Η πρώτη φορά Αριστερά (στο μυαλό τους κάτι σαν πρώτη Αθηναϊκή Δημοκρατία) είναι πανθομολογούμενο ότι θα μείνει στην ιστορία ως η πλέον διασκεδαστική περίοδος από τη σύσταση του νεοελληνικού κράτους. Γι’ αυτό φρόντισαν όσοι ψήφισαν θίασο αντί κυβέρνησης και φροντίζουν με τη σειρά τους να τους δικαιώνουν οι υπουργοί και τα στελέχη των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ με τα καμώματα και τις δηλώσεις τους. Γέλια μέχρι δακρύων ακόμη και από υπουργούς που κατά τεκμήριο διατηρούσαν ένα ανεκτό όριο σοβαρότητας. Μέχρι να μάθουμε ότι ένας εξ αυτών, ο Γιάννης Δραγασάκης εν προκειμένω, είχε έτοιμο σχέδιο για την εθνικοποίηση των τραπεζών.


Προφανώς ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης αισθανόταν παραγκωνισμένος από τους μπουφόνους της κυβέρνησης και προκειμένου να βγει επί σκηνής επέλεξε κι αυτός έναν μονόλογο για την Ανάπτυξη. Και αφού προηγουμένως ο πρωθυπουργός είχε αμολήσει εκείνη την πομφόλυγα περί «δίκαιης ανάπτυξης», βγήκε κι αυτός να πει ότι στηρίζει την «ανάπτυξη από τα κάτω». Δηλαδή, όσοι παρακολουθούν τη φαρσοκωμωδία καταλαβαίνουν ότι η χώρα χρειάζεται μια δίκαιη ανάπτυξη που θα στηρίζεται από τα κάτω! Πιο κάτω δεν γίνεται. Εδώ που τα λέμε, στην περίπτωσή τους ισχύει ότι αν δεν ξέρεις τι είναι, το λες «δίκαιη ανάπτυξη». Αν δεν ξέρεις πώς λειτουργεί, το λες «ανάπτυξη από τα κάτω».

Είναι κάποια πράγματα, όπως είχε γράψει ο Roth, που δεν είσαι υποχρεωμένος να ξέρεις πώς δουλεύουν. Το θέμα, όμως, είναι ότι ανεξάρτητα με το τι ξέρουν ή δεν ξέρουν, αυτά δουλεύουν. Ενώ κάποιοι μελετούν τις ρίζες, κάποιοι άλλοι ξεφλουδίζουν τους καρπούς. Εξαρτάται, καταλήγει, σε ποια άκρη θέλεις να είσαι εσύ. Ενώ εδώ με τη «δίκαιη» και την «από τα κάτω» ανάπτυξη δεν βρίσκει κανείς άκρη. Οπως διδάσκεται στη θεατρολογία, το mistero buffa (το μυστήριο της κωμωδίας) έγκειται στην τραγική του ρίζα: Η κωμωδία γεννιέται μέσα από το τραγικό. Περί αυτού πρόκειται και όλα τα υπόλοιπα είναι φληναφήματα μιας παρέας που πήρε την εξουσία και δεν ξέρει τι να την κάνει. Ή μάλλον τώρα μαθαίνει πώς είναι να μιλάς για ανάπτυξη «από τα κάτω» όταν είσαι από πάνω.