Το αδιανόητο παρόν μας κυλά· αδυνατώντας να το ελέγξουμε με τα διαβόητα fake news, απλώς το σχολιάζουμε. Και σχολιάζοντάς το, ξεθυμαίνουμε. Και όλα συνεχίζουν όπως πριν. Το μυστικό της κυβερνητικής επιβίωσης κατά τις θυελλώδεις ημέρες των ταπεινωτικών καταστάσεων που προκαλούν με τις δηλώσεις τους τόσο ο Ζάεφ όσο και ο Καμμένος, όταν τα κοινωνικά συμβάντα εκρήγνυνται σαν αλυσιδωτός πάταγος και κραυγάζουν οι αποδείξεις για αναπότρεπτη πτώση, έγκειται στο ότι καταφέρνει να «απαντήσει» ο Τσίπρας στην πίεση των πρώτων στιγμών με την έπαρση της εθελοτυφλίας. Του επιτρέπει να υπεκφεύγει με λεκτικούς αιφνιδιασμούς, που αφήνουν τις έννοιες κουρελιασμένες στα περί «ανταλλαγής» του θέματος της μη περικοπής των συντάξεων με τη Συμφωνία των Πρεσπών, δηλαδή της «συναλλαγής» ώστε να σωθούν οι συντάξεις, που κατήγγειλε ο Κυριάκος Μητσοτάκης στη Βουλή.

Δεν χρειάζονταν ικανότητες Κάλχα ή Τειρεσία για να προβλέψει κανείς ότι η Συμφωνία των Πρεσπών θα δρούσε σαν οιονεί Εγκέλαδος στο κοινωνικό και το κομματικό τοπίο, ούτε και για να προφητέψει πως η στάση των κομμάτων θα βαρυνόταν από πρόχειρα καλυμμένη υστεροβουλία. Τα εθνικά θέματα παραμένουν πεδίο σύγκρουσης στρατηγικών και συμφερόντων, ό,τι κι αν ισχυρίζεται η συνήθης ρητορική. Ανέκαθεν και παντού. Μέχρι στιγμής η συμφωνία φαίνεται να λειτουργεί μάλλον σαν κομματικός Εγκέλαδος παρά σαν κοινωνικός. Οι Ανεξάρτητοι Ελληνες, το Ποτάμι και το Κίνημα Αλλαγής έχουν διαλυθεί από τους ισχυρότερους «μεταμακεδονικούς» κραδασμούς.

Οσο για τον Πάνο Καμμένο, η πολλοστή χειροβομβίδα περί αποχωρήσεώς του από την κυβέρνηση έχει γόμωση: ένα μείγμα τυχοδιωκτισμού και αμοραλισμού. Πλην, ο Αλέξης Τσίπρας φαίνεται να πιστεύει ότι πρόκειται για βομβίδα κρότου-λάμψης. Ωστόσο, εδώ και μερικούς μήνες ακούς συχνά-πυκνά μέλη της αθηναϊκής ελίτ και των ξένων ισχυρών κέντρων εξουσίας να παραπονιούνται και μάλιστα φωναχτά για τον κ. Μητσοτάκη: «Ε, όχι και έτσι, λαϊκίζει πολύ τώρα με το θέμα των Σκοπίων, το παράκανε».

Η πολιτική είναι όμως, όπως έλεγε και ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, η τέχνη του εφικτού. Αν ο κ. Μητσοτάκης είχε στηρίξει τη συμφωνία με τα Σκόπια, είναι μαθηματικώς βέβαιον ότι η Ν.Δ. θα κατέρρεε δημοσκοπικά και στα δεξιά της θα δημιουργείτο ένα υπερπατριωτικό και άκρως αντιευρωπαϊκό κόμμα. Σε συνθήκες απλής αναλογικής, θα βρισκόμασταν αντιμέτωποι με ένα κατακερματισμένο σκηνικό και την Ακρα Δεξιά σε ρυθμιστικό ρόλο. Η πολιτική είναι, βέβαια, σαν τη μαγειρική. Είναι μία τέχνη όπου έχει μεγάλη σημασία η ακριβής δοσολογία για να πετύχει η συνταγή. Η δοσολογία μεταξύ Δεξιάς και κεντρώου, μετριοπαθούς χώρου θέλει τεράστια προσοχή και ικανά στελέχη. Αλλά ούτε τα στελέχη έχει η Ν.Δ., ούτε φαίνεται να το πιστεύει και ο ίδιος ο Κυριάκος. Είναι τραγικωμωδία να μαζεύει πρόσωπα που έχει χλευάσει ο λαός ή να αλληθωρίζει προς το Ποτάμι. Ο κ. Μητσοτάκης παίζει για την ώρα έναν ρόλο που δεν του πάει... Δικαιολογούνται όλα για να φύγει ο κ. Τσίπρας; Προφανώς και όχι. Και πώς η λογική αυτή υπερέχει ηθικά της μανίας με την οποία οι σημερινοί κυβερνώντες έχουν γαντζωθεί στην εξουσία; Υψηλοί τόνοι, βαρείς χαρακτηρισμοί, ηλεκτρισμένο κλίμα και μισές αλήθειες εκατέρωθεν στη Βουλή.

Οικτρόν ιδείν... Κλίμα που προϊδεάζει για το τι μέλλεται να συμβεί προεκλογικώς. Οι λέξεις «ψεύτης» και «προδότης» έσπασαν κάθε ρεκόρ αναφορών στις ομιλίες τους, χάνοντας κάθε έτσι νόημα. Το θέαμα και, κυρίως, το ακρόαμα ήταν οικτρό. Ουδείς προβάλλει και ακούει την ουσία, όταν γύρω χορεύουν τα κούφια λόγια και οι εντυπώσεις. Αυτή ήταν η εικόνα της ελληνικής Βουλής. Οχι ασυνήθης, εδώ που τα λέμε. Ομως, απογοητευτική λόγω συγκυρίας. Την εικόνα αυτή περιγράφει η γνωστή ρήση «οικτρόν ιδείν». Συμπληρωμένη, για την περίσταση, με το «θλιβερόν ακούσαι». Και το αποτέλεσμα: έχει ήδη αρχίσει να θυμίζει τις αγριότερες ημέρες του μνημονιακού διχασμού.