιβερή και ξεκάθαρα υποκριτική.

Από την μια, κορυφαίοι Συριζαίοι να επιχειρούν να καταθέσουν στεφάνι στο Μνημείο των θυμάτων και να προπηλακίζονται από ένα τσούρμο μπαχαλάκηδων που εντελώς φασιστικά και παρανοϊκά θεωρούν ότι η επέτειος τους ανήκει. Αλήθεια όμως μπήκαν ποτέ ο Φίλης, ο Σκουρλέτης, ο Μανιός και οι υπόλοιποι στη διαδικασία να αναζητήσουν τις ευθύνες (και) του κόμματός τους για την απαράδεκτη και απολύτως καταδικαστέα κατάσταση που βίωσαν την περασμένη Παρασκευή; Μήπως και ο ΣΥΡΙΖΑ έπαιξε για χρόνια και στήριξε την ύπαρξή του στο παιχνίδι της καπηλείας των γεγονότων του ’73; Μήπως κάποια (ακραία για να μην παρεξηγούμαστε) στοιχεία που εξέθρεφε ο πολιτικός τους χώρος έκαναν τα ίδια και πιθανώς χειρότερα σε κάποιους άλλους, που στο παρελθόν πήγαν απλώς για να ασκήσουν ένα δημοκρατικό τους δικαίωμα και βρέθηκαν αίφνης στα γύρω νοσοκομεία; Και τέλος σκέφτηκαν άραγε όλοι αυτοί που ψήφισαν το χειρότερο Μνημόνιο της ιστορίας και κάνουν αέρα στον Καμμένο για να παραμείνουν στις καρέκλες τους πως πλέον αποτελούν κόκκινο πανί σε χώρους και ιδεολογικοπολιτικού περιεχομένου εκδηλώσεις που προ του 2015 αποτελούσαν προνομιακό πεδίο για τους ίδιους; Βλέπετε και αριστεροί κοινωνικοί αγώνες και μνημόνια και χαριεντίσματα με την Μέρκελ, δεν πάνε μαζί.

Από την άλλη, ένα άλλο τσούρμο πολιτικών μπαχαλάκηδων αυτή τη φορά, που μόλις πριν από δύο μήνες χτυπούσαν κανονικές προσοχές στον Αμερικανό πρέσβη στη ΔΕΘ και έσπευδαν άρον άρον να παραδώσουν τον όρο Μακεδονία στους Σκοπιανούς για να δείξουν στην αντίπερα όχθη του Ατλαντικού πόσο καλά παιδιά έγιναν, εθεάθησαν να πορεύονται εν είδει ανθρώπινης αλυσίδας στην αμερικανική πρεσβεία. Και σ’ αυτή την περίπτωση, τα παρατράγουδα αποδείχθηκαν αναπόφευκτα. Πρώτος και καλύτερος ο εκ των αρχιτεκτόνων του ανοίγματος στις ΗΠΑ και εκ των πρώτων που έσπευσαν να ανοίξoυν δίαυλο επικοινωνίας με την πρεσβεία. Ο υπουργός Ψηφιακής Πολιτικής Νίκος Παππάς, ο απόλυτος δηλαδή συνομιλητής της εγχώριας τηλεοπτικής -και όχι μόνο- διαπλοκής που η σημερινή κυβέρνηση υποτίθεται ότι θα εξαφάνιζε από τη χώρα και ο άνθρωπος που χρέωσε τον κρατικό κορβανά μερικές εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ για να μετατρέψει την ΕΡΤ σε ΣΥΡΙΖΑ TV. Και για να μην ξεχνιόμαστε, ο κολλητός του Καμμένου, με τον οποίο άνοιξαν το Ποσειδώνιο μόνο για πάρτη τους τη νύχτα των εκλογών για να τους τραγουδήσει πριβέ ο Πλούταρχος. Δε βαριέσαι, από την παραλιακή στην πρεσβεία, μια κωλοτούμπα και κάποια χιλιόμετρα υποκρισίας, δρόμος.

Δίπλα του, ο αριστερός θιασώτης των ιδιωτικοποιήσεων Θοδωρής Δρίτσας, ο οποίος έδωσε με συνοπτικές διαδικασίες το λιμάνι του Πειραιά στην Cosco, αλλά και ο Πάνος Σκουρλέτης, με τον οποίο σκοτώνονται για τον έλεγχο της κεντρικής Επιτροπής.

Η περίπτωση πάντως του συνόλου των προαναφερθέντων, θυμίζει εκείνο το αξέχαστο ντουέτο του Γιάννη Μηλιώκα και της Αφροδίτης Μάνου, που πήγαινε κάπως έτσι: «Τα όνειρά τους κόκκινα, τα όνειρά τους άσπρα, ρούχα μαζί που πλύθηκαν κι έχουνε γίνει ροζ».