«Μη ομιλείτε περί ενοχής, μη ομιλείτε περί ευθύνης. Οταν περνά το Σύνταγμα της Ηδονής με μουσικήν και σημαίας· όταν ριγούν και τρέμουν αι αισθήσεις, άφρων και ασεβής είναι όστις μένει μακράν, όστις δεν ορμά εις την καλήν εκστρατείαν, την βαίνουσαν επί την κατάκτησιν των απολαύσεων και των παθών». Από το ποίημα του Καβάφη «Το Σύνταγμα της Ηδονής», που ανήκει στα «Κρυμμένα» του ποιητή. Ευτυχώς που ο σπουδαίος ποιητής το έκρυψε, ωστόσο οι στίχοι ταιριάζουν απόλυτα στους υποψήφιους ευρωβουλευτές.

Δημοσιογράφοι-γυρολόγοι από κόμμα σε κόμμα, καθηγητές και συγγραφείς της πλάκας, τραγουδιστές, ηθοποιοί, μετεωρολόγοι, αθλητές και celebrities, που έτσι βαπτίστηκαν μέσω διαφόρων άθλιων realities, βρήκαν μια θέση στα ευρωψηφοδέλτια. Νεοφασίστες και μεταλλαγμένοι κομμουνιστές, ρατσιστές της Δεξιάς και κρυπτορατσιστές της Aριστεράς, έντρομοι μικροαστοί, εθνικιστές και διεθνιστές και κάθε άλλης καρυδιάς καρύδι, ετοιμάζονται να μας εκπροσωπήσουν πλέον στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο.

Oταν με τις επιλογές αυτές οι αρχηγοί των κομμάτων εξουσίας δείχνουν πως ούτε οι ίδιοι σέβονται τη σημασία της ψήφου των ευρωεκλογών που έχουν ιδιαίτερη πολιτική βαρύτητα... τότε εγώ, εσύ, εμείς ας τους αγνοήσουμε. Μην αφήσεις όλους αυτούς τους ημιμαθείς, τους ακατάλληλους, τους ανίκανους, τους ψεύτες να διαμορφώσουν το μέλλον της χώρας μέσα στο μέλλον της Ευρώπης. Επειδή το αποτέλεσμα που θα προκύψει και από τη δική σου ψήφο δεν θα είναι απόρροια ενός συγκυριακού συσχετισμού δυνάμεων, που θα μπορούσε να διαμορφωθεί στις επικείμενες κρίσιμες εκλογές, αλλά του ίδιου του πολιτικού DNA της Ενωσης. Με την ιδρυτική συνθήκη της Ρώμης (1957), τα κράτη-μέλη χάνουν το προστατευτικό όπλο των εθνικών δασμών.

Με την ενιαία ευρωπαϊκή πράξη (1986) και τη Συνθήκη του Μάαστριχτ (1992) χάνουν και το δεύτερο, σημαντικό όπλο της υποτίμησης του εθνικού νομίσματος, αλλά και τη δυνατότητα αντικυκλικών πολιτικών, που θα διόγκωναν προσωρινά τα ελλείμματα. Και με τη Συνθήκη της Λισαβόνας υποχρεώνονται να παραδώσουν τις στρατηγικές, δημόσιες επιχειρήσεις και υπηρεσίες στον ανελέητο διεθνή ανταγωνισμό! Με αυτά τα δεδομένα, το μόνο ανταγωνιστικό όπλο που απομένει σε κάθε κράτος είναι η διαβόητη «εσωτερική υποτίμηση», θεωρία που πειραματίστηκε επάνω μας, δηλαδή η διαρκής λιτότητα που επιβάλλεται (χωρίς, βέβαια, να έχει ψηφιστεί από κανέναν) ως το αιώνιο οικονομικό Σύνταγμα της Ενωσης. Τίποτα δεν δείχνει ότι φτάνουμε στο τέλος του δρόμου. Η ιδέα να καταθέτουν, εν είδει ενέχυρου, οι υπερχρεωμένες χώρες όχι μόνο ρευστά αποθέματα, αλλά και «φιλέτα» του εθνικού τους πλούτου, συζητείται για την επόμενη κρίση με παράδειγμα και ελληνικά νησιά!

Το χάσμα της νέας οικονομικής ελίτ με τον υπόλοιπο πληθυσμό μεγαλώνει σε παγκόσμιο επίπεδο. Και ήδη διαπιστώνεται ότι το χάσμα ανάμεσα στους ανθρώπους των Βρυξελλών και σε όλους τους υπόλοιπους είναι μια από τις βασικότερες προκλήσεις σήμερα. Και η ισχυροποίηση της πλουτοκρατίας είναι η δυνατότητα των ελίτ να εκμεταλλεύονται κυβερνητικές πολιτικές προς ίδιον όφελος. Ο Γκόρτον Ας, ο σοφός καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης, έχει προειδοποιήσει: Η υπόθεση της Ελλάδας δεν ήταν μια σύγκρουση μεταξύ εθνικών δημοκρατιών. Δεν είναι να γίνει η Ελλάδα μια μικρή Γερμανία - ένας πρωταθλητής στις εξαγωγές ή στις επενδύσεις. Θα πρέπει οι Ελληνες, όπως λένε οι Κινέζοι, να διαβούν το ποτάμι ψηλαφώντας τις πέτρες».

Η ελληνική Οδύσσεια θα διαρκέσει μέχρι το 2100... Ετσι, το σλόγκαν «lest we forget» «να μην ξεχνάμε», δανεισμένο από τον Κίπλινγκ, παραμένει για μένα συνυφασμένο με τις τραγωδίες: Το οικονομικό έγκλημα των Μνημονίων, η Γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου και της Μικράς Ασίας, η Μικρασιατική Kαταστροφή, η γερμανική κατοχή, η Χούντα και η υποδούλωση της μισής Κύπρου στην Τουρκία.

Μόνοι οι υποψήφιοι ευρωβουλευτές Ευάγγελος Μεϊμαράκης, Στέλιος Κυμπουρόπουλος (Ν.Δ.), Δημήτρης Πλουμπίδης, Βλάσης Αγτζίδης, Νατάσα Ρωμανού (ΣΥΡΙΖΑ) και Ευάγγελος Βενέτης (Δημοκρατική Ευθύνη) λάμπουν σαν τα διαμάντια στον βούρκο των ευρωψηφοδελτίων.

Καληνύχτα και καλή τύχη...