ΠΑΡΟΤΙ κάποιοι από τους κύριους εµπλεκοµένους προσπαθούν απελπισµένα, και σωστά, να βρουν µια λύση για να αποφευχθεί το Grexit και οι συνέπειές του, άλλοι -όχι µόνο στο στρατόπεδο των δανειστών, αλλά και των δανειζοµένωνµοιάζει όχι µόνο να έχουν παραιτηθεί στο ενδεχόµενο της πλήρους κατάρρευσης, αλλά και σαν σχεδόν να καλωσορίζουν την «τελευταία έξοδο πριν από το Χάος».

ΟΝΤΩΣ, ένα τεράστιο καινούργιο πρόβληµα έχει προκύψει από την τρέχουσα σύγκρουση στη διαπραγµάτευση για τη δεύτερη αξιολόγηση. Ο Βόλφγκανγκ Σόιµπλε και ο Μισέλ Σαπέν έθεσαν (µε διαφορετικό τρόπο ο καθένας) ζήτηµα συναίνεσης της Νέας ∆ηµοκρατίας στα νέα µέτρα. Μπορεί το ∆ΝΤ να διέψευσε ότι τη ζητάει (όπως ισχυρίστηκε ο κ. Σαπέν), αλλά το ζήτηµα ετέθη και επαναφέροντας την έλλειψη αξιοπιστίας της χώρας. Αν και η Ν.∆. έχει ξεκαθαρίσει ότι δεν ψηφίζει τα µέτρα, οι δηλώσεις των δύο Ευρωπαίων υπουργών Οικονοµικών δείχνουν, για πολλοστή φορά, το νέο απελπιστικό σενάριο.

ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ αισθάνονται, δικαιολογηµένα, ότι τους συµπεριφέρονται σαν να είναι µια κατακτηµένη επαρχία από ανάλγητους και ανίκανους, που προσπαθούν να αποφύγουν τις υποχρεώσεις τους. Ο Σόιµπλε και οι δορυφόροι του, από την άλλη, δεν εµπιστεύονται την κυβέρνηση των Τσίπρα/Καµµένου -ούτε την επόµενη του Κυριάκου Μητσοτάκηότι είναι ικανή να κάνει ή να αντιµετωπίσει µε ρεαλισµό αυτό που πρέπει να γίνει. Ας ελπίσουµε ότι οι ψυχραιµότεροι θα υπερισχύσουν…

ΖΟΥΜΕ ΗΔΗ το «απελπιστικό σενάριο», µε την κοινωνία να... παραµένει σε ένα κυµαινόµενο τέλµα ανεργίας, που στηρίζεται σε περικοπές µισθών και συντάξεων, στην επιβολή φόρων σε όσους πληρώνουν φόρους, στις νέες µορφές φτώχειας, στο δεύτερο µεγάλο µεταναστευτικό κύµα νέων στο εξωτερικό και στην πολιτική αδιαφορία για την πραγµατικότητα που διαµορφώνεται. H κρίση, λογικά, θα ξεπεραστεί, αργά ή γρήγορα, αλλά στη χώρα δεν θα έχει µείνει σχεδόν κανένας να δηµιουργήσει. Οι νέοι έφυγαν και οι ηλικιωµένοι βυθίστηκαν σε βαριά κατάθλιψη, που δεν ξεπερνιέται εύκολα.

ΙΣΩΣ, ΟΜΩΣ, πρέπει κάποτε να αντιληφθεί η παρακµάζουσα πολιτική ελίτ µε τα διεφθαρµένα µίντια ότι φυτοζωούµε «περιµένοντας τους επενδυτές», που δεν θα έλθουν ποτέ. Το Βερολίνο σε αγαστή συνεργασία µε το ∆ΝΤ εξακολουθούν να επιµένουν ότι η Ελλάδα πρέπει να παραµείνει στη «σκληρή θεραπεία», ανάλογη µε αυτήν των πρώην κοµµουνιστικών χωρών. Αν δεν απορρίψουµε αυτή τη θεωρία, τότε δεν θα αργήσουµε να µετατραπούµε σε «πρώην κοµµουνιστική χώρα». Αν δεν ακυρώσουµε αυτή την ερµηνεία, τότε σύντοµα θα ακούσουµε ιστορίες για νέους άνδρες και γυναίκες µε πτυχία που θα διεκδικούν ένα κοµµάτι ψωµί στα χωράφια της Ολλανδίας και στα «σπίτια» του Αµβούργου όπως έγινε µε τους «Αλβανούς» και τις «Ρωσίδες» στην Ελλάδα του 1990. Ο χρόνος τελειώνει για την κοινωνία, την οικονοµία και τη δηµοκρατία στην Ελλάδα.

ΑΡΑΓΕ, η επιστροφή στη δραχµή είναι ο δρόµος προς µια εθνική καταστροφή ή είναι µια στρατηγική επιλογή για να παραµείνει η Ελλάδα χώρα ευρωπαϊκή; Υπάρχει σενάριο διάσωσης εντός του ευρώ, το οποίο αναµένουµε, και σενάριο διάλυσης εντός του ευρώ, το οποίο βιώνουµε. ∆εν είναι απαραίτητο να γίνουµε Αργεντινή του 2001, Σουδάν, Ζιµπάµπουε, Σοµαλία… όπως µας τροµοκρατούν. Οµως, απαιτούµε να γίνουµε Γερµανία του 1954, όταν αποφάσισαν οι Αµερικανοί βαθιά περικοπή και 30ετή επιµήκυνση του γερµανικού χρέους. Ωστόσο, το όφελος να παραµείνουµε µέσα στο ευρώ δεν µπορούµε εσαεί να το κερδίζουµε µε διαρκή µείωση συντάξεων και µισθών. Η «εσωτερική υποτίµηση», υπό συνθήκες πιστωτικής ασφυξίας, οδήγησε στην κατάρρευση της ζήτησης, στη συρρίκνωση της οικονοµίας και στην έκρηξη της ανεργίας.

Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ οικονοµία χρεοκόπησε επί διακυβέρνησης Γιώργου Παπανδρέου και χρεοκόπησε ούσα µέλος της Ευρωπαϊκής Ενωσης και της ευρωζώνης. Η ένταξη στον µηχανισµό χρηµατοδότησης το 2010 µε το Μνηµόνιο και η αναδιάρθρωση του χρέους µε το PSI είναι χρεοκοπία. Τελεία και παύλα. ∆υστυχώς, χρεοκόπησε και η κορυφαία στρατηγική επιλογή της αστικής τάξης της Ελλάδας µεταπολεµικά, η ένταξη στην Ευρωπαϊκή Ενωση και την ΟΝΕ, και µαζί της χρεοκόπησε και το µέχρι τότε µοντέλο ανάπτυξης του ελληνικού καπιταλισµού. Το ευρωπαϊκό όραµα της «ισχυρής και ανταγωνιστικής Ελλάδας», που υποσχέθηκε η αστική τάξη της χώρας και το ανέθεσε στους Σηµίτη, Τσοχατζόπουλο, Παπαντωνίου, Στουρνάρα και λοιπούς…, µετατράπηκε σε εφιάλτη για τους εργαζοµένους και τα µικροαστικά στρώµατα, για τη συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού.

ΟΙ ΚΥΒΕΡΝΗΣΕΙΣ των Μνηµονίων εντέλλονται να εκποιήσουν τον εθνικό πλούτο και τούτο αποτελεί ιστορικό δεδοµένο! Λέγοντας «εθνικό πλούτο», δεν εννοώ προφανώς µόνο την κρατική περιουσία, αλλά και τις ιδιωτικές επιχειρήσεις που περνούν σε ξένα χέρια. Ενώ και η αµετάκλητη πώληση της ∆ηµόσιας Επιχείρησης Ηλεκτρισµού δεν είναι συµβολική, είναι ουσιαστική. Τα λέω όλα αυτά, για να είναι ξεκάθαρη η τοποθέτησή µου: όχι στο ξεπούληµα.

«ΕΣΤΩ ΚΑΙ ΑΡΓΑ, το φως στο τέλος πάντα νικάει το σκοτάδι», είπε ο Κώστας Καραµανλής, δικαιωµένος για την υπόθεση της Μονής Βατοπαιδίου. Και ο Γιάννης Αγγέλου από τον Παράδεισο των Αγγέλων χαίρεται για τον Καραµανλή και τη χώρα. Και εγώ αντλώ ψήγµατα αισιοδοξίας από την ελπίδα του καλύτερου Ελληνα πολιτικού στη σύγχρονη Ελλάδα