Η Ευρώπη έχει εισέλθει σε τεράστια πολιτική δίνη, καθώς ξεδιπλώνεται όλη η τραγωδία της μόλυνσης από τον κοροναϊό της Κίνας. Και όπως έγραψε ένας διάσημος Βρετανός ιστορικός, η Ευρώπη δεν θα έχει κάποιο θεαματικό τέλος τύπου Πομπηίας, σίγουρα όμως έχει πάρει τον δρόμο της παρακμής, τον οποίο ακολούθησαν άλλες σημαντικές αυτοκρατορίες.

Τα «άγρια θηρία» είναι -και παραμένουν- η Γερμανία και οι χώρες δορυφόροι της. Και είναι αυτοί και μόνον που απειλούν τις Δημοκρατίες της σημερινής Ευρώπης. Αλλά με αυτούς η πάλη δεν είναι διόλου εύκολη... Το μείζον πρόβλημα είναι ότι ο Έλληνας πρωθυπουργός, Κυριάκος Μητσοτάκης, έχει να αντιμετωπίσει μια επικίνδυνη Ευρώ- πη. Το μότο «lest we forget» (να μην ξεχνάμε), δανεισμένο από τον αγαπημένο μας Κίπλινγκ, είναι πιο επίκαιρο από ποτέ. Οι οικονομικές «νάρκες»... είναι διάσπαρτες παντού, φράου Μέρκελ.

Ο τωρινός «ξεπεσμός» που φαίνεται να βιώνει η «γηραιά ήπειρος» της αλληλεγγύης οδηγεί στο πολιτικό Βατερλώ της Ευρωπαϊκής Ενωσης
Όταν οι ηγέτες εννέα χωρών -και μεταξύ αυτών ο Έλληνας πρωθυπουργός- εκλιπαρούν για το ελάχιστο, καθώς και αυτό κρίνεται ανεπαρκές, δηλαδή την κοινή έκδοση ομολόγου (κορονο-ομολόγου, όπως βαπτίστηκε), που θα χρηματοδοτήσει τις δημοσιονομικές δαπάνες για την αντιμετώπιση της επαπειλούμενης οικονομικής καταστροφής, και ο σκληρός γερμανικός πυρήνας αρνείται..., τότε, για να περιγράψου-με την κατάσταση, πρέπει να παραφράσουμε τον Μαρξ: ένα φάντασμα πλανιέται πάνω από την Ευρώπη - το φάντασμα του Χούβερ. Την πρόταση για το κορονο-ομόλογο συνυπογράφουν οι ηγέτες της Ελλάδας, της Γαλλίας, της Ισπανίας, της Ιταλίας, της Πορτογαλίας, του Βελγίου, της Ιρλανδίας, της Σλοβενίας και του Λουξεμβούργου.

Τώρα το φάντασμα του Χούβερ πλανιέται πάνω από την Ευρώπη. Το όνομα του Αμερικανού συντηρητικού προέδρου, που έχει συνδεθεί με τη «μαύρη» περίοδο της οικονομικής ιστορίας, καθώς η πολιτική του κατέληξε στην τραγωδία του Μεγάλου Κραχ του Οκτωβρίου του 1929, που οδήγησε τότε στον οικονομικό Αρμαγεδδώνα (Great Depression) του 1930-32, προκαλεί εφιαλτικούς συνειρμούς στους λαούς και στις σημερινές ηγεσίες της Ευρώπης. Καθώς γνωρίζουν πολύ καλά το πώς μια οικονομική κρίση όχι απλώς θα τους αφαιρέσει την εξουσία, αλλά θα τους καταχωρίσει στις «μαύρες» σελίδες της Ιστορίας. Όντως, ο τωρινός «ξεπεσμός» που φαίνεται να βιώνει η Ευρώπη της αλληλεγγύης οδηγεί στο πολιτικό Βατερλώ της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Όσο και αν η πολιτική θέση/άποψη ομοιάζει σχεδόν πάντα με διαμετρικές ταλαντώσεις, ωστόσο δεν είναι δυνατόν να παραγνωρισθεί ο λόγος των θεσμικών οργάνων της Ε.Ε., που ακροβατούν στο γερμανικό δόγμα. Τα θεσμικά αυτά όργανα ούτε καν επιτρέπουν τον κοινωνικό δογματισμό. Και όταν η νέα Δεξιά, για να διασωθεί η ίδια, επιλέγει τον κρατισμό και θεοποιεί τον Κέινς, οι πραγματικοί ιδεολόγοι της ελεύθερης αγοράς περιθωριοποιούνται και ο παραδοσιακός καπιταλισμός μοιάζει ξεπερασμένος, τότε αναπόφευκτα επέρχεται η σύγκρουση εντός της Ε.Ε.