Η «παρωδία» αστικής συγκοινωνίας που βιώνουν οι Θεσσαλονικείς τα τελευταία χρόνια, αναμφίβολα αποτελεί προϊόν του μοναδικού πλήρως σοβιετικής εμπνεύσεως πειράματος της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ!

Αυτό που δυσκολεύεται να «χωνέψει» ο μέσος φιλελεύθερος πολίτης (και όχι μόνο οι ψηφοφόροι της ΝΔ) στη Θεσσαλονίκη και δεν το έχει εξηγήσει πειστικά μέχρι τώρα η κυβέρνηση, είναι το γεγονός ότι αυτό το «σοβιετικό πείραμα» που δέχτηκε τόσο σκληρή κριτική -όσον αφορά την εξέλιξή του- από τη ΝΔ και από κάθε νοήμονα παράγοντα της πόλης ανεξαρτήτως πολιτικών καταβολών, δεν φαίνεται να ακολουθεί τροχιά αποκρατικοποίησης, ή έστω στροφής σε «φιλελεύθερο» μοντέλο διοίκησης.

Ας λάβουμε υπόψη κάποιες παραδοχές:

1) Το προ 2015 καθεστώς διοίκησης, λειτουργίας και αποτελεσματικότητας -όσον αφορά στην εξυπηρέτηση των πολιτών- του ΟΑΣΘ, απείχε από το ιδανικό.

2) Εκ των υστέρων κρίνοντας, το προ 2015 καθεστώς ήταν… «μπαρτσελόνα» διοίκησης και αποτελεσματικότητας, εν συγκρίσει με τον «Α.Ο. Κωλοπετινίτσας» που δημιούργησε ο αναμορφωτής Στέλιος Παππάς, ελέω Χρήστου Σπίρτζη.

3) Το σημερινό καθεστώς, ναι μεν έχει έναν βαθμό προσήλωσης στην αποτελεσματικότητα, που διέπει τη «φιλελεύθερη» συνταγή της ΝΔ, αλλά εν πολλοίς και αναγκαστικά, διατηρεί δεσμεύσεις και παθογένειες που επιδεινώθηκαν από την εφαρμογή της αποϊδιωτικοποιήσης.

4) Το «σοβιετικό πείραμα» του ΣΥΡΙΖΑ στον ΟΑΣΘ, είναι τέτοιο – σοβιετικό- ακριβώς λόγω της εν ψυχρώ δήμευσης περιουσιακών στοιχείων ιδιωτών και άρνησης του δικαιώματος πολιτών στην κατοχή ιδιωτικής περιουσίας, κατά τα λενινιστικά και σταλινικά πρότυπα της οργάνωσης του Υπαρκτού Σοσιαλισμού στην πρώην ΕΣΣΔ.

Δεν ξέρω, αν οι μικρομέτοχοι του ΟΑΣΘ, μπορούν ή όχι, να σώσουν τον ΟΑΣΘ εντός εξαμήνου, όπως ισχυρίστηκε εκπρόσωπός τους μιλώντας στον υπογράφοντα στο Radio North 98 της Θεσσαλονίκης, εφόσον τους επιστραφεί η περιουσία τους, δηλαδή το μετοχικό κεκτημένο που τους αφαιρέθηκε.

Ξέρω όμως, πως μια φιλελεύθερη αστική δημοκρατία, δεν νοείται να διατηρεί υπό σοβιετική δήμευση την περιουσία ιδιωτών χωρίς να τους αποζημιώνει.

Και σίγουρα ξέρω, ότι η κυβέρνηση έχει και τα μυαλά και την ισχύ, αλλά και την ελευθερία νομοθέτησης, ώστε τουλάχιστον να «παντρέψει» τον κρατικό έλεγχο στην πορεία αποκατάστασης ενός προβληματικού οργανισμού, με την ιδιωτική πρωτοβουλία.

Τουλάχιστον μέχρι να προχωρήσει η εφαρμογή των ευρωπαϊκών οδηγιών και αποφάσεων, όσον αφορά στις αστικές συγκοινωνίες…

Δεν ξέρω αν θα λέγεται ΣΔΙΤ, δεν ξέρω αν θα λέγεται ιδιωτικοποίηση, δεν ξέρω αν θα λέγεται κάπως αλλιώς… Και δεν είναι δουλειά μου να το βρω. Αυτό που ξέρω όμως, είναι πως αποτελεί θέμα τιμής για τη φιλελεύθερη κυβέρνηση αυτής της χώρας, να βάλει σαφές και ιδεολογικά «κρυστάλλινο» τέλος, οριστικά, στη σοβιετική ντροπή που έχει μετατρέψει την ποιότητα της αστικής συγκοινωνίας της Θεσσαλονίκης, σε ανάμνηση προπολεμικής σιβηρικής εργατούπολης…