Κάθε άλλο παρά έκπληξη αποτελεί φυσικά η προσπάθεια του Μεγάρου Μαξίμου και των φερεφώνων του να επιστρατεύσουν παλαιοκομματικού τύπου τερτίπια, προκειμένου να αποπροσανατολίσουν την κοινή γνώμη από την αμείλικτη γι’ αυτούς πραγματικότητα. Για μια ακόμη φορά, αυτό το σαθρό σύστημα εξουσίας που κυβερνά την χώρα αδιαφορώντας απροσχημάτιστα για κάθε θεσμική και δημοκρατική κατάκτηση, δείχνει το σκληρό και ελεεινό πρόσωπό του. Από την μια, ο πρωθυπουργός και το υπόλοιπο παρεάκι της κυβέρνησης που μπροστά στην αγωνία τους να βάλουν τέρμα στην γενική τους κατάρρευση και να παραμείνουν στην καρέκλα, ευτελίζουν κυνικά ό,τι απέμεινε από τον μύθο του περιβόητου αριστερού ήθους. Από την άλλη, οι κάθε είδους γκεμπελίσκοι των μιντιακών παραμάγαζων που στήθηκαν για να εξυπηρετήσουν τις σκοτεινές επιδιώξεις της πρώτης φοράς Αριστερά, δίνουν τα ρέστα τους στο πεδίο της προπαγάνδας προκειμένου να μην απωλέσουν τα προνόμια που τους εξασφάλισε το σφιχταγκάλιασμά τους με τις νεοκομμουνιστικές λογικές των κυβερνώντων.

Κάπως έτσι συνέβη και με το πόρισμα των εισαγγελέων για το μπάχαλο που επικράτησε στο Μάτι την ημέρα της τραγωδίας, αλλά και την πρωτοφανή στα πολιτικά χρονικά υποκρισία που επέδειξαν ο Τσίπρας, η Δούρου και οι υπόλοιποι μεγαλοσχήμονες του ΣΥΡΙΖΑ, πάνω από τις χαμένες ζωές και τις καμμένες περιουσίες. Οι 300 σελίδες του πορίσματος κατέδειξαν περίτρανα ότι το επικοινωνιακό θέατρο του παραλόγου που είχε στήσει το Μαξίμου παρέα με τους ευνοημένους του κονδυλοφόρους για να πείσει πως όλα ήταν καλώς καμωμένα στο επιχειρησιακό μέτωπο, δεν ήταν παρά ενα φθηνό κόλπο και μια μεγάλη ασέβεια ενώπιον του δράματος των πληγέντων. Ο δήθεν άφθαρτος Τσίπρας έστησε μια σύσκεψη-παρωδία μπροστά στις κάμερες, για να καλλιεργήσει μια στημένη εικόνα αίσθησης καθήκοντος. Αλήθεια ποιο καθήκον; Ενώ ήταν γνωστό ότι υπήρχαν δεκάδες νεκροί εκείνη την στιγμή, ο ελληνικός λαός έβλεπε τον πρωθυπουργό της χώρας να ρωτά για τα μποφόρ της επόμενης μέρας, αλλά και την προέλευση των πλωτών μέσων. Το μόνο βέβαιο είναι ότι τα πλωτά μέσα που έσωσαν τον κόσμο δεν ξεκίνησαν από το λιμάνι της βίλας στο Σούνιο όπου παίρνει τις καλοκαιρινές ανάσες του. Κι αντί να αφήσει τους αρχηγούς της Πυροσβεστικής και της Αστυνομίας να ασχολούνται αποκλειστικά και μόνο με την διάσωση των ανθρώπων, τους κατέστησε κομπάρσους στον βωμό της επικοινωνιακής διαχείρισης της εθνικής τραγωδίας.

Σαν να μην έφθανε αυτό, το ίδιο σκηνικό επαναλήφθηκε μερικές μέρες αργότερα, όταν ο κυβερνητικός εκπρόσωπος προσπάθησε σαν... Βουλγαράκης της Αριστεράς μέσω κάτι γελοίων σχεδιαγραμμάτων, να πείσει τους Έλληνες ότι για όλα έφταιγαν οι προηγούμενοι και οι άσχημες καιρικές συνθήκες, ξεχνώνας πως ο ίδιος και οι συνοδοιπόροι του κυβερνούσαν ήδη τρεισήμιση χρόνια. Όμως, αυτή η ρητορική της ανευθυνότητας και της αποθέωσης της διαχείρισης του ανθρώπινου πόνου με όρους επικοινωνίας κατέρρευσε με ιδιαίτερα επώδυνο τρόπο για τους εμπνευστές της. Όπως φαίνεται, για την τραγική εκείνη μέρα, δεν έφταιγαν ούτε τα αυθαίρετα όπως ξεδιάντροπα έλεγε ο μέχρι πρότινος συγκυβερνήτης Πάνος Καμμένος, ούτε το κακό το ριζικό μας, ούτε φυσικά οι κάτοικοι της περιοχής (το ακούσαμε κι αυτό), στους οποίους ο πρωθυπουργός έλεγε δημόσια και χωρίς ίχνος σεβασμού, ότι ακόμη κι αν η κυβέρνηση τους έδινε βοήθημα 2.000 ευρώ, αυτοί θα τα... ξόδευαν. Παρεμπιπτόντως, θα είχε ενδιαφέρον μια καταγραφή για το πού ακριβώς κατευθύνθηκε η τεράστια βοήθεια των φορέων και των απλών ανθρώπων προς τους πληγέντες εκείνο το κρίσιμο διάστημα.

Αυτή ακριβώς η αρνητική για την κυβέρνηση εξέλιξη, έπρεπε να... ξεπλυθεί στον δρόμο προς τις τετραπλές κάλπες. Ήρθε λοιπόν ως απομηχανής θεός ο εκδότης που ταυτίστηκε όσο κανείς με την προβολή της προπαγάνδας της σημερινής κυβέρνησης για να βγάλει τα «παιδιά» του Μαξίμου, όπως τα αποκαλεί ο συνδαιτυμόνας του Θανάσης Καρτερός από την δύσκολη θέση. Και ω του θαύματος, γι’ ακόμη μια φορά στο στόχαστρο ο... βολικός στόχος. Αυτός ο... ανυπάκουος που δεν κάνει τα χατίρια του συστήματος. Ο μονίμως κυνηγημένος για τον οποίο έχει αποδειχθεί εδώ καικρό, ότι τουλάχιστον στα αδίστακτα μυαλά της αυλής Τσίπρα δεν ισχύει ούτε η έννοια της διάκρισης των εξουσιών, ούτε το τεκμήριο της αθωώτητας (το αντίθετο μάλιστα αφού φροντίζουν οι ίδιοι να στήσουν έωλα μιντιακά κατηγορητήρια που δεν υφίστανται στους κόλπους της κανονικής Δικαιοσύνης), ούτε ο σεβασμός της προσωπικότητας και της οικογένειάς του.

Όσο υπάρχει ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία, ακόμη και για την τρύπα του όζοντος θα φταίει ο Μαρινάκης. Ήλθε λοιπόν ο Βαξεβάνης για να εκπληρώσει άλλο ένα τμήμα του συμβολαίου δολοφονίας χαρακτήρα που έχει αναλάβει εδώ και καιρό εναντίον του εφοπλιστή για να στηρίξει το κυβερνητικό αφήγημα. Ότι δηλαδή όσοι δεν είναι μαζί μας, είναι όχι μόνο απέναντί μας, αλλά και... πλήρως διεφθαρμένοι. Λογικές που θυμίζουν κάτι από χούντα του ’67, που τις γνωρίζουν πολύ καλά εκεί στην Ηρώδου Αττικού, ή από... Βενεζουέλα του Τσάβες και του Μαδούρο που τόσο πολύ θαυμάζουν οι Συριζαίοι.

Ο αδέκαστος Βαξεβάνης, ο απόλυτος συνομιλητής του πρωθυπουργικού περιβάλλοντος αφιέρωσε ένα ολόκληρο ένθετο-εμετό για τον Βαγγέλη Μαρινάκη, ενώ αντίθετα λησμόνησε τους 100 νεκρούς της Ανατολικής Αττικής, ξεδιπλώνοντας σε όλο της το μεγαλείο την δημοσιογραφική και πολιτική ηθική που εκπροσωπεί. Αυτό που δεν καταλαβαίνει ωστόσο ούτε ο ίδιος, ούτε οι φίλοι του στα κέντρα εξουσίας, είναι ότι ευτυχώς δεν δικάζουν, ούτε καταδικάζουν οι ίδιοι. Κι αυτό θα το βρουν πολύ σύντομα μπροστά τους αφού στον δυτικό κόσμο οι απανταχού νομοθέτες έχουν μεριμνήσει για τις περιπτώσεις καταπάτησης δικαιωμάτων είτε σε εθνικό, είτε σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Ακόμη όμως και στο κοινωνικό πεδίο που επιχειρούν να δημιουργήσουν μια δική τους, εικονική πραγματικότητα, είναι φανερό ότι οι υπόγειες διεργασίες τους πέφτουν στο κενό. Είτε τους αρέσει, είτε δεν τους αρέσει, ο κόσμος γνωρίζει από πρώτο χέρι ότι ο Μαρινάκης ήταν από την πρώτη στιγμή, εκεί όπου ο Τσίπρας, η Δούρου, ο Παππάς και πάει λέγοντας δεν τολμούσαν και δεν τολμούν να εμφανιστούν.

Ήταν παρών στην Μάνδρα όταν με πρωτοβουλία της ΠΑΕ Ολυμπιακός «αναστήθηκε» στην κυριολεξία η περιοχή, όταν το κράτος ήταν παντελώς ανύπαρκτο. Ήταν παρών στο δράμα των προσφύγων στο λιμάνι του Πειραιά όταν με προσωπική του πρωτοβουλία σιτίζονταν καθημερινά χιλιάδες άνθρωποι. Ήταν παρών στο Μάτι με βοήθεια της τάξης του ενός εκατομμυρίου ευρώ, είναι καθημερινά παρών στην υπεράνθρωπη προσπάθεια σίτισης χιλιάδων άπορων πολιτών μέσω της Μητρόπολης του Πειραιά, αλλά και στην ευρύτερη περιοχή του μεγάλου λιμανιού. Είναι παρών στην πόλη του Πειραιά, όπου με προσωπικά του έξοδα έφτιαξε πλατείες, γήπεδα και παιδικές χαρές. Ο Βαξεβάνης αλήθεια, γιατί δεν πάει να κάνει ένα ένθετο για τον Μαρινάκη σ’ αυτές τις περιοχές; Τι φοβάται; Δεν είναι δα και υπουργός για να του διαμαρτυρηθούν για την Συμφωνία των Πρεσπών ή για τα γενικότερα προβλήματά τους οι κάτοικοι... Αν και στην πρώτη φορά Αριστερά έχουν λάβει τα μέτρα τους παρακολουθώντας τα social media των δυνητικά «επικίνδυνων».

Η ουσία είναι ότι όπως και να’ χει, σε λίγο καιρό από τώρα, ο Μαρινάκης θα συνεχίζει την κοινωνική και επιχειρηματική του δραστηριότητα, από την οποία μοιραία θα εξακολουθεί να επωφελείται και μια σημαντική μερίδα πολιτών που ουδεμία σχέση έχει με τα παραγοντιλίκια που συζητάμε. Κι ίσως μάλιστα, αυτό να συμβαίνει από κάποια στιγμή και μετά εν μέσω μιας κυβερνητικής κατάστασης που θα ανέχεται την κριτική από τα ΜΜΕ οποιουδήποτε επιχειρηματία. Το ερώτημα είναι τι θα γίνουν τότε οι παντός είδου Βαξεβάνηδες... Ας κάνουν έστω και αργά την αυτοκριτική τους γιατί κινδυνεύουν να χαθούν μια και καλή στην λήθη της ανυποληψίας. Όσοι, δε, ελάχιστοι θα τους θυμούνται, θα μιλούν για κάτι τύπους που προσπάθησαν να αναβιώσουν τις πρακτικές του αυριανισμού, αλλά τελικά το μόνο που κατάφεραν είναι να τα βάζουν με... γυναίκες. Τώρα που το σκέφτομαι βέβαια, για ορισμένους, αυτό είναι ένα καλό σενάριο...