Oι «θεωρίες συνωμοσίας» είναι εξαιρετικά επικίνδυνη υπόθεση, τραγικά αποδεδειγμένη από την Ιστορία, για να εφαρμόζεται από δευτεροκλασάτους και ανιστόρητους πολιτικούς που καλλιεργούν σενάρια αποστασίας, δήθεν παρόμοια με το 1965, που έπεσε από αποστάτες η κυβέρνηση Γεωργίου Παπανδρέου, και με το 1993, που έπεσε η κυβέρνηση Κωνσταντίνου Μητσοτάκη.

Σενάρια που προκαλούν ηλίθιους συνειρμούς με το σήμερα, σε μια παράξενη συνωμοσία της Ιστορίας γύρω από τους Μητσοτάκηδες. Οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ επενδύουν, για να διασωθούν πολιτικά από την κατάρρευση, στη συνωμοσιολογία και στη θεωρία των συνωμοσιών, χρησιμοποιώντας την οσμή της πολιτικής προβοκάτσιας εντός των ΑΝ.ΕΛ., καταγγέλλοντας ότι «υπάρχει σχέδιο που έχει εκπονηθεί από τη Ν.Δ. με τη συνεργασία συγκεκριμένων επιχειρηματιών και μέσων ενημέρωσης, με σκοπό να πέσει η κυβέρνηση»! Βέβαια, όσοι από εμάς συνηθίζουμε να καταγγέλλουμε αντανακλαστικά, χωρίς δεύτερη σκέψη, παρόμοια σενάρια ως ψυχοπαθολογικές αντιδράσεις εμμονικών των «θεωριών συνωμοσίας» υπενθυμίζουμε την άποψη του Καρλ Πόπερ.

Καυτηριάζοντας τις «θεωρίες συνωμοσίας», σημειώνει: «Δεν υπονοώ ότι δεν γίνονται ποτέ συνωμοσίες. Αντιθέτως, αποτελούν τυπικά κοινωνικά φαινόμενα. Ωστόσο, εκείνο που εντυπωσιάζει είναι ότι, σε πείσμα της συχνής εμφάνισής τους, λίγες από αυτές έχουν αίσιο αποτέλεσμα. Οι συνωμότες σπάνια απολαμβάνουν τη συνωμοσία τους και αυτό είναι η καλύτερη απάντηση στις θεωρίες συνωμοσίας».

Ο όρος «θεωρίες συνωμοσίας» καθιερώθηκε, εξ όσων γνωρίζουμε, από τον Καρλ Πόπερ στο μείζον έργο του «Η ανοιχτή κοινωνία και οι εχθροί της». Εκεί, ο διάσημος Αυστριακός φιλόσοφος αναλύει τον ρόλο που έπαιξαν στην άνοδο του ναζισμού θεωρίες συνωμοσίας με έντονο φυλετικό περιεχόμενο.

Γνωστό είναι ότι ο Χίτλερ αξιοποίησε το διαβόητο «Πρωτόκολλο των σοφών της Σιών» -έγγραφο χαλκευμένο από τις μυστικές υπηρεσίες του τσάρου της Ρωσίας, το 1903- για να στηρίξει τις καταγγελίες περί διεθνούς, εβραϊκής συνωμοσίας με στόχο τον έλεγχο του κόσμου.

Αρχέτυπο πολιτικής προβοκάτσιας αποτέλεσε, εξάλλου, ο εμπρησμός του Ράιχσταγκ, ο οποίος αποδόθηκε στον Γκεόργκι Δημητρόφ και άλλα ηγετικά στελέχη της Κομιντέρν, για να διευκολύνει τη μετατροπή του Χίτλερ σε απόλυτο δικτάτορα, μέσα σε ατμόσφαιρα παράνοιας εναντίον των σλαβικών εθνών. Ανεξαρτήτως προέλευσης, οι «θεωρίες συνωμοσίας» υπακούουν σε μια κοινή συμπτωματολογία: τα πράγματα δεν είναι ποτέ έτσι όπως φαίνονται - κινητήρια δύναμη της Ιστορίας είναι οι συνωμοσίες - τίποτα δεν είναι τυχαίο, για όλα υπάρχει κάποιο κρυφό σχέδιο - ο εχθρός κερδίζει πάντα με μπαμπεσιά.

Αυτός ο τρόπος σκέψης ή, μάλλον, μη σκέψης που καλλιεργείται παρηγορεί τους λαούς για τις αποτυχίες τους -δεν φταίνε αυτοί, αλλά οι προδότες που ανοίγουν τις κερκόπορτες- και ηρωοποιεί τις ήττες τους. Επιπλέον, δεν τους ζητάει τίποτα δύσκολο, παρά μόνο να περιμένουν τους «ήρωες» που θα τους λυτρώσουν, με τις αυταπάτες και τα ψέματα.

Από την απήχηση της άποψης ότι δεν ξεσηκωνόμαστε γιατί μας ψεκάζουν (που ο Καμμένος, οι βουλευτές και οι οπαδοί του πιστεύουν), η γοητεία αυτής της «σχολής» είναι προφανής στους μεταλλαγμένους κομμουνιστές ή τους νεοκομμουνιστές του Τσίπρα και λοιπών...

Ωστόσο, αξίζει να επισημανθεί το γεγονός ότι, αν υπήρξε μια πολιτική οικογένεια, η οποία βρέθηκε εξ αρχής στον αντίποδα παρόμοιων λογικών και πρακτικών, αυτή ήταν η μαρξιστική Αριστερά. Για τον Μαρξ, κινητήρια δράση της Ιστορίας είναι η πάλη των τάξεων και όχι οι πράξεις των «ηρώων».

Ομως, όταν βίαια ξεριζώνεις με τη συμφωνία Τσίπρα - Ζάεφ ένα κομμάτι της ιστορικής συνείδησης ενός λαού και αδιαφορείς για την αντίδραση της κοινωνίας στον βίαιο ακρωτηριασμό της ταυτότητάς του, προκαλείς και βαθύ τραύμα και δημιουργείται ένα επικίνδυνο κενό για την ενδεχόμενη δημιουργία αποκρουστικών σεναρίων.

Και να κλείσω με μια φράση του κορυφαίου ιστορικού-φιλόσοφου Π. Κονδύλη. «Οι μετριότητες, υπομετριότητες και ανθυπομετριότητες που συναπαρτίζουν τον ελληνικό πολιτικό και παραπολιτικό κόσμο δεν έχουν το ανάστημα να λύσουν ιστορικά προβλήματα (Τουρκία, Αλβανία, Σκόπια) τέτοιας έκτασης και βάθους.»