Ένας ακόµη ισλαµιστής πυροβολεί και σκοτώνει στο όνοµα του Αλλάχ. Το Στρασβούργο, άλλοτε ήρεµο και γραφικό, απασχόλησε τη διεθνή κοινή γνώµη αυτή τη φορά για λόγους που ολοένα και περισσότερο επαναλαµβάνονται σε ευρωπαϊκές πόλεις τα τελευταία χρόνια της σκληρής αντιπαράθεσης των φανατικών ισλαµιστών µε τις αρχές του δυτικού πολιτισµού. Είχαν προηγηθεί επιθέσεις σε ευρωπαϊκές πρωτεύουσες, όπως το Παρίσι, οι Βρυξέλλες, το Λονδίνο, το Βερολίνο.

Η αντίδραση της ∆ύσης χλιαρή και σαστισµένη. Οι πολιτικές της µέχρι στιγµής απεδείχθησαν ανίκανες να σταµατήσουν το φονικό έργο της παράλογης θρησκευτικής βίας. Η Ευρώπη και οι αρχές της κινδυνεύουν όχι τόσο από την αποφασιστικότητα των ανοήτων που σκοτώνοντας πιστεύουν ότι θα πάνε στον Παράδεισο περιτριγυρισµένοι από λόφους πιλαφιού και χαρέµια µε παρθένες, αλλά από τη δική της αναποφασιστικότητα και αβελτηρία. Οι πολίτες που προβληµατίζονται από την κατάσταση ολοένα και λιγοστεύουν ή, φοβούµενοι, απλώς περιορίζουν τις δικές τους ελευθερίες µπροστά στην ελευθεριότητα των σκληρών ισλαµιστών. Αυτή η κατάσταση περιγράφεται, δυστυχώς, µε µια εικόνα που θλίβει για την κατάντια του δυτικού πολιτισµού. Την εικόνα εκείνων που συνωθούνται στις βιτρίνες και τις εισόδους των πολυκαταστηµάτων στην περίφηµη πλέον παγκοσµίως «Black Friday», για να αγοράσουν µια τηλεόραση τελευταίας γενιάς, όταν ο κάθε ακραίος ισλαµιστής είναι έτοιµος να αυτοανατιναχθεί προκειµένου να πάρει µαζί του στον άλλον κόσµο όσο περισσότερες ζωές µπορεί. Εκείνος που µέχρι στιγµής αντιµετώπισε το θέµα δραστικά είναι ο Ρώσος πρόεδρος, Πούτιν, ο οποίος οργάνωσε καταδροµικές δυνάµεις υπεύθυνες για την προστασία του χριστιανικού ιδεώδους, οι οποίες ακολουθούν µεθόδους εξίσου ακραίες όταν αντιλαµβάνονται στο έδαφος της ρωσικής επικράτειας κινήσεις ισλαµιστών. ∆εν είναι τυχαίο που αυτές οι καταδροµικές δυνάµεις λογοδοτούν απευθείας στον Πούτιν.

Η τροµοκρατία εν προκειµένω των ισλαµιστών αντιµετωπίζεται µε εξωθεσµικές λύσεις, οι οποίες πόρρω απέχουν από τις δηµοκρατικές διαδικασίες που θα έπρεπε να ακολουθούν τα θεσµικά για την επιβολή της τάξης όργανα. Η περιγραφή των συνθηκών απλώς επιβεβαιώνει την τροµακτική αλλαγή του κόσµου µας µέσα σε λίγα µόλις χρόνια. Η ανασφάλεια των πολιτών της ∆ύσης ολοένα και µεγαλώνει και ο φόβος κυριαρχεί στις ζωές των ανθρώπων καθηµερινά. Η απάντηση σε µια ευνοµούµενη πολιτεία δεν µπορεί να είναι η δικτατορική πρακτική αλλά ούτε και η χαλαρότητα, µε την οποία µέχρι στιγµής αντιµετωπίζονται τα προβλήµατα που φούντωσαν κυρίως µετά την Αραβική Ανοιξη. Και ενώ αυτά συµβαίνουν στην αυλή µας, η Ευρώπη επιπλέον χειµάζεται από αποσχιστικές τάσεις, µε πρώτη την έξοδο της Μεγάλης Βρετανίας. Οι φωνές σωφροσύνης ακόµη και εντός αυτής της χώρας δεν ακούγονται και οι λαϊκιστές, που υπόσχονται αντιστοίχως παραδείσους µε βουνά από πιλάφια στην επίγεια ζωή, κυριαρχούν. Φτάσαµε να κάνει µαθήµατα δηµοκρατίας κουνώντας το δάχτυλο στη ∆ύση ακόµη και ο Ερντογάν.

Αφορµή γι’ αυτό το άρθρο υπήρξε φυσικά το τι έγινε στη Χριστουγεννιάτικη Αγορά του Στρασβούργου. Επωδός όµως είναι η δική µας -και τώρα µιλώ για τη χώρα µας- εθελοτυφλία ως προς το τι συµβαίνει στον πραγµατικό κόσµο και η στείρα πολιτική αντιπαράθεση, παραγωγός της οποίας, δυστυχώς, είναι η ίδια η κυβέρνηση και µάλιστα στα ανώτερα δυνατά επίπεδα. Η όξυνση της συζήτησης στη Βουλή µε πρωτοβουλία του πρωθυπουργού, εκτός από την απόδειξη πως η κυβέρνηση της Αριστεράς πνέει τα λοίσθια, δηµιουργεί και φόβο στους νουνεχείς για ισλαµοποίηση της πολιτικής ζωής.

Πολιτικές «σφαίρες» και «βόµβες» αυτοαναφλεγόµενες δεν οδηγούν κανέναν και καµία χώρα στον παράδεισο αλλά στον χορό των ∆αιµόνων, όπως κάποιος παλαιός πολιτικός χαρακτήριζε την προεκλογική περίοδο. Το τέλος του δρόµου είναι η βεβαία ήττα του ΣΥΡΙΖΑ αλλά και της πολιτισµένης πολιτικής αντιπαράθεσης, όπως συνέβαινε στις δεκαετίες της αδίκως δυσφηµισµένης Μεταπολίτευσης. Το τέλος της Μεταπολίτευσης, που πολλοί επαγγέλλονται, εάν ήλθε, τελικώς δεν έφερε κάτι καλύτερο, αλλά µας γύρισε σε χειρότερες εποχές, πρότερες αυτής.