Τσάμπα μάγκες, αριστεροί του Τσίπρα και δεξιοί του Μητσοτάκη, να σας ενημερώσω ότι η Ελλάδα δεν είναι ένας «κανονικός» εκδότης, όπως οι υπόλοιποι της ευρωζώνης, καθώς τα ελληνικά ομόλογα παραμένουν ακόμη στην υποβαθμισμένη κατηγορία της πιστοληπτικής περιοχής των junk bonds. Δηλαδή στον πιστοληπτικό σκουπιδότοπο... Η Ελλάδα εξακολουθεί να είναι εγκλωβισμένη (παρά τις τελευταίες αναβαθμίσεις από Μoody’s, Fitch και S&P) στη χαμηλότερη πιστοληπτική διαβάθμιση της ευρωζώνης, χαμηλότερη του «investment grade» (επενδυτική διαβάθμιση) - επίπεδο που διαχωρίζει τα «ασφαλή ομόλογα» από τα «σκουπίδια» για άντληση κεφαλαίων από τις διεθνείς αγορές.

Την Τρίτη η Ελλάδα βγήκε στις αγορές και άντλησε 2,5 δισ. για δεκαετία, με 3,9% επιτόκιο και συνολικές προσφορές που ξεπέρασαν τα 11,8 δισ. ευρώ. Λοιπόν, το νέο κυβερνητικό «success story» του Τσίπρα είναι το μεταμνημονιακό δεκαετές ομόλογο, αλλά μην το πείτε πουθενά: είναι δικαιοδοσίας Αγγλικού Δικαίου, όπως ακριβώς της μνημονιακής κυβέρνησης των Σαμαροβενιζέλων. Προφανώς, ένα επιτόκιο (απόδοση) της τάξεως του 3,9% κάθε άλλο παρά ευκαταφρόνητο θεωρείται, εφόσον η έκδοση είναι σε Αγγλικό Δίκαιο και εκτιμάται ως ασφαλής χωρίς συστημικό κίνδυνο.

Κατ’ αρχάς, θα πρέπει να συμφωνήσουμε ότι θαύματα δεν γίνονται στις αγορές, ούτε και ενόψει της αναμενόμενης εκλογικής νίκης του Κυριάκου Μητσοτάκη, ο οποίος απέδωσε την επιτυχία του δεκαετούς ομολόγου στο γεγονός ότι «οι αγορές προσδοκούν την πολιτική αλλαγή στην Ελλάδα»! Ετσι, στο μείζον ερώτημα γιατί τα ελληνικά ομόλογα από την κατηγορία των «σκουπιδιών», όπου βρίσκονται, προσέλκυσαν το ισχυρό επενδυτικό ενδιαφέρον πριν ακόμη εισέλθουν σε κάποια «ασφαλή κατηγορία» επενδυτικής διαβάθμισης, δυστυχώς η καίρια απάντηση είναι: Η διεθνής αγορά ομολόγων δεν θεωρεί πλέον τα ελληνικά ομόλογα επικίνδυνη επένδυση, εφόσον η έκδοση είναι σε Αγγλικό Δίκαιο. Δηλαδή, και στην περίπτωση μιας νέας χρεοκοπίας της Ελλάδας, όσοι επένδυσαν στο δεκαετές ομόλογο θα αποπληρωθούν κανονικά! Και, εξαιτίας, μάλιστα, του τεράστιου ύψους του χρέους, η χώρα τελεί υπό εποπτεία πολύ πιο αυστηρή από εκείνη που προβλέπουν οι ευρωπαϊκές συνθήκες για όλες τις χώρες-μέλη.

Οι δε συγκρίσεις με το κόστος δανεισμού Πορτογαλίας και λοιπών απλώς αναδεικνύουν την αναλυτική ανεπάρκεια της αντιπολίτευσης: Εκείνες οι χώρες έχουν βγει από τα Μνημόνια πριν από έξι χρόνια, έχουν μπει στο πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης του Ντράγκι και η αξιολόγησή τους έχει ανέλθει σε επενδυτική βαθμίδα. Τίποτα από αυτά δεν διαθέτουμε - δεν μπορούμε να δανειστούμε με όρους Πορτογαλίας, διότι είμαστε Ελλάδα. Τούτων δοθέντων, είναι χρήσιμη η συζήτηση του πώς και γιατί μείναμε πίσω, είναι ανούσια αυτή καθεαυτή η σύγκριση του επιτοκίου.

Αν κάτι τραυματίζει την Ελλάδα, είναι η ανεπάρκεια των πολιτικών της. Η ελλαδική κοινωνία βλέπει να αχρηστεύονται οι δομές που τη συγκροτούν. Το κράτος έχει πτωχεύσει, de facto, όχι διακηρυγμένα: Βασικές κρατικές λειτουργίες έχουν διαλυθεί. Ο ίδιος ο «μέσος πολίτης» του ελληνικού κράτους κάθεται άυλος στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων. Πολύ περισσότερο, ίσως, έχουν συνειδητοποιήσει τους κινδύνους οι αστοί πολιτικοί. Ομως, αρκούνται στο να υβρίζουν τον Τσίπρα, αλλά αυτό δεν αλλάζει τα γεγονότα. Ούτε οι δυνάμεις της Αριστεράς θα εξοβελιστούν σε ρόλο περιθωριακού παράγοντα ούτε η πολιτική πυρκαγιά από τα εθνικιστικά και ακροδεξιά κόμματα που έχει κυκλώσει την Ευρώπη θα μπορέσει να ελεγχθεί καίρια! Εάν το «παρκάρισμα των χρεών» ισοδυναμούσε με διαγραφή (!), τότε θα είχε επιβληθεί εδώ και πολλούς αιώνες από τους εκάστοτε πιστωτές.

Ας μην... επιμηκύνουμε, λοιπόν, τις γαλάζιες ψευδαισθήσεις μας. Το δημόσιο χρέος της Ελλάδας δεν είναι μόνο δυσθεώρητο, αλλά στο σύνολό του είναι συναλλαγματικό: Είναι χρέος σε ευρώ, ένα ξένο νόμισμα που δεν μπορεί να εκδώσει η χώρα μας. Γι’ αυτό για την εξυπηρέτησή του (όχι την αποπληρωμή του) πρέπει να δανειζόμαστε, αλλιώς θα χρεοκοπήσουμε ως κράτος. Μια χώρα χρεοκοπεί όταν χρωστάει σε συνάλλαγμα που δεν έχει!