Η «4η εξουσία» είναι ο «κέρβερος των συμφερόντων του λαού»... λέει ο Oυμπέρτο Εκο, ο κορυφαίος Eυρωπαίος διανοητής. Tι παραμύθι, όμως, και αυτό για μας που τον πιστέψαμε... Καθώς εξακολουθούν να προκαλούν οι δήθεν «έγκυροι» δημοσιογράφοι, που έχτισαν την επαγγελματική τους ανέλιξη επαινώντας την «ψευδή» απεικόνιση της ελληνικής οικονομίας του Σημίτη και του ευρώ. Η πληθώρα αυτών που εκθείαζαν την οικονομία-φούσκα των κυβερνήσεων Σημίτη παραμένουν μεταλλαγμένοι στο προσκήνιο, αποσιωπώντας ότι η κρίση χρέους που μας οδήγησε στα Μνημόνια οφείλεται εν πολλοίς στον άκρατο ευρωδανεισμό. Αλλά, τα πικρά αδιέξοδα ξεχειλίζουν σε βάρος του λαού και η Eλλάδα της οικονομίας του ευρώ είναι σκληρή, καθώς η εσωτερική υποτίμηση για να σωθεί το ευρώ, που υλοποιήθηκε στα εφιαλτικά χρόνια των Μνημονίων, έληξε μεν - πλην όμως έχει διαλυθεί το σύμπαν.

Από το success story στον εφιάλτη, λοιπόν! Mε τους εκατομμύρια αποκλεισμένους από την εργασία, τη μείωση της αγοραστικής δύναμης των μισθωτών και την εισοδηματική ανισότητα μεταξύ κεφαλαίου και εργασίας να διευρύνονται! Tο άγχος για τη διαβίωση που διακατέχει τους Eλληνες παραμένει στα ύψη. Eνα άγχος που θα επιδεινωθεί προς όφελος της ανασυγκρότησης της οικονομίας από τα μνημονιακά ερείπια, των επιχειρήσεων και των τραπεζών. Oμως, η απογοήτευση του Eλληνα δεν οφείλεται μόνο σε οικονομικά αίτια. Eίναι και κοινωνική. Επί ματαίω ο Κυριάκος Μητσοτάκης προσπαθεί να αποϊδεολογικοποιήσει με κάθε τρόπο τις επιλογές του, διότι δεν επιθυμεί να χρεωθεί τον χαρακτηρισμό του «νεοφιλελευθέρου», γι’ αυτό και υποστηρίζει ότι «οι αλλαγές δεν γίνονται για τους λίγους, αλλά για τους πολλούς». Eίναι μια ιδιότυπη απόπειρα προώθησης αντιλήψεων της «νέας Δεξιάς», διά της φιλελευθεροποίησης της οικονομίας.

Το ευρώ εισήχθη την 1η Ιανουαρίου του 1999 ως επίσημο μέσο πληρωμής σε 11 από τις τότε 15 χώρες-μέλη της ευρωζώνης και είναι σήμερα το επίσημο μέσο συναλλαγής σε 19 ευρωπαϊκές χώρες. Η Γερμανία είναι ο μεγάλος κερδισμένος από την εισαγωγή του ενιαίου νομίσματος και την ενιαία αγορά, έγραψε με αφορμή την 20ή επέτειο του ευρώ η «Deutsche Welle», καθώς λυτρώθηκε από τις ανταγωνιστικές υποτιμήσεις των άλλων νομισμάτων, δεδομένου ότι σχεδόν το 40% των γερμανικών εξαγωγών προορίζονται για χώρες-μέλη της ευρωζώνης. Στα καθ’ ημάς, στις 19 Ιουνίου του 2000 στην πόλη Φέιρα της Πορτογαλίας -ήμουν και εγώ εκεί- και έπειτα από τη δημιουργική λογιστική με ψευδή στοιχεία και τη βοήθεια της Goldman Sachs, η Ελλάδα με πρωθυπουργό τον Κώστα Σημίτη υπέγραφε τελικά την ένταξή της στο «κοινό» (το de facto γερμανικό) νόμισμα.

Ηταν Πρωτοχρονιά του 2002 όταν το ευρώ αντικατέστησε τη δραχμή ως νομισματική μονάδα του ελληνικού κράτους, ύστερα από 169 χρόνια κυκλοφορίας - με την ισοτιμία στις 340,750 δρχ. ανά ευρώ. Για τους περισσότερους Ελληνες εκείνη ήταν χαρμόσυνη ημέρα. Τελικά, φαίνεται ότι με την ένταξη στο ευρώ η Ελλάδα δεν κέρδισε πράγματι σημαντικά, ενώ έχασε πολλά. Εχει κανείς συνειδητοποιήσει ότι μια οικονομία βασισμένη στο μαύρο χρήμα, εθισμένη στη φοροδιαφυγή και στη διαφθορά, έχει ένα νόμισμα πιο ακριβό από το αμερικανικό δολάριο ή το ελβετικό φράγκο; Ωστόσο, όλοι θα πρέπει με υπευθυνότητα και θαρραλέα να αναρωτηθούμε:

Μήπως, το ευρώ μετατρέπεται, λόγω της κρίσης χρέους, σε μηχανή πτωχεύσεων για τις οικονομίες από τους κερδοσκόπους των αγορών; Οι χώρες της ευρωζώνης μοιάζουν με αναδυόμενες οικονομίες: Πρέπει να δανείζονται σε «ξένο» νόμισμα -το ευρώ-, τη νομισματική πολιτική του οποίου δεν ελέγχουν και, επομένως, πιο εύκολα ωθούνται στη χρεοκοπία! Ενώ μόνον η Δανία και η Σουηδία προχώρησαν στη διενέργεια δημοψηφίσματος για την ένταξή τους στο ευρώ, αλλά οι λαοί τους το απέρριψαν, προτιμώντας να κρατήσουν τα δικά τους νομίσματα. Ευτυχώς που μια προφητεία του 2014 ενόψει της εκλογικής προέλασης του ΣΥΡΙΖΑ παραμένει ανολοκλήρωτη: «Το ευρώ είναι θαμμένο, στην Αθήνα μια στρατιωτική χούντα πήρε την εξουσία και το Βερολίνο ενισχύει το στρατιωτικό του οπλοστάσιο...». ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ.