Εγώ δεν είμαι γιατρός όπως ο αναπληρωτής υπουργός Υγείας και ως εκ τούτου δεν γνωρίζω τις ταυτότητες των προστατευομένων μαρτύρων. Επιπλέον δεν θα κάνω εκτιμήσεις, υποθέσεις, εικασίες, όπως ο… Σαράφης από το Μαξίμου. Θα προσπαθήσω να προσεγγίσω το «επιχειρησιακό σχέδιο» της κυβέρνησης- το φερόμενο ως μέγα πολιτικό σκάνδαλο το οποίο ερευνούν δύο χρόνια στις ΗΠΑ χωρίς να βρουν πολιτικούς- προκειμένου να δούμε και την άλλη πλευρά της υπόθεσης.

Κατ’ αρχήν είναι πρωτοφανές ο υπουργός Δικαιοσύνης να δηλώνει κατηγορηματικά ότι «κανένας» δεν γνωρίζει τους μάρτυρες, ενώ προηγουμένως ο… «Εγώ είμαι γιατρός» έχει δηλώσει ότι τους γνωρίζει! Αυτό ούτε ο Κοντολάζος δεν θα το… κελαηδούσε τόσο μελωδικά («Εγώ δεν ήμουνα ξενύχτης ήμουνα καλό παιδί») όσο ο Πολάκης που ξενυχτάει αναρτώντας πονήματα στο facebook.

Επειδή είμαστε μεγάλα παιδιά και όπως λέει η λαϊκή θυμοσοφία «από μικρό και από τρελό μαθαίνεις την αλήθεια», και για να μη παρεξηγηθώ δεν υπαινίσσομαι κάτι μια και δεν είμαι «προστατευόμενος» δημοσιογράφος, όλοι πλην των εμπλεκομένων γνωρίζουν τους «καρέτα- καρέτα» μάρτυρες. Κι αν όντως δεν γνώριζε ο Κοντονής, αν υποθέσουμε δηλαδή ότι ήταν ανενημέρωτος γιατί την Κυριακή δεν διάβασε τη δικογραφία στο Documento, όφειλε να ενημερωθεί από τον Τζανακόπουλο ή έστω από τον Παπαγγελόπουλο.

Όλα αυτά μπορεί να είναι αστεία, αλλά όσα προηγήθηκαν και όσα προφανώς ακολουθούν είναι σοβαρά. Όταν κρεμιούνται στα μανταλάκια κορυφαίες πολιτικές προσωπικότητες από μια «εκτίμηση», πόσα χρόνια θα περιμένει να βρει το δίκιο του ο εμπλεκόμενος όταν αποδειχθεί λανθασμένη η «εκτίμηση»;

Κι αυτό είναι το μεγάλο πρόβλημα σ’ αυτή την υπόθεση. Διότι ναι μεν ουδείς αμφισβητεί ότι πρόκειται για σκάνδαλο, τεραστίων και διεθνών διαστάσεων, αλλά προκαλεί απορίες το γεγονός ότι μόνο στην Ελλάδα φέρονται να εμπλέκονται πολιτικοί. Ίσως γιατί μόνο στην Ελλάδα η κυβέρνηση συνεχίζει να παίζει… τους γιατρούς με εξεταζόμενη ασθενή πάντα τη Νέα Δημοκρατία.

Αυτό το παιχνίδι παίζουν τα παιδιά που έχουν γενικώς… ανησυχίες και εξάρσεις, αλλά όταν το παιχνίδι σταματά να είναι διασκεδαστικό, εν ολίγοις παύει να το ευχαριστιέται η «ασθενής», η δημοκρατία και οι θεσμοί χρειάζονται επειγόντως αληθινό γιατρό. Έτσι απλά, ακόμα και ένα μικρό παιδί αντιλαμβάνεται ότι στο εξής οι πολιτικές εξελίξεις θα χρειάζονται… φαρμακευτική αγωγή. Και είναι αλήθεια, και αυτό δεν είναι απαραίτητο να το μάθει κανείς από μικρό ή τρελό, ότι με τέτοιες συνθήκες οι κοινωνίες δεν ανατάσσονται.