«Ευγενική, αλλά μάταια, η προσπάθειά σας να σταλάξετε λίγη αισιοδοξία στην ψυχή του καταπληγωμένου πολίτη» σχολιάζουν αναγνώστες για τα γραφόμενα ότι είναι κοντά η έξοδος της πατρίδας από την κρίση. Η εβδομάδα που πέρασε μάλλον τους δικαιώνει! «Εξοδος από την κρίση» με ποιους; Με τους δύο κορυφαίους να τρώγονται αχόρταγα μεταξύ τους; Και άλλη σκοτούρα να μην έχουν από το πώς ο ένας θα βγάλει από τη μέση τον άλλον;

Επεσε από τα σύννεφα ο έρμος πολίτης ακούοντας τους «αρχηγούς» του να σέρνουν τα εξ αμάξης ο ένας εναντίον του άλλου, αλλά να μη βγάζουν λέξη για τα δεινά της δόλιας πατρίδας, που απειλείται ακόμη και με εισβολή από τον ασυγκράτητο Ερντογάν. Να αδιαφορούν για την Ελλάδα που αδυνατίζει συνεχώς, με τους θανάτους να είναι, για πρώτη φορά, περισσότεροι από τις γεννήσεις! Για την Ελλάδα που χάνει τα καλύτερα παιδιά της στις ξενιτιές και της οποίας ο πληθυσμός νοθεύεται από την προσφυγιά…

Οσοι μελετούν τα δημόσια πράγματα πιστεύουν ότι τα «αρχηγικά» κόμματα, τυφλωμένα από κομματικό φανατισμό και πάθος εξουσίας, λίγο θέλουν να οδηγήσουν τη χώρα σε διχασμό, όπως αυτός τον οποίο έζησε κατά καιρούς. Ευτυχώς όμως που αυτή τη φορά δεν έχουν τον λαό μαζί τους. Ολες οι δημοκοπήσεις δείχνουν ότι η κοινή γνώμη αποδοκιμάζει κόμματα και αρχηγούς, γιατί τους καταλογίζει την κατρακύλα της πατρίδας στα 40 τελευταία χρόνια. Κατρακύλα που συνεχίζεται και επί των ημερών Τσίπρα...

Ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ αντιμετωπίζει τη βουβή αποδοκιμασία πολλών εκ των συνέδρων για χονδροειδή λάθη αυτού και των στενών συνεργατών του. Ο ίδιος δεν απέφυγε να παραδεχθεί ότι το κόμμα είναι ΞΕΚΟΜΜΕΝΟ από τη βάση, από τους ψηφοφόρους του, από την κοινωνία. Οπως, εξ άλλου, το ίδιο ξεκομμένη από τη λαϊκή της βάση είναι και η ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας.

Η σκληρή διαπίστωση των ημερών μας είναι ότι ο κόσμος έχει ξεκόψει από τα κόμματα, έχει ξεκόψει από το παλαιοκομματικό παρελθόν… Εχει ξεκόψει από τον πολιτικό διχασμό…

Ούτε ο Τσίπρας, ούτε ο Μητσοτάκης, ούτε και οι άλλοι αρχηγοί δείχνουν να έχουν συνειδητοποιήσει ότι εκείνο που σήμερα προσδοκά ο λαός μας και που τρέμει η ξενοκρατία είναι μια ΕΘΝΙΚΗ ΠΑΝΣΤΡΑΤΙΑ, αποφασισμένη να δώσει μάχες για τα μεγάλα εθνικά προβλήματα, όπως η τουρκική προκλητικότητα, το δημόσιο χρέος, η πάταξη της διαφθοράς, το Προσφυγικό και πάνω απ’ όλα η έξοδος από την κρίση. Απορεί δε ο αγρίως φορολογούμενος πολίτης πώς κανένας από τους αρχηγούς (εκτός ίσως Λεβέντη) δεν κάνει το «πρώτο βήμα» έστω για προσωρινή ανακωχή!

Αμ πώς να το κάνει, αφού το μόνο που τους «πονάει» είναι η «καρέκλα»... Και το μόνο που τους την εξασφαλίζει είναι η πόλωση, ο φανατισμός, η καταστροφολογία...

Εξ άλλου, πώς να μη νιώθει σίγουρος στη δική του «καρέκλα» ο πρωθυπουργός, όταν έχει να μοιράσει «καρεκλίτσες» σε 16 υπουργούς, 15 αναπληρωτές υπουργούς και 14 υφυπουργούς (την πολυπληθέστερη και πιο δαπανηρή κυβέρνηση των τελευταίων ετών), αφού ήδη απείλησε ανασχηματισμό, έχοντας δίπλα του το νεοσύστατο Συμβούλιο Δεοντολογίας, μη και τολμήσει κανείς να θέσει σε κίνδυνο την πλειοψηφία των 152; Και πώς να μη δίνει μάχες για «εντελώς δικό» του κανάλι; Και πώς να μη φοβερίζει κάθε τόσο τον αντίπαλό του «να κάτσει καλά», γιατί αλλιώς θα ανοίξει τις καινούργιες «λίστες»; Και πώς, ύστερα από όλα αυτά, να μην επανεκλεγεί πανηγυρικά αρχηγός από το συνέδριο των 2.400, έστω με τη βάση του κόμματος αδιάφορη;

Να λοιπόν γιατί η σανίδα σωτηρία των «αρχηγών» είναι η ακραία πόλωση, ο χωρισμός των ψηφοφόρων σε αντίπαλα στρατόπεδα, τα παμπάλαια «ζήτω» και «κάτω»!.. Μόνο που αυτή τη φορά η μεγάλη πλειοψηφία του λαού δεν είναι κοντά τους, είναι απέναντί τους. Τους αποδοκιμάζει, τους βγάζει ακόμη και ΑΚΑΤΑΛΛΗΛΟΥΣ, αποστρέφεται τα κανάλια τους και τα έντυπά τους, στιγματίζει κάποιους από το σινάφι μας που βουτάνε τις πέννες τους σε αμαρτωλή χρυσόσκονη… Αρα;

Αρα, η… μακρινή προσδοκία του Ελληνα πολίτη είναι να ιδεί την ιστορία του να επαναλαμβάνεται στην κρίσιμη ώρα. Να ιδεί μετανιωμένους τους κορυφαίους του πολιτικού συστήματος και, αγκαλιασμένους αδελφικά, όπως κάποτε ο Αριστείδης με τον Θεμιστοκλή, να αναφωνούν: «Τώρα όλοι και όλα για τη σωτηρία της δόλιας πατρίδας που βρίσκεται στο χείλος του γκρεμού!». Οραμα; Χίμαιρα; Υστατη ελπίδα; Μόνον ο «καλός θεός της Ελλάδας» γνωρίζει…

Ch.Passalaris@hotmail.com