Στη Γερμανία συνέβη το αναμενόμενο, δηλαδή η αύξηση στα ποσοστά ενός κόμματος που, ναι μεν, δεν είναι νεοναζιστικό, όπως απαιτεί η λαϊκή μυθιστορία, αλλά σε κάθε περίπτωση είναι ξενοφοβικό και επί του παραδοσιακού γραμμικού άξονα ευρισκόμενο δεξιότερα του τοίχου. Κάποιοι εδώ στην Ελλάδα, και αλλού είναι αλήθεια, αντέδρασαν λες η άνοδος του λαϊκισμού και της Ακροδεξιάς είναι κάτι πρωτοφανές. Μεταξύ μας, τώρα… που δεν μας ακούν οι αιφνιδιασμένοι αναλυτές των εκλογικών αποτελεσμάτων στη Γερμανία, έχουμε καταλάβει γιατί όσοι κυβερνούν στην Ευρώπη με... όραμα τη σκληρή δημοσιονομική προσαρμογή καταλήγουν να ψάχνουν τους ψηφοφόρους τους; Δεν προκαλεί εντύπωση σε κανέναν το αυταπόδεικτο, πως ολοένα και περισσότερο αυξάνονται τα ποσοστά της αποχής, ενώ όσοι αποφασίζουν να ψηφίσουν επιλέγουν κόμματα που κατά βάση στρέφονται κατά του πολιτικού συστήματος;

Το πρόβλημα στην Ευρώπη δεν είναι η Ακροδεξιά, όπως είναι βολικό να υποστηρίζουν όσοι αγάπησαν αιφνιδίως τη δημοσιονομική πειθαρχία, συνδέοντάς την με την επίτευξη του στόχου της ευρωπαϊκής ενοποίησης. Διότι δεν είναι δυνατόν να μη βλέπουν ότι το πρόβλημα της Ευρώπης είναι ότι... δεν είναι Ευρώπη. Απλώς, κάνουν τα στραβά μάτια. Και επί της αδυναμίας των Ευρωπαίων ηγετών να ασχοληθούν με το πρόβλημα και να το λύσουν στη βάση των αρχών και των αξιών επί των οποίων οικοδομήθηκε η Ευρώπη, έρχονται οι κάθε λογής εχθροί της δημοκρατίας, της ελευθερίας και της ευρωπαϊκής αλληλεγγύης να εκφράσουν την οργή και τον θυμό των πολιτών, αξιοποιώντας ανενόχλητοι το διαρκώς διευρυνόμενο πολιτικό κενό που αφήνουν τα κόμματα της Κεντροδεξιάς και της Κεντροαριστεράς.

Όταν η Κεντροδεξιά και η Κεντροαριστερά της Ευρώπης αισθάνονται σχεδόν ανακουφισμένες γιατί η κ. Μέρκελ θα σχηματίσει κυβέρνηση -παρά τις σημαντικές απώλειες που υπέστη, και μάλιστα σε μια χώρα που κέρδισε από ζημίες των άλλων-, ενώ το μόνο που τους απασχολεί είναι αν θα κρατήσει το χαρτοφυλάκιό του ο κ. Σόιμπλε, μια και υπάρχουν και... χειρότεροι «ευρωπαϊστές», δεν πρέπει να απορούμε γιατί η ευρωπαϊκή κοινή γνώμη έχει πάψει να ελπίζει ότι μ’ αυτή την πολιτική θα επιστρέψει η Ευρώπη στον δρόμο που είχαν χαράξει ο Μιτεράν με τον Κολ.