Εμείς οι αμερικανοτραφείς έχουμε από μακρού εντρυφήσει στο δόγμα της αμερικανικής στρατηγικής στόχευσης στη διεθνή σκακιέρα:

Keep the Americans in, the Russians out and the Germans down.

Ενα δόγμα που εξακολουθεί να ισχύει μέχρι κεραίας! Αυτό, όμως, δεν σημαίνει ότι τη σημασία του -την οποία έχει «αγκαλιάσει» στην κυριολεξία ο Κυριάκος Μητσοτάκης- θα πρέπει να τη συμμεριστούμε στο ακέραιο. Επειδή η μετάλλαξη έχει ιστορικό ενδιαφέρον...

Γι’ αυτό οφείλουμε να καλωσωρίσουμε τον υπουργό Εξωτερικών της Ρωσίας, τον πολύπειρο Σεργκέι Λαβρόφ, στη χώρα μας... Για να αποκατασταθεί η γεωπολιτική ισορροπία και επειδή η ρωσική πρεσβεία στην Αθήνα ανακοίνωσε ότι η Μόσχα αναγνωρίζει το νόμιμο κατά το Διεθνές Δίκαιο δικαίωμα της Ελλάδας να επεκτείνει τα χωρικά της ύδατα στα 12 μίλια.

Θέματα όπως η προβληματική θέση της χώρας μας στο φιλότουρκο ΝΑΤΟ, οι μονόπλευρες σχέσεις με τις ΗΠΑ και άλλα... συνθλίβονται μέσα στο συνεχές πεδίο σύγκρουσης Αμερικής - Ρωσίας στα Βαλκάνια, στην Ανατολική Μεσόγειο και στην ευρύτερη περιοχή.

Ο ύψιστος στόχος της Μόσχας για την απομάκρυνση της Τουρκίας από την επιρροή των Ηνωμένων Πολιτειών και των θεσμών στους οποίους κυριαρχούν (όπως, π.χ., το ΝΑΤΟ), έχει θολώσει.

Αν πράγματι συμβαίνει αυτό, κυρίως, λόγω της υψίστης και ζωτικής σημασίας που αποτελεί για τη Ρωσία ο Καύκασος -που διεκδικείται βίαια από τον Ερντογάν, καθώς πρόκειται για τουρκογενείς χώρες-, θα πρόκειται για τα μεγαλύτερα γεωπολιτικά και γεωοικονομικά ρήγματα.

Η αναζήτηση συνεχώς φίλων και συμμάχων είναι πολύ σπουδαία υπόθεση για την επιβίωση του έθνους μας. Με πιάνει απελπισία όταν αναλογίζομαι ότι ήδη είναι πολύ αργά, καθώς ο Ερντογάν έχει ταράξει τη γεωπολιτική τάξη της Ευρώπης, της Μέσης Ανατολής και της Ασίας. Η κορυφαία πρόκληση για τους διαμορφωτές (Γεραπετρίτη, Ντόκο, Ροζάκη, ΕΛΙΑΜΕΠ, σημιτιστών και πολλών λοιπών ηλιθίων...) ενός νέου ελληνικού δόγματος εξωτερικής πολιτικής είναι να σκιαγραφήσουν το μέλλον της χώρας, αλλά με κυριεύει η απελπισία με όσα ανόητα μας λένε...

Στα μείζονος σημασίας θέματα και διαχρονικά περίπλοκα -Κυπριακό, ελληνοτουρκικές σχέσεις- ο κοινός παρονομαστής είναι ουσιαστικά να γίνουν οι απαραίτητοι ρεαλιστικοί συμβιβασμοί στο πλαίσιο εφικτών λύσεων.

Και αυτό, όπως είχε πει ο Ταλλεϋράνδος, «Είναι κάτι χειρότερο από έγκλημα, είναι λάθος». Εννοιες που αποτελούσαν και αποτελούν ανάθεμα για ολόκληρο τον Ελληνισμό, και, φυσικά την παράταξη της Νέας Δημοκρατίας, γίνεται προσπάθεια να ενταχθούν στους κυβερνητικούς στόχους!

Η κυβέρνηση Μητσοτάκη θα πρέπει να ακροβατεί ανάμεσα σε μιαν ευάλωτη οικονομία και γεωπολιτικές συνθήκες εξαιρετικά απειλητικές για την εύθραυστη ισορροπία της. Η Αμερική του Τραμπ ή του Μπάιντεν (δηλαδή, το ΝΑΤΟ) θεωρεί ακόμη την Ελλάδα μόνον ένα αξιόπιστο στήριγμα φιλοξενίας των αμερικανικών βάσεων. Η μεταπολεμική γραμμή των ΗΠΑ για την Ευρώπη είναι να κρατηθεί υπό την αμυντική ομπρέλα του ΝΑΤΟ και να προχωρά η πολιτική ενοποίηση της Ε.Ε. διευρυνόμενη προς ανατολάς μετά το 1990. Παράλληλα, κεντρική μέριμνα των ΗΠΑ είναι ο έλεγχος της ευρασιατικής μάζας, δηλαδή, η απώλεια του Καυκάσου από τη Ρωσία, και η αφαίρεση από αυτήν ζωνών επιρροής (Βαλκάνια) και εδαφικών ζωνών ασφαλείας (Ουκρανία).

Η Ευρώπη, από την άλλη, εξασθενημένη και καταπονημένη εσωτερικά λόγω των γερμανικών συμφερόντων, παρακολουθεί την Ελλάδα να καταποντίζεται στην παγίδα των υπαρκτών απειλών του Ερντογάν.

Τι μπορεί, άραγε, να περιμένει ο ελληνικός λαός από τη Μόσχα, ύστερα από τα διπλωματικά συντρίμμια Τσίπρα - Κοτζιά; Η απάντηση είναι να αποκαταστήσει την ισορροπία. Επειδή οι τυχοδιωκτικοί χειρισμοί της γεωπολιτικά εγκληματικής κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ έθεσαν σε κίνδυνο τις γεωπολιτικές ισορροπίες της χώρας. Τι είναι πρόθυμος να δώσει ο Ελληνας πρωθυπουργός για να αποκαταστήσει τις κλονισμένες σχέσεις; Αγνωστο. Ωστόσο ο Κυριάκος Μητσοτάκης οφείλει να παίξει αυτό το γεωπολιτικό χαρτί. Και για να μην παρεξηγηθώ, κανείς δεν μπορεί να υποτιμά την αξία των διεθνών συσχετισμών, ούτε την ουσιαστική ανάγκη επαναπροσέγγισης των παραδοσιακών συμμάχων για τη χώρα μας. Αυτά.