Ρένα Δούρου. Θα μπορούσε να αποτελεί από μόνη της μια ξεχωριστή κατηγορία πολιτικού. Είναι, ίσως, το μοναδικό πρόσωπο που έχει προκαλέσει την οργή τόσο μεγάλων τμημάτων της κοινωνίας με τον προκλητικό τρόπο με τον οποίο συμπεριφέρεται. Ενώ κουβαλά στην πλάτη της 125 νεκρούς και βρίσκεται αντιμέτωπη με το φάσμα της δικαιοσύνης, κουνά το δάχτυλο σαν να μην έχει την παραμικρή ευθύνη για τα όσα έχουν συμβεί επί των ημερών της. Κυρίως στην Μάνδρα και το Μάτι. Με τις φονικές πλημμύρες και τις φονικές πυρκαγιές. Η εν λόγω, μόλις την περασμένη Παρασκευή, είχε το απύθμενο θράσος να βάλει τα κλάματα επειδή της έπλεξε το εγκώμιο ο πρωθυπουργός. Αλλά δεν είχε την αντίστοιχη ευαισθησία όταν στις… βάρδιες της «έκατσε η στραβή» και πνίγηκαν ή κάηκαν άνθρωποι. Τότε έπαιζε σόου και έκανε μηνύσεις κατά παντός υπευθύνου, εξαιρώντας, προφανώς, την αφεντιά της.

Σήμερα, μετά από 1,5 χρόνο, θυμήθηκε να επισκεφτεί τη Μάνδρα Αττικής και να δηλώσει πως το έργο που γίνεται «θα αποκαταστήσει το έλλειμμα της αντιπλημμυρικής θωράκισης της περιοχής». Μάλιστα! Από τη στιγμή που και η ίδια παραδέχτηκε ότι το έργο είχε δρομολογηθεί από το 2014, γιατί άραγε έπρεπε να περάσουν τόσα πολλά χρόνια για να ολοκληρωθεί; Έπρεπε να πνιγούν τόσοι πολλοί άνθρωποι για να γίνουν τα αυτονόητα; Ψιλά γράμματα, όλα αυτά για την κυρία Δούρου που αντιμετωπίζει τους πολίτες με όρους δασκάλας προς μαθητές δημοτικού. Καθισμένη στο θρόνο της περιφερειάρχη Αττικής εδώ, και πέντε χρόνια αγναντεύει τα προβλήματα. Και το κάνει ως…αντιμνημονιακή, διότι το 2014, μας έλεγε για παράδειγμα πως οι αντιμνημονιακοί, μαζεύουν με διαφορετικό τρόπο τα σκουπίδια. Πράγματι, διαπιστώσαμε αυτά τα πέντε χρόνια τον τρόπο με τον οποίο (δεν) μαζεύουν οι αντιμνημονιακοί τα σκουπίδια. Μόνο λόγια και υποσχέσεις.

Αλλά για να επιστρέψουμε στην επίσκεψή της στη Μάνδρα, θα είχε ενδιαφέρον να ρωτήσει η κυρία Δούρου τους πολίτες, ποιοι είναι αυτοί που έχουν σταθεί αυτά τα δύσκολα χρόνια στο πλευρό τους. Και σίγουρα δεν είναι η Περιφέρεια Αττικής, η ίδια και οι συνεργάτες της. Αντιθέτως, είναι το Σωματείο του Ολυμπιακού δια του προέδρου του, που έχει προσφέρει σε όλα τα επίπεδα. Με οικονομική ενίσχυση, με αποκατάσταση ζημιών, με ανθρωπιστική βοήθεια (τρόφιμα, φάρμακα, ρούχα κλπ). Και αυτό το αναγνωρίζουν οι πολίτες της Μάνδρας, όπως φάνηκε και με τα πανό που ανήρτησαν την περασμένη Κυριακή στο γήπεδο Καραϊσκάκη. Τα επισημαίνω όλα αυτά για καταδείξω την ουσιαστική διαφορά ανάμεσα σε μία πολιτικό της ανυπαρξίας και στο ρόλο που μπορεί να παίξουν ενεργοί πολίτες με ευαισθησία και αίσθημα προσφοράς.

Τώρα, λοιπόν, που φτάνει η ώρα της κρίσης των πολιτών, έχει σημασία να θυμηθούμε πώς πολιτεύτηκε όλα αυτά τα χρόνια η κυρία Δούρου. Να μην ξεχάσουμε τις στάχτες και τα αποκαΐδια που αφήνει πίσω της. Και μαζί με την ίδια, να «πετάξουμε» στον κάλαθο το πολιτικό στιλάκι, της και καλά διαφορετικής πολιτικού, που στην πραγματικότητα το μόνο που επιβεβαιώνει είναι την αλαζονεία της άγνοιας.