«Απαγορεύεται να σκοτώνεις, γι' αυτό και οι δολοφόνοι τιμωρούνται. Εκτός κι αν σκοτώνεις σε μεγάλους αριθμούς ή κατά δόσεις ετών και υπό τον ήχο σαλπίγγων». Αυτή τη ρήση του Βολταίρου θα 'πρεπε να τη γνωρίζουν τα θύματα του Χίτλερ. Αλλά την εφαρμόζουν στα θύματά τους.

Η καταστροφή των Παλαιστινίων είναι ένα συνεχές δράμα, που έζησαν και ζουν τόσο οι Παλαιστίνιοι στην κατεχόμενη Παλαιστίνη όσο και η εξόριστη διασπορά των οκτώ και πλέον εκατομμυρίων ακόμη και σήμερα. Οι Παλαιστίνιοι θέλουν η Ανατολική Ιερουσαλήμ, την οποία κατέλαβε το Ισραήλ στον πόλεμο του 1967 και κατόπιν προσάρτησε, να γίνει πρωτεύουσα του ανεξάρτητου κράτους που οραματίζονται.

Ενώ το Ισραήλ χαρακτηρίζει όλη την Ιερουσαλήμ «αιώνια και αδιαίρετη» πρωτεύουσά του. Τα άγια χώματα της θρυλικής, μυριόπαθης Ανατολικής Ιερουσαλήμ και την εντός των τειχών της ιερή παλιά πόλη -γη ενός τετραγωνικού χιλιομέτρου- οι φανατικοί Εβραίοι τη βεβηλώνουν όχι απλώς επειδή προσεύχονται στο δυτικό τείχος, ό,τι απέμεινε από τον Ναό του Σολομώντα, γνωστό ως «Τείχος των Δακρύων», τον ιερότερο τόπο του Ιουδαϊσμού, λησμονώντας το δικό τους «Ολοκαύτωμα». Σε αυτήν την ιερή πόλη βρίσκεται ο Πανάγιος Τάφος, το ιστορικό μεγαλείο δύο αιώνων της Χριστιανοσύνης και της Ελληνικής Ορθοδοξίας -με τους τέσσερις ελληνικούς ορθόδοξους ναούς της Αναστάσεως, της Σταύρωσης (Γολγοθάς), της Αποκαθήλωσης και της Ταφής του Ιησού Χριστού-, που διεκδικούν με ψύχωση οι Ρώσοι.

Ήδη με το θανάσιμο τείχος που έχουν κατασκευάσει έχουν αιχμαλωτίσει την ιστορική Ιερουσαλήμ. Και τώρα με τη βοήθεια του απαίσιου Αμερικανού προέδρου Ντόναλντ Τραμπ, που αναγνώρισε την Ιερουσαλήμ ως την πρωτεύουσα του κράτους του Ισραήλ, το έγκλημα συνεχίζεται. Είχαν προηγηθεί στο Λονδίνο (2/11/1917) οι εορτασμοί για την επαίσχυντη Διακήρυξη Μπάλφουρ. Δηλαδή τη 15 γραμμών επιστολή του υπουργού Εξωτερικών λόρδου Μπάλφουρ στον λόρδο Γουόλτερ Ρότσιλντ, ηγέτη του σιωνιστικού κινήματος, που αποτελεί καινοφανή εξέλιξη στα διπλωματικά χρονικά της νεότερης παγκόσμιας ιστορίας και διπλωματίας.

Ενώ φαινομενικά δρομολόγησε την απόκτηση κρατικής υπόστασης σε γη (Παλαιστίνη) για έναν λαό (Ιουδαίοι) που δεν διέθετε τέτοια, στην πράξη στέρησε τη γη αυτή από τους νόμιμους κατόχους της, την πλειονότητα των Παλαιστινίων, χριστιανών και μουσουλμάνων. Η διακήρυξη αποτελεί σαφή παραβίαση του διεθνούς δικαίου και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, με την έννοια της στέρησης του δικαιώματος ενός λαού (των Παλαιστινίων) για αυτοδιάθεση και ανεξαρτησία, τη στιγμή μάλιστα που αποτελούσε και αποτελεί πλειονότητα στην Παλαιστίνη.

Η Διακήρυξη Μπάλφουρ αποτελεί την κατάληξη μιας μακραίωνης παρασκηνιακής σιωνιστικής διαδικασίας, η οποία άρχισε να μορφοποιείται στο Γκέτο της Φρανκφούρτης του 16ου αιώνα και το 1897, με το Συνέδριο της Βασιλείας, αποτυπώθηκε στη Συνθήκη των Σεβρών (1920, άρθρα 95 και 129), μεθοδεύθηκε από τη Βρετανική Αρμοστεία του Μεσοπολέμου και αποκρυσταλλώθηκε το 1948. Είναι έκδηλο λοιπόν ότι για το διεθνές δίκαιο, τη γεωπολιτική σταθερότητα και την ειρήνη στην Αν. Μεσόγειο, τη Μ. Ανατολή αλλά και την παγκόσμια ασφάλεια η Διακήρυξη Μπάλφουρ αποτελεί μέχρι σήμερα τραγωδία, με διαρκείς συνέπειες, κυριότερη από τις οποίες είναι η καταστροφή της Παλαιστίνης: η εξαναγκαστική Έξοδος 700.000 Παλαιστινίων από τη γη τους το 1947 και κυρίως το συστηματικό ισραηλινό σχέδιο εκδίωξης των Παλαιστινίων από τη χώρα τους σε όλη τη μακρά διαδικασία που διαμορφώθηκε ήδη από τον 19ο αιώνα μέχρι σήμερα μέσω των ισραηλινών εποικισμών, του Τείχους της Προσάρτησης και της σταδιακής προσάρτησης γης του Ελληνορθόδοξου Πατριαρχείου Ιεροσολύμων.