Ο τίτλος είναι δανεικός από το άρθρο μου στην «Οικονομική Καθημερινή» (Κυριακή 19 Ιουνίου 2011). Ομολογώ πως τότε το άρθρο για τον Ευάγγελο Βενιζέλο ήταν αρκούντως αιχμηρό, με δεδομένες τις σχέσεις Παπαχελά - Βενιζέλου, αλλά τώρα είναι πλέον ανεπαρκές για την αχαλίνωτη εξουσιαστική βούλησή του να γίνει Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Ποσώς με ενδιαφέρει αυτός ο πολιτικός, αλλά διασκέδασα όταν τον είδα να συνεντευξιάζεται με τη Σία Κοσιώνη και σκέφθηκα πως αυτοί κάτι ξέρουν και σπεύδουν να τον προβάλουν, αφού ήταν και παραμένει δικός τους...

Εν τω μεταξύ, οι φήμες για deal μεταξύ Κυριάκου Μητσοτάκη και Φώφης Γεννηματά κυκλοφορούσαν αδέσποτα, εξαναγκάζοντας τη Σπυράκη να το (μισο)διαψεύσει: «Η Νέα Δημοκρατία δεν θα προτείνει για Πρόεδρο της Δημοκρατίας τον Ευάγγελο Βενιζέλο ή τον Κώστα Σημίτη το 2020». Και εδώ γελάμε, αφού δεν μάθαμε τι θα κάνει η Ν.Δ. όταν οι συγκεκριμένοι προταθούν από το ΠΑΣΟΚ της Φώφης. Ο συγκεκριμένος πολιτικός είναι ο αρχιτέκτονας συνταγματολόγος του Αρθρου 86 του Συντάγματος, καθώς οι κλέφτες υπουργοί του ΠΑΣΟΚ χρειάζονταν το δίχτυ προστασίας των διατάξεων περί ευθύνης υπουργών.

Η ύπουλη αυτή αρχιτεκτονική της γρήγορης «παραγραφής» προστάτευσε από την τιμωρία όσους πολιτικούς καταχράστηκαν την εξουσία, προκειμένου να ισχυροποιήσουν τη δύναμη και την παρουσία τους, ενίοτε δε και με το αζημίωτο. Καραμπινάτες υποθέσεις σκανδάλων «σέρνονται» για δεκάδες χρόνια μεταξύ Βουλής και Δικαιοσύνης κατεβάζοντας στο ναδίρ την εμπιστοσύνη του κόσμου στο πολιτικό προσωπικό. Σκάνδαλα που στραγγάλισαν την ελληνική οικονομία και τις τράπεζες άφησαν κατά κανόνα αλώβητους τους εκάστοτε αξιωματούχους που είτε διευκόλυναν είτε αδιαφόρησαν είτε και πλούτισαν βασισμένοι στην ασυλία και την ισχύ της εξουσίας. Τις ολέθριες συνέπειες της διαφθοράς, της διαπλοκής και της ατιμωρησίας τις γεύτηκαν και τις γεύονται ακόμα οι πολίτες και η οικονομία της χώρας... Ευτυχώς, ο Τσοχατζόπουλος, ο Παπαντωνίου, ο Μαντέλης, ο Πάχτας, ο Ανθόπουλος..., δηλαδή κορυφαίοι υπουργοί του Σημίτη, όλοι κατέληξαν στον Κορυδαλλό με την κατηγορία του ξεπλύματος «μαύρου» χρήματος, ενώ ο Τσουκάτος ομολογεί απολογούμενος για τα 16 δισ. δραχμές το 2000 που κατηγορείται ότι πήρε και με αυτές δωροδόκησε υπαλλήλους του ΟΤΕ, ώστε να πάρει η Siemens τη Σύμβαση 8002 για την ψηφιοποίηση του ΟΤΕ.

Ευτυχώς, δε, υπερψηφίστηκε στη Βουλή στη συνεδρίαση για τη Συνταγματική Αναθεώρηση η πρόταση για τον περιορισμό των προνομιακών ρυθμίσεων περί ευθύνης υπουργών (το διαβόητο Αρθρο 86). Το άρθρο μου στην «Οικονομική Καθημερινή» με τίτλο «Το αδιανόητο τίποτα» γράφτηκε όταν ο Ευάγγελος Βενιζέλος ανέλαβε υπουργός Οικονομικών στον δραματικό ανασχηματισμό της 15ης Ιουνίου του 2011 από την παραπαίουσα κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου. «Η ελληνική κρίση έχει επικίνδυνα συμπτώματα. Δυστυχώς, επαληθεύεται με τον πιο πικρό και επώδυνο τρόπο... Οι δηλώσεις του “νέου” υπουργού Οικονομικών, Ευ. Βενιζέλου, είναι λεκτικές φούσκες. Κόντρα σε όλες τις βαρύγδουπες δηλώσεις, οφείλουμε να βλέπουμε την πραγματικότητα μιας οικονομίας που παραμένει σε βαθιά κρίση, με οδυνηρό κόστος για τους σημερινούς εργαζομένους, αλλά και για το μέλλον του έθνους μας. Οταν τα οικονομικά μέτρα του Γιώργου Παπανδρέου θα γραφτούν στο πετσί μας όπως γράφεται η τιμωρία στην “Αποικία των τιμωρημένων” του Κάφκα..., θα είναι αργά. Ποιος θα μας έλεγε ότι η Ελλάδα του (κίβδηλου) σοσιαλισμού θα κυκλοφορούσε διεθνώς ως η χειρότερη εκδοχή της Ευρώπης.

Ποιος θα μας έλεγε ότι θα τελούσε υπό καθεστώς περιορισμένης κυριαρχίας. Ποιος θα μας έλεγε ότι η δημοκρατία θα χρησιμοποιείτο ως άλλοθι για τη νομιμοποίηση του Μνημονίου».

Η αποκάλυψη του πρώτου μνημονιακού υπουργού Οικονομικών του ΠΑΣΟΚ, Γιώργου Παπακωνσταντίνου, στον Αλέξη Παπαχελά (εκπομπή «Νέοι Φάκελοι» του ΣΚΑΪ, Απρίλιος του 2012) ότι ο κ. Βενιζέλος μαζί με τον κ. Παμπούκη είδαν «το συνολικό κείμενο του Μνημονίου» και έκαναν μάλιστα και παρεμβάσεις στο κείμενο με «σχόλια» φωτίζει την αλήθεια... Αυτά.