Δεν είναι λίγα τα µέλη της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ που εδώ και µία τριετία -µε θαυµαστή συνέπειαεπιδίδονται σε ένα ρεσιτάλ χυδαιότητας αναµεµιγµένης συχνά µε δόσεις ηµιµάθειας. Ποιον να πρωτοθυµηθεί κανείς; Τον βουλευτή Κυρίτση, που ανιστόρητα και προσβλητικά ταυτίζει τον ∆υτικό Πολιτισµό µε τον ναζισµό και το Ολοκαύτωµα; Τον βουλευτή των ΑΝ.ΕΛ. Κατσίκη, που εξοµοιώνει την οµοφυλοφιλία µε την παιδοφιλία, ή τα ακραίας ρητορικής και ενίοτε συκοφαντικού περιεχοµένου non papers του Μαξίµου; Ακόµα κι αν αυτή η κυβέρνηση εξαντλήσει τη θητεία της, ίσως τελικά να µην αξίζει να ασχοληθεί κανείς στα σοβαρά µε τα προαναφερθέντα.

Αυτό που έχει σηµασία είναι να ασχοληθούµε µε το µέλλον και την προοπτική αυτού του τόπου. Μέσα σε αυτό το τοξικό, διχαστικό και διαβρωτικό των δηµοκρατικών θεσµών κλίµα που καλλιεργούν οι κυβερνώντες, η Νέα ∆ηµοκρατία παραµένει η µόνη σοβαρή και υπεύθυνη µεταρρυθµιστική δύναµη στη χώρα.

Γιατί, όσο κι αν χρησιµοποιούν οι του ΣΥΡΙΖΑ το παραπλανητικό και απλουστευτικό επιχείρηµα «καλά, εσείς που 40 χρόνια κυβερνούσατε και µας φέρατε εδώ, τώρα θέλετε και να µας σώσετε;», ο ελληνικός λαός γνωρίζει ότι η φιλελεύθερη κεντροδεξιά παράταξη στις κρίσιµες στιγµές στάθηκε στη σωστή πλευρά της Ιστορίας, υλοποίησε τις µεγάλες εθνικές αποφάσεις και είπε την αλήθεια στον ελληνικό λαό. Χωρίς να διστάσει, βέβαια, να πραγµατοποιήσει και αυτοκριτική για τα λάθη και τις παραλείψεις της, παρά το γεγονός ότι οι ευθύνες για τη χρεοκοπία βαρύνουν σαφώς πολύ περισσότερο τον έτερο πόδα του δικοµµατικού συστήµατος των τελευταίων δεκαετιών.

Αυτόν που καταποντίστηκε εκλογικά και εκχώρησε τις πολιτικές του προσωπικότητες και τη µερίδα του λέοντος των ψηφοφόρων του στους σηµερινούς «αριστερούς» κυβερνώντες. Μόνη λύση, λοιπόν, στις επόµενες εκλογές είναι η στήριξη και η συστράτευση µε τη Νέα ∆ηµοκρατία και τον πρόεδρό της, Κυριάκο Μητσοτάκη. Πολυτέλειες για παντός είδους κοµµατίδια και διασπαστικές τάσεις δεν υπάρχουν. Θυµίζω, εξάλλου, ότι ανάλογες απόπειρες ιστορικά, ειδικά σε αυτόν τον πολιτικό χώρο, πάντοτε απέτυχαν. Αλλωστε, δεν υφίσταται κάποια τέτοια ανάγκη. Η σηµερινή Νέα ∆ηµοκρατία καλύπτει αποτελεσµατικά όλο το φάσµα από τη ∆εξιά µέχρι τις παρυφές της Κεντροαριστεράς. Με δοµηµένο και µετριοπαθή πολιτικό λόγο.

Με σαφές και κοστολογηµένο αναπτυξιακό σχέδιο. Με ουσιώδεις προτάσεις και για τους πιο αδύναµους συµπολίτες µας, τις οποίες πρόσφατα εξέθεσε ο πρόεδρος του κόµµατος, απαντώντας, έτσι, στους µύθους περί «ανάλγητης νεοφιλελεύθερης ∆εξιάς» και αποδεικνύοντας πως η Αριστερά δεν µονοπωλεί την κοινωνική ευαισθησία. Αναµφίλεκτα, τα κίνητρα που οδηγούν κάποιες από τις πολιτικές πρωτοβουλίες σε αντίδραση προς τη σηµερινή ηγεσία της Ν.∆. είναι πρωτίστως προσωπικά και δευτερευόντως πολιτικά. Οµως, ας σκεφθούν εάν µετά την πραγµατική λαίλαπα που επέδραµε στον πολιτικό και κοινωνικό ιστό υπάρχει η πολυτέλεια προσωπικών επιλογών.

Η Νέα ∆ηµοκρατία δεν χρειάζεται δίπλα της κοµµατικές γκαρσονιέρες, ούτε βεβαίως και έχει να φοβηθεί από αυτές, ώστε να εξανίσταται και να τους δίνει µεγαλύτερη σηµασία από αυτήν που τους πρέπει. Σε όσους σπεύσουν να επικρίνουν την άποψη, θυµίζω ότι ο γράφων βρέθηκε σε ιδιαιτέρως δύσκολη θέση επί σειράν ετών -και από το ίδιο αυτό κόµµα που υπηρέτησεχωρίς ποτέ να εκστοµίσει καταγγελτικό δηµόσιο λόγο. Αν και θα το εδικαιούτο περισσότερο από όσους σήµερα φωνασκούν.