Ο «Μικρός Τραμπ» πέτυχε να... «ξεφτίσει» τη γερμανική Ευρώπη
Μην ομιλείτε περί ενοχής, μη ομιλείτε περί ευθύνης. Όταν περνά το Σύνταγμα της Ηδονής με μουσικήν και σημαίας· όταν ριγούν και τρέμουν αι αισθήσεις, άφρων και ασεβής είναι όστις μένει μακράν, όστις δεν ορμά εις την καλήν εκστρατείαν, την βαίνουσαν επί την κατάκτησιν των απολαύσεων και των παθών». Από το ποίημα του Καβάφη «Το Σύνταγμα της Ηδονής», που ανήκει στα «Κρυμμένα» του ποιητή. Ευτυχώς που ο σπουδαίος ποιητής το έκρυψε, ωστόσο οι στίχοι ταιριάζουν απόλυτα στον «Μικρό Τραμπ», ο οποίος δεν είναι άλλος από τον Μπόρις Τζόνσον.
Το Brexit αποτελεί γεγονός από τα μεσάνυκτα χθες Παρασκευή (ώρα Βρυξελλών), δηλαδή 1.317 ημέρες μετά την απόφαση των Βρετανών να αποχωρήσουν από την Ε.Ε. Υστερα από τις διαστάσεις βιβλικής εξόδου που είχε προσλάβει η διαδικασία αποχώρησης της Βρετανίας από την Ευρωπαϊκή Ένωση, και η οποία αναδείχθηκε ταυτόχρονα σε μια από τις πλέον πεισματικές και ανθεκτικές μορφές στην ιστορία του Ηνωμένου Βασιλείου, σήμερα, 1η Φεβρουαρίου του 2020, χαρακτηρίζεται το νεότερο Βατερλώ της Ευρώπης.
Οι υπέρ του Bremain οπαδοί της παραμονής στην Ε.Ε., εκπροσωπώντας ξένα συμφέροντα, επιχείρησαν να μεθοδεύσουν νέο δημοψήφισμα, όμως απέτυχαν. Ο Ευρωπαίος διαπραγματευτής Μισέλ Μπαρνιέ προσπάθησε επί ματαίω να διασώσει το στάτους της Επιτροπής, αλλά συνετρίβη. Ο Εμανουέλ Μακρόν σε ρόλο Σαρλ ντε Γκωλ έμεινε μόνος να υπερασπίζεται το κατακρημνισμένο κύρος του, με την καγκελάριο Αγκελα Μέρκελ, αποδυναμωμένη όσο ποτέ άλλοτε στο παρελθόν, να έχει μάτια μόνο για τον Ερντογάν. Και η Τερέζα Μέι, η αξιοπρεπής κόρη ενός πάστορα, εγκαταλελειμμένη από το κόμμα της, με ένα Κοινοβούλιο σε κατάσταση αλλοφροσύνης, παραδόθηκε στον «Μικρό Τραμπ». Και εδώ στην Ελλάδα, οι παραδοσιακοί «λάτρεις» της Βρετανίας, αυτοί που σχηματίζουν εικόνα του Ηνωμένου Βασιλείου από ένα πανεπιστήμιο, όπου για ένα διάστημα εφοίτησαν, απλώς για πολλοστή φορά γελοιοποιήθηκαν στις εκτιμήσεις τους. Αλλά το «Ναι» μπορεί να σημαίνει και «Όχι» μόνο σε χώρες Μπανανίες.
Όσο κι αν δεν πείθει, ο Μπόρις Τζόνσον είναι αυτός που κατάφερε να εκλεγεί πρώτος και μόνος συντηρητικός δήμαρχος της μεγαλύτερης μητρόπολης του κόσμου, του Λονδίνου, να υπηρετήσει ως υπουργός Εξωτερικών, καταφέρνοντας τελικά να επιβάλει στο κόμμα του και στη χώρα τη δική του ατζέντα για το Brexit, να ρίξει τη Μέι και, τελικά, να αναδειχθεί πρωθυπουργός της Βρετανίας, χωρίς να έχει πάρει ούτε μία ψήφο από τον βρετανικό λαό. Στη συνέχεια, βέβαια, το πέτυχε και αυτό. Η αυτοδιαμόρφωση του Μπόρις Τζόνσον σε υποστηρικτή του Brexit έχει τις ρίζες της στην εποχή της Θάτσερ. Η «σιδηρά κυρία» ή «κυρία No», όπως την αποκαλούσαν τότε, δεν έβλεπε με καλό μάτι την οποιαδήποτε ολοκλήρωση της Ε.Ε. και προειδοποιούσε για τη δημιουργία ενός «ευρωπαϊκού υπερκράτους». Απλώς, η στρατηγική των σκληρών διαπραγματεύσεων από τους Γαλλογερμανούς -για ιδεολογικούς και τιμωρητικούς λόγους-, με στόχο να ταπεινωθεί η Βρετανία, που τόλμησε το ηλίθιο Brexit, έγινε μπούμερανγκ.
Εάν η Γερμανία εδιδάχθη κάτι από τους δύο πολέμους του περασμένου αιώνα, που έσπειραν τον όλεθρο στην Ευρώπη, είναι ότι πλέον η προώθηση των εθνικών της στόχων εξασφαλίζεται αποτελεσματικότερα διά «εκπροσώπων» και όχι με ευθεία έκθεση των ηγετών της. Διά λογαριασμό του Βερολίνου ενεργούν, πλέον, οι ευρωπαϊκοί «θεσμοί», με τη συναίνεση των κρατών της Ε.Ε. - η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, ο ΕSΜ, το «άτυπο» του Eurogroup, η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα. Οι Γερμανοί όντως εξασφάλισαν τον πλήρη έλεγχο των τεχνοκρατικών μηχανισμών. Το αποτέλεσμα ήταν μια γερμανική Ευρώπη. Μέχρι το Brexit...
Το μείζον πρόβλημα είναι ότι ο Έλληνας πρωθυπουργός έχει να αντιμετωπίσει μια πολύ διαφορετική Ευρώπη. Το μότο «lest we forget» («να μην ξεχνάμε»), δανεισμένο από τον Κίπλινγκ (τον ποιητή που αρέσει στον Κυριάκο και σε μένα), έχει αρχίσει να ακούγεται κατά κόρον. Ωστόσο, μοιάζει πια συμβατική ευχή, τελετουργικό μάντρα. Οι σύγχρονοι Ευρωπαίοι είναι «υπνοβάτες», αλλά σε έναν διαφορετικό κόσμο, μεγαλύτερο για αυτούς και δυσοίωνο για εμάς...
Το Brexit αποτελεί γεγονός από τα μεσάνυκτα χθες Παρασκευή (ώρα Βρυξελλών), δηλαδή 1.317 ημέρες μετά την απόφαση των Βρετανών να αποχωρήσουν από την Ε.Ε. Υστερα από τις διαστάσεις βιβλικής εξόδου που είχε προσλάβει η διαδικασία αποχώρησης της Βρετανίας από την Ευρωπαϊκή Ένωση, και η οποία αναδείχθηκε ταυτόχρονα σε μια από τις πλέον πεισματικές και ανθεκτικές μορφές στην ιστορία του Ηνωμένου Βασιλείου, σήμερα, 1η Φεβρουαρίου του 2020, χαρακτηρίζεται το νεότερο Βατερλώ της Ευρώπης.
Οι υπέρ του Bremain οπαδοί της παραμονής στην Ε.Ε., εκπροσωπώντας ξένα συμφέροντα, επιχείρησαν να μεθοδεύσουν νέο δημοψήφισμα, όμως απέτυχαν. Ο Ευρωπαίος διαπραγματευτής Μισέλ Μπαρνιέ προσπάθησε επί ματαίω να διασώσει το στάτους της Επιτροπής, αλλά συνετρίβη. Ο Εμανουέλ Μακρόν σε ρόλο Σαρλ ντε Γκωλ έμεινε μόνος να υπερασπίζεται το κατακρημνισμένο κύρος του, με την καγκελάριο Αγκελα Μέρκελ, αποδυναμωμένη όσο ποτέ άλλοτε στο παρελθόν, να έχει μάτια μόνο για τον Ερντογάν. Και η Τερέζα Μέι, η αξιοπρεπής κόρη ενός πάστορα, εγκαταλελειμμένη από το κόμμα της, με ένα Κοινοβούλιο σε κατάσταση αλλοφροσύνης, παραδόθηκε στον «Μικρό Τραμπ». Και εδώ στην Ελλάδα, οι παραδοσιακοί «λάτρεις» της Βρετανίας, αυτοί που σχηματίζουν εικόνα του Ηνωμένου Βασιλείου από ένα πανεπιστήμιο, όπου για ένα διάστημα εφοίτησαν, απλώς για πολλοστή φορά γελοιοποιήθηκαν στις εκτιμήσεις τους. Αλλά το «Ναι» μπορεί να σημαίνει και «Όχι» μόνο σε χώρες Μπανανίες.
Όσο κι αν δεν πείθει, ο Μπόρις Τζόνσον είναι αυτός που κατάφερε να εκλεγεί πρώτος και μόνος συντηρητικός δήμαρχος της μεγαλύτερης μητρόπολης του κόσμου, του Λονδίνου, να υπηρετήσει ως υπουργός Εξωτερικών, καταφέρνοντας τελικά να επιβάλει στο κόμμα του και στη χώρα τη δική του ατζέντα για το Brexit, να ρίξει τη Μέι και, τελικά, να αναδειχθεί πρωθυπουργός της Βρετανίας, χωρίς να έχει πάρει ούτε μία ψήφο από τον βρετανικό λαό. Στη συνέχεια, βέβαια, το πέτυχε και αυτό. Η αυτοδιαμόρφωση του Μπόρις Τζόνσον σε υποστηρικτή του Brexit έχει τις ρίζες της στην εποχή της Θάτσερ. Η «σιδηρά κυρία» ή «κυρία No», όπως την αποκαλούσαν τότε, δεν έβλεπε με καλό μάτι την οποιαδήποτε ολοκλήρωση της Ε.Ε. και προειδοποιούσε για τη δημιουργία ενός «ευρωπαϊκού υπερκράτους». Απλώς, η στρατηγική των σκληρών διαπραγματεύσεων από τους Γαλλογερμανούς -για ιδεολογικούς και τιμωρητικούς λόγους-, με στόχο να ταπεινωθεί η Βρετανία, που τόλμησε το ηλίθιο Brexit, έγινε μπούμερανγκ.
Εάν η Γερμανία εδιδάχθη κάτι από τους δύο πολέμους του περασμένου αιώνα, που έσπειραν τον όλεθρο στην Ευρώπη, είναι ότι πλέον η προώθηση των εθνικών της στόχων εξασφαλίζεται αποτελεσματικότερα διά «εκπροσώπων» και όχι με ευθεία έκθεση των ηγετών της. Διά λογαριασμό του Βερολίνου ενεργούν, πλέον, οι ευρωπαϊκοί «θεσμοί», με τη συναίνεση των κρατών της Ε.Ε. - η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, ο ΕSΜ, το «άτυπο» του Eurogroup, η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα. Οι Γερμανοί όντως εξασφάλισαν τον πλήρη έλεγχο των τεχνοκρατικών μηχανισμών. Το αποτέλεσμα ήταν μια γερμανική Ευρώπη. Μέχρι το Brexit...
Το μείζον πρόβλημα είναι ότι ο Έλληνας πρωθυπουργός έχει να αντιμετωπίσει μια πολύ διαφορετική Ευρώπη. Το μότο «lest we forget» («να μην ξεχνάμε»), δανεισμένο από τον Κίπλινγκ (τον ποιητή που αρέσει στον Κυριάκο και σε μένα), έχει αρχίσει να ακούγεται κατά κόρον. Ωστόσο, μοιάζει πια συμβατική ευχή, τελετουργικό μάντρα. Οι σύγχρονοι Ευρωπαίοι είναι «υπνοβάτες», αλλά σε έναν διαφορετικό κόσμο, μεγαλύτερο για αυτούς και δυσοίωνο για εμάς...
