Όντως... Εχει περάσει μία ολόκληρη οκταετία... μικρών Αρμαγεδώνων. Από το πρώτο Μνημόνιο του Γιώργου Παπανδρέου, το δεύτερο των Σαμαρά-Βενιζέλου και το τρίτο του Αλέξη Τσίπρα. Εχουμε μεταβληθεί σε ένα υβριδικό μόρφωμα, μια ημιτριτοκοσμική χώρα, που προσπαθεί να επιβιώσει σε ένα ευρωπαϊκό θεσμικό πλαίσιο, καθώς οι παρενέργειες των Μνημονίων είναι οξύτατες, ύπουλες και αμέτρητες. Οπως γράφει και ο Σολτζενίτσιν κάπου στο βιβλίο του «Αρχιπέλαγος Γκουλάγκ»: «Οταν αποσιωπάμε το έγκλημα, τότε το σπέρνουμε και θα φυτρώσει στο μέλλον χιλιάδες φορές πιο πυκνό. Οταν δεν τιμωρούμε πολιτικά τους “εθνοσωτήρες της κίβδηλης σωτηρίας” μας, ταυτόχρονα αφαιρούμε κάτω από τα πόδια των επερχόμενων γενεών κάθε βάση δικαιοσύνης.

Εγώ, όμως, προειδοποιώ όλους να ανησυχούν για τις προκλητικές ιαχές “Επιτέλους, τελειώσαμε με την Ελλάδα” από τις Βρυξέλλες και το Βερολίνο». Τα Μνημόνια ήταν η ονομασία που δόθηκε στα παραρτήματα -με τους κοινωνικά επαχθείς όρους και συνθήκες- των δανειακών συμβάσεων. Η μεταμνημονιακή εποχή θα είναι επώδυνη, καθώς η ισχύς των όρων «εσωτερικής υποτίμησης» της ελληνικής οικονομίας θα συνεχιστεί. Ηδη εφιαλτική διόρθωση έγινε με τη βίαιη αποκατάσταση της δημοσιονομικής ισορροπίας μέσω της «εσωτερικής υποτίμησης», αφήνοντας πλήθη ανέργων, ρεκόρ συρρίκνωσης του εθνικού πλούτου κατά 25%, προκαλώντας το αποτρόπαιο πρόσωπο της κοινωνικής κατάρρευσης, και καταλήγοντας με ένα τεράστιο εθνικό χρέος. Και δεν εννοώ μόνο την κρατική περιουσία, αλλά και τις ιδιωτικές επιχειρήσεις και τράπεζες που περνούν σε ξένα χέρια. Η χώρα μας μπήκε στο πρώτο Μνημόνιο το 2010 με δημόσιο χρέος στο 129,3% του ΑΕΠ και «βγαίνει» από το τρίτο Μνημόνιο πάνω από το 180% του ΑΕΠ. Αρκεί να ληφθεί υπ’ όψιν ότι σε παγκόσμιο επίπεδο μεγαλύτερο είναι μόνο το χρέος της Ιαπωνίας (στο 250%).

Ουδείς πρέπει να ξεχνά ότι το πρώτο Μνημόνιο υπεγράφη από πρωθυπουργό πρωτοφανούς στα χρονικά πολιτικής ανεπάρκειας, άνευ όρων, δίχως την παραμικρή απόπειρα διαπραγμάτευσης. Αποδέχτηκε προϋποθέσεις δανεισμού εξοντωτικές για τη χώρα και την παραγωγική της ικανότητα. Ουδείς, επίσης, πρέπει να ξεχνά ότι με το ολέθριο PSI επί Σαμαροβενιζέλων, το χρέος μετατοπίστηκε από το ελληνικό στο αγγλικό νομικό πλαίσιο. Ηδη, το οικονομικό «έπος» του Ευ. Βενιζέλου έχει αποδομήσει, ανοιχτά, η Τράπεζα της Ελλάδας στο βιβλίο «Το χρονικό της μεγάλης κρίσης 2008-2013».

Εκεί, αποδεικνύει με απλούς και καθαρούς αριθμούς ότι από τη συνολική μείωση του χρέους κατά 137,9 δισ. ευρώ που έγινε με το PSI τον Φεβρουαρίου του 2012 και την επαναγορά ομολόγων τον Δεκέμβριο του ίδιου έτους το καθαρό όφελος ήταν μόλις 51,2 δισ. ευρώ. Και ουδείς, επίσης, πρέπει να ξεχνά πως ο πρωθυπουργός, Αλέξης Τσίπρας, έβαλε την υπογραφή του σε κάτι τόσο εξευτελιστικό όπως το Υπερταμείο εκποίησης της δημόσιας περιουσίας, που μόνο οι κυβερνήσεις των επάρατων δύο Μνημονίων ήταν πρόθυμες να συνομολογήσουν! Η κυβέρνηση Τσίπρα ουσιαστικά εκχώρησε στους δανειστές την υλοποίηση της πιο ραγδαίας αλλαγής στη δομή της οικονομίας για 99 χρόνια μέσω του Υπερταμείου. Σε καμία άλλη χώρα, σε καμία άλλη εποχή, «αριστερός» αρχηγός και πρωθυπουργός δεν συναίνεσε να κατεδαφιστεί η ραχοκοκαλιά της κοινωνικής και οικονομικής της πραγματικότητας: η ατομική δημιουργικότητα του Ελληνα, η μικρομεσαία επιχείρηση. Το τραπεζικό σύστημα, η πραγματική ατμομηχανή κάθε οικονομίας, παρά τις τρεις θεόρατες «κεφαλαιακές ενέσεις», είναι σχεδόν νεκρό. Ενώ ουδείς ακόμη μπορεί να προσδιορίσει με ποιον τρόπο η επόμενη κυβέρνηση θα γκρεμίσει τους δύο «κινούμενους τοίχους» των «κόκκινων» δανείων και της φυγής των καταθέσεων, που έχουν συνθλίψει τις ελληνικές τράπεζες.

Ομολογώ ότι η μεταμνημονιακή εποχή είναι η εκκίνηση ενός νέου οικονομικού και πολιτικού ταξιδιού. Αλλά η Ιθάκη είναι ακόμη απροσδιόριστη. Θα εξαρτηθεί (και) από την έκταση της εκλογικής ήττας του ΣΥΡΙΖΑ που θα εκθρέψει η κοινωνική αντίδραση...