Λένε πολλοί ότι τα social media είναι ο καθρέπτης της κοινωνίας. Είναι, ίσως, το πιο μεγάλο καφενείο, εκεί που ακούγονται όλες οι απόψεις, συνήθως αντιφατικές και αντικρουόμενες. Η Πρωταπριλιά αποτελεί για τα social media την κορυφαία μέρα του έτους. Το μεγαλύτερο «πάρτι» γίνεται αναφορικά με το ποιος/α θα γράψει το μεγαλύτερο ψέμα ή το καλύτερο fake news. Ταυτοχρόνως, οι χρήστες του διαδικτύου κάνουν και τις σχετικές απονομές βραβείων. Εν προκειμένω, με βάση τις αναρτήσεις ο λαοπρόβλητος πρωθυπουργός μας, κέρδισε και αυτή τη… μάχη. Ήταν το πρόσωπο της ημέρας, ο πολιτικός με τις περισσότερες αναφορές. Κοινώς, ήταν η μέρα του, η μέρα του Αλέξη.

Και νομίζω απολύτως δικαιολογημένα. Κανένας άλλος πολιτικός από τη μεταπολίτευση δεν έχει πει τόσα πολλά ψέματα. Κανένας άλλος πολιτικός δεν υποσχέθηκε τα πάντα στους πάντες. Δεν υπήρχε ούτε μια κοινωνική ομάδα που να δυσαρέστησε, ούτε μια συντεχνία με την οποία να συγκρούστηκε, ένα αίτημα κάποιου σωματείου στο οποίο να είπε όχι. Και μάλιστα όχι σε μια περίοδο ευφορίας για τη χώρα, όπου μέσω του εξωτερικού δανεισμού θα μπορούσε να μοιράσει χρήμα, επιδόματα, παροχές κλπ.

Το έπραξε στην πιο δύσκολη στιγμή για τη χώρα. Όταν ελλόχευε ο κίνδυνος της χρεοκοπίας, της εξόδου από την Ε.Ε και την ευρωζώνη. Όταν μεγάλα τμήματα της κοινωνίας έχαναν το έδαφος κάτω από τα πόδια τους και αναζητούσαν ένα πολιτικό αποκούμπι. Αυτό ακριβώς εκμεταλλεύτηκε με τον πλέον κυνικό και αμοράλ τρόπο ο Αλέξης Τσίπρας. Τις ανάγκες, τον πόνο και τη δυστυχία των ανθρώπων. Σε αυτά πάνω πάτησε για να κερδίσει τις εκλογές. Με το λεγόμενο πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης, εκεί που με ένα νόμο θα καταργούσε το μνημόνιο, θα επανέφερε τη 13ή σύνταξη, θα καταργούσε τον ΕΝΦΙΑ, θα έφτανε στα 751 ευρώ τον κατώτατο μισθό, θα αύξανε το επίδομα ανεργίας, θα ακύρωνε τις εν εξελίξει ιδιωτικοποιήσεις κ.α.

Τώρα, λοιπόν, που η θητεία της κυβέρνησης τελειώνει και έρχεται η ώρα της κρίσης των πολιτών,  καλό είναι να θυμόμαστε τον τρόπο με τον οποίο υφάρπαξε ο κ. Τσίπρας την ψήφο των πολιτών, αλλά και πως πολιτεύτηκε αυτά τα 4,5 χρόνια. Και παράλληλα να τον κρίνουμε και να τον συγκρίνουμε με τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Ο οποίος, παρά τις εισηγήσεις που δέχεται, έχει αποφύγει με κάθε τρόπο τη λογική των υποσχέσεων. Για να μην μπορεί κανένας όταν θα γίνει πρωθυπουργός να τον κατηγορήσει πως «άλλα μας είπες και άλλα έκανες». Αυτή είναι η στάση ευθύνης που πρέπει να έχει ένας σύγχρονος πολιτικός: Να μην κοροϊδεύει τους πολίτες, να λέει την αλήθεια, ακόμα και αν κάποιες φορές γίνεται δυσάρεστος ή πληρώνει το πολιτικό κόστος των επιλογών του. Και αύτη είναι, ίσως, η πιο μεγάλη διαφορά ανάμεσα στον Κυριάκο Μητσοτάκη και τον Αλέξη Τσίπρα.