H κερκόπορτα για την κόλαση της χρεοκοπίας και του ΔΝΤ άνοιξε τον Σεπτέμβρη του 2009 με το «λεφτά υπάρχουν» του Γιώργου Παπανδρέου. Ολη η ιστορία προετοιμασμένη ήταν πώς θα ρίξουν αυτούς, τους κακούς δεξιούς δημοκράτες, του Κώστα Καραμανλή, ώστε να ανέβει στη Θεσσαλονίκη ο νέος ηγέτης του ΠΑΣΟΚ, που προετοιμαζόταν για να οδηγήσει τη χώρα στο ΔΝΤ. Αργότερα, βεβαίως, όταν είδαν τα πράγματα από τη μέσα μεριά της μνημονιακής εξουσίας, που γκρέμισε τον Γιώργο Παπανδρέου και τους «κηπουρούς» του για πάντα, ήταν αργά γι’ αυτούς αλλά και για τη χώρα.

Για μένα ήταν η πρώτη φορά -παρά το γεγονός ότι αρθρογραφούσα ήδη από το 1987 στην «Οικονομική Καθημερινή»- που διαπίστωσα πόσο μεγάλα εκλογικά οφέλη έχει μια ομιλία στη Διεθνή Εκθεση κυρίως σε κρίσιμη προεκλογική περίοδο.

Υπήρχε αγωνία: Με τους «δεξιούς» του συνετού Κώστα Καραμανλή ή με τους λαϊκιστές του Γιώργου Παπανδρέου, που ήθελαν να επιστρέψουν προσφέροντας ακραίες και καταστροφικές παροχές; Η εφιαλτική απάντηση προφανώς και δόθηκε τις επόμενες μέρες, στις εκλογές της 4ης Οκτωβρίου του 2009. Και γι’ αυτό χαρακτηρίστηκε -εκ των υστέρων- σπουδαία η ομιλία του Κώστα Καραμανλή τέτοιες μέρες του 2009 στη ΔΕΘ. Οταν παραδέχτηκε το εύρος της κρίσης, εξέθεσε τους μεγάλους κινδύνους για τη χώρα και πρότεινε μια πολιτική τριών σημείων.

Αξίζει να τα θυμηθούμε: «Πρώτον: Αυστηρό έλεγχο των δημόσιων δαπανών και αύξηση της αποτελεσματικότητάς τους με την εφαρμογή άμεσων και μεσοπρόθεσμων μέτρων. Δεύτερον: Πόλεμο κατά της φοροδιαφυγής. Τρίτον: Διαρθρωτικές αλλαγές που δημιουργούν νέες δομές, ικανές να διασφαλίζουν βιώσιμη ανάπτυξη και ισχυρό κοινωνικό κράτος». Είναι, μάλιστα, αδιανόητο το πόσο καλά ξεχωρίζουν, μεταξύ όσων περιφέρουν το πολιτικό και δημοσιογραφικό τους σαρκίο, εκείνοι που εξακολουθούν να υπονομεύουν τον Κώστα Καραμανλή και να περιστρέφονται γύρω από τον Κυριάκο με την πλέον διεστραμμένη αντίληψη σημιτικής γελοιότητας ή και δεξιόστροφου σαμαρικού μικροκομματισμού.

Κάθε Σεπτέμβρη η ίδια ιστορία. Για να μετρήσουμε τις «παροχές», να ξεψαχνίσουμε τα ψέματα, να μάθουμε πού θα πάνε οι συντάξεις! Η ομιλία στη Θεσσαλονίκη σημαδεύει τα πάντα και επιβεβαιώνει ότι το κράτος είναι τελικά ο ρυθμιστής της οικονομίας και των κοινωνικών ισορροπιών, ακόμη και σήμερα που ξεκινά η μεταμνημονιακή εποχή. Ο Αλέξης Τσίπρας -ένας δεινός χαμαιλέοντας- προσάρμοσε τους στόχους του εκτελώντας τη χώρα με την πετυχημένη εφαρμογή του τρίτου Μνημονίου σε αυτό που μοιάζει πολύ με τη μουστάρδα που γλείφει με τη θέλησή της η γάτα του Μπρεχτ, ώστε να είναι αυτός που θα οδηγήσει τον ελληνικό λαό στην κίβδηλη (μετα) μνημονιακή εποχή.

«Οι μάζες δεν διψούν για την αλήθεια. Στρέφουν τα μάτια μακριά από τις ενδείξεις της, προτιμώντας να θεοποιούν τις υποσχέσεις, εφόσον αυτές τους ξελογιάζουν. Εκείνος που τους προσφέρει φαντασιώσεις γίνεται εύκολα αφέντης τους (όπως π.χ. ο Τσίπρας) και ο άλλος γίνεται πάντοτε εχθρός τους», Gustave Le Bon, «Το πλήθος: Μελέτη για τον λαϊκό νου». Ομως η προεκλογική Ελλάδα του 2018-2019 είναι μια χώρα που βιώνει τις συνέπειες της 8ετούς μνημονιακής χρεοκοπίας, που αναλογούν με συνέπειες μόνο μιας πολεμικής ήττας... ευάλωτη στο μέγα ψέμα. Η αριστερή διακυβέρνηση της χώρας έδειξε ήδη ότι ο Αλέξης Τσίπρας δεν πολιτεύεται με έργο, αλλά με συνθήματα και συναισθήματα, υποδεικνύοντας πραγματικούς και φανταστικούς εχθρούς.

Ο πολωτικός λόγος του πρωθυπουργού σκιαγραφεί παλιούς και νέους εχθρούς με κοινό παρονομαστή τον «ταξικό» χαρακτήρα των υποσχέσεων της κυβέρνησης: υπέρ των φτωχών και των αδυνάτων. Αναδεικνύοντας το «ταξικό» πρόσημο της κυβερνητικής πρότασης από τη ΔΕΘ, απαντώ: Ο John Maynard Keynes έγραφε: «Το απώτερο μέλλον είναι ένας παραπλανητικός οδηγός για τις σημερινές υποθέσεις. Στο απώτερο μέλλον όλοι θα έχουμε πεθάνει».