Η πολιτική δεν είναι ανέκδοτο. Οι πολιτικοί ωστόσο γίνονται ανέκδοτο. Η περίοδος που διανύουμε θα μείνει στην ιστορία, τόσο για την «ιλαρότητα» των ανεκδότων όσο και για την αισθητική αντίληψη του περιεχομένου τους. Σημείο των καιρών ή ο κακός μας ο καιρός που ολοένα και συχνότερα προκαλεί φυσικές καταστροφές πολιτικού κυνισμού; Μην ανησυχείτε, γιατί τα πράγματα δεν είναι τόσο άσχημα όσο φαίνονται. Είναι απλώς αστεία και ως τέτοια οφείλουν να τα αντιμετωπίσουν όσοι παραμένουν «αψέκαστοι», αλλά και όσοι άκουσαν τον πρώτο οικολόγο της πρώτη φορά αριστεράς να εγκαλεί την κοινωνία για την οικολογική καταστροφή. Η οποία βέβαια δεν θα είχε συμβεί εφόσον οι Έλληνες, αντί να… χρησιμοποιούν πετρέλαιο, επέλεγαν ένα από τα παράγωγά του. Τη βαζελίνη, για παράδειγμα.

Αυτή είναι η αστεία πλευρά της υπόθεσης. Γιατί η σοβαρή αφορά τη γελοιοποίηση του πολιτικού συστήματος από γραφικούς τύπους που έχουν καταλάβει τις έδρες του κοινοβουλίου και τα υπουργικά έδρανα. Είτε γιατί οι εκλογείς εκδικούνται κατ' αυτόν τον τρόπο το πολιτικό σύστημα είτε γιατί συνειδητά, ψηφίζοντας κατ' εικόνα και καθ' ομοίωσιν, επιθυμούν να εκπροσωπούνται από ανθρώπους μετρίων ικανοτήτων, ώστε διά μέσου αυτών να εκδικηθούν την πολιτική ελίτ της χώρας, την οποία θεωρούν υπεύθυνη για την κοινωνική τους υποβάθμιση.

Προφανώς όλοι οι πολιτικοί δεν είναι ίδιοι. Η πλειονότητά τους δεν προσπαθεί με συσκέψεις να σταματήσει την πετρελαιοκηλίδα, δεν ανακαλύπτει συνωμότες που βάζουν φωτιές, ούτε βέβαια ντύνονται οικολόγοι ώστε μετά να διαπομπεύσουν την κοινωνία με πίσσα και πούπουλα. Οι περισσότεροι κατά τεκμήριον σέβονται τον θεσμικό τους ρόλο, έστω και αν ορισμένες φορές παρεκτρέπονται και συμμετέχουν σε κωμικοτραγικά σκετσάκια. Θλιβερή μεν η εικόνα, αλλά εξηγήσιμη. Και η εξήγηση δεν αφορά μόνο την είσοδο λούμπεν στοιχείων στην πολιτική. Αφορά το ύφος και το ήθος της πλειονότητας των βουλευτών, ανεξάρτητα από κόμματα και ιδεολογίες, που δεν… κρατιούνται, ώστε αποφεύγοντας τις ανοησίες να ελαχιστοποιήσουν το μέγεθος μιας τραγωδίας, όπως αυτή του Σαρωνικού. Κάτι τέτοιες στιγμές το «απέραντο φρενοκομείο» είναι προτιμότερο από την απεραντοσύνη του γελοίου.