Θα σας μπερδέψω λίγο, αλλά είμαι υπέρ αμφοτέρων των αντιθέτων πλευρών, όσον αφορά το «λουκέτο» στη Ν.Παραλία Θεσσαλονίκης. Είμαι υπέρ όσων το επέβαλαν, είμαι υπέρ και όσων αντιδρούν για την επιβολή του!

«Πως γίνεται αυτό ρε φίλε», θα αναρωτιέστε…

Εξηγούμαι πάραυτα!

Η απαγόρευση έχει βάσιμο αίτιο, το γεγονός ότι υπήρξε στη διάρκεια του 24ώρου ένα διάστημα κατά το οποίο η Ν.Παραλία είχε αισθητή πολυκοσμία. Μπορεί σε γενικές γραμμές να τηρούνταν κατά το δυνατόν αποστάσεις ασφαλείας, αλλά έναντι ενός ιού, που δεν ξέρεις ακόμα πόση ώρα μένει στο παγκάκι, πόση ώρα αιωρείται πριν πέσει κάτω (εκεί που έβηξε ο ένας και περνά ο άλλος κάνοντας τζόκινγκ μετά από 30 δευτερόλεπτα), που απαιτεί και έναν «σεβασμό» παραπάνω βρε αδερφέ, η εικόνα απείχε από το να εμπνέει αίσθημα ασφάλειας.

Ακόμα και με κακομονταρισμένο και κακοζουμαρισμένο υλικό (που ασφαλώς δίνει δικαιώματα) η πολυκοσμία είναι εμφανής.

Επιπλέον, αν στη σχετική πολυκοσμία, δεν υπάρξουν αντανακλαστικά αποτροπής, την επόμενη φορά η πολυκοσμία θα είναι αυξημένη κατά 50% και βάλε.

Άρα ακόμα και προληπτικά, η λήψη μέτρων είχε νόημα. Κακώς κατηγορούν ορισμένοι τον Δήμαρχο ή τον Περιφερειάρχη που ανέλαβαν την ευθύνη. Στο κάτω κάτω της γραφής, αν το δεις από την δική τους πλευρά, είναι καλύτερα να τους πουν υπερβολικά υπεύθυνους παρά να τους θεωρούν ανεύθυνους.

Πάμε στον αντίποδα τώρα...

Είναι σωστό το επιχείρημα που προβάλλουν πολλοί Θεσσαλονικείς -επωνύμων συμπεριλαμβανομένων- ότι τις περισσότερες ώρες του 24ώρου, η Παραλία ήταν άδεια. Ή με ελάχιστο κόσμο, σε επίπεδα απολύτως εναρμονισμένα με το πνεύμα των κανόνων που έχουν επιβληθεί.

Επιπλέον, η Παραλία της Θεσσαλονίκης, Νέα και Παλιά, από το Μέγαρο Μουσικής ως το Λιμάνι, αποτελεί στην παρούσα χρονική συγκυρία, ένα... ψυχολογικό «σύνορο» για τους Θεσσαλονικείς.

Είναι πάντα για πολλούς, ένα «φάρμακο»... Μα τώρα είναι για πολλούς ένας παράγοντας ψυχολογικής σταθερότητας. Ξέρετε, όχι επειδή θα πάνε καλά και σώνει να την περπατήσουν (ειδικά τώρα), αλλά επειδή ξέρουν πως αν την χρειαστούν, την έχουν στα πόδια τους...

Όπως αυτό με τα παιδιά της πόλης... Μπορεί επί έναν χρόνο, να είναι σπιτόγατοι, να μην πάνε σινεμά, να μην πάνε θέατρο, να μην πάνε για μπαρότσαρκα με την παρέα... Αν όμως τους καθηλώσεις για έναν μήνα στο

χωριό, τότε θα τους πιάσει η λαχτάρα για όλα τα παραπάνω και θα αισθάνονται καταπίεση που δεν μπορούν να τα έχουν.

Κάτι τέτοιο λοιπόν, είναι η Παραλία για τους Θεσσαλονικείς εν μέσω καραντίνας... Το φάρμακο στο οποίο ξέρουν πως μπορούν να ανατρέξουν.

Κι αν τους στερείς βιαίως τη δυνατότητα να το αναζητήσουν, τους βάζεις σε ανάποδες «στροφές». Τινάζεις τα «αγχόμετρα» στον αέρα!

Και αν σκεφτείς το πως λοιδορείται ήδη η «κακοτεχνία» των εικόνων που αναμεταδόθηκαν δίνοντας ευκαιρία στους «συνωμοσιολόγους» να αρχίσουν τις ανοησίες τους για μασονίες, τσιπάκια και κουραφέξαλα, τότε μπορεί να κάνεις κακό αντί για καλό...

Διότι, ήδη την διακωμώδηση της τηλεοπτικής «πατάτας» τη συμμερίζονται και πολλοί σοβαροί, σοβαρότατοι Θεσσαλονικείς. Και η διακωμώδηση από τον θυμό, ενίοτε απέχει ελάχιστα.

Συνεπώς, ναι. Να μπει μέτρο στη χρήση της Παραλίας, είτε παλιάς, είτε νέας. Με το ζόρι; Με το ζόρι!

Ομοίως και στον Φλοίσβο βέβαια... Ή σε άλλα τοπόσημα πόλεων ανά την Ελλάδα, που προσελκύουν μαζικά τους πολίτες.

Να απαγορευτεί η μαζική προσέλευση. Να βρεθούν τρόποι επιβολής του «μέτρου».

Με πρόσβαση συγκεκριμένη μέρα της εβδομάδας, βάσει λήγοντος ΑΦΜ;

Με πρόσβαση σε συγκριμένη μέρα ΚΑΙ ώρα, κυλιόμενα, βάσει αρχικού γράμματος το επωνύμου;

Με συγκεκριμένες ώρες για κάθε δραστηριότητα (περπάτημα, τρέξιμο);

Με απαγόρευση στάσης ίσως (υποτίθεται δηλώνετε δύο πως βγαίνετε για άθληση και όχι για να κάτσετε με καφέ στο παγκάκι να ρεμβάζετε);

Με συνδυασμό όλων των παραπάνω, ή ενδεχομένως άλλων παραμέτρων που δεν σκέφτηκε το φτωχό μου μυαλό;

Το «λουκέτο» καλώς μπήκε. Για να δώσει χρόνο στους αρμοδίους, να βρουν μια λύση πιο ανεκτά εφαρμόσιμη σε βάθος χρόνου, που δεν θα καταστρατηγεί το πνεύμα και την ουσία των μέτρων περιορισμού της κυκλοφορίας.

Αλλά ας βρεθεί ένας τρόπος, να μη χάσουν οι Θεσσαλονικείς την δυνατότητα να φτάσουν στο ψυχολογικό «σύνορο» της πόλης με το φευγιό της θάλασσας...