Λαϊκισμός και ηθικολογία, το περίφημο «ηθικό πλεονέκτημα». Που, όμως, είναι απλώς μια πολιτική παρένδυση, καθώς δεν συνδέεται με κάποιον υπέρτερο ηθικό κώδικα (το αστικό κράτος δικαίου παρέχει ασφαλέστερες εγγυήσεις ηθικής συμπεριφοράς από την προσαρμόσιμη στη σκοπιμότητα λενινιστική ηθική). Αυτή η παρέα των αριστερών, που έγινε εξουσία, εξαερώθηκε μαζί με το «ηθικό πλεονέκτημα». Ο περιούσιος ελληνικός λαός έζησε και αυτήν την αριστερή δημαγωγία της δημοκρατίας μας... Αλλά ο καπιταλισμός δεν έχει κανένα πρόβλημα να παρακολουθεί τον διασυρμό της δήθεν Δημοκρατικής Αριστεράς...

Ομως, ήρθε η ώρα επιτέλους να επαναστατήσουν και τα κότερα... Αλέξης Τσίπρας και Κατερίνα Παναγοπούλου. Εκείνη σιλικονούχα, πρώην μοδίστρα, που χώρισε και παντρεύτηκε τον αείμνηστο εφοπλιστή Περικλή Παναγόπουλο, που παραμένει στη λίστα των νεόπλουτων Ελληνίδων, και εκείνος ο αριστερός που φλερτάρει με δέος τους πλούσιους Ελληνες. Δύο θλιβερές περιπτώσεις -στις πολλές- που προσπαθούν να κατακτήσουν το σύστημα από μέσα και να το κάνουν φίλο τους και όμοιό τους. Εκείνος με τους συντρόφους πολεμούσε σφοδρά αυτό το διεφθαρμένο σύστημα για χρόνια. Αλλά η έχθρα σταμάτησε και μπήκε αυτοδικαίως στον κύκλο των εφοπλιστών όταν έγινε εξουσία. Από τη στιγμή που η παρεξήγηση λύθηκε, τα υπόλοιπα ήταν θέμα χρόνου. Είχε προηγηθεί η σιλικονούχα Γιάννα Αγγελοπούλου, που προσπάθησε να «λανσάρει» τον πρωθυπουργό στις ΗΠΑ και στους Κλίντον, επιδιώκοντας την Προεδρία της Δημοκρατίας της χώρας μας.

Οντως, ο Τσίπρας επιδίωξε την αποδοχή του από τους «νέους πρωταγωνιστές της ναυτιλιακής πλουτοκρατίας» (καθώς οι αυθεντικοί δεν του έδιναν σημασία...). Ωστόσο, και οι δύο περιπτώσεις αφορούν γυναίκες που αγαπούν τον πλούτο και δεν έχουν καμία αναστολή να τον επιδεικνύουν, που είναι ταυτισμένες με την πλουτοκρατία και η «αριστερή στροφή» τους είναι απλώς για γέλια και για κλάματα. Επειδή στράφηκαν στο εγχώριο πολιτικό μέλλον, έστω κι αν αυτό ήταν «αριστερό». Παράλληλα, οι διεθνείς διασυνδέσεις της Γιάννας θα μπορούσαν να αποδειχθούν χρήσιμες για τον κ. Τσίπρα σε πεδία που αποτελούν «τρίγωνα των Βερμούδων» για την Αριστερά, όπως οι σχέσεις με τις αγορές, τους Αμερικανούς και το παγκόσμιο λόμπι της offshore φοροδιαφυγής.

Μαζί είναι και όλοι αυτοί οι δημοσιογράφοι της πλάκας που νομίζουν πως το καπιταλιστικό σύστημα έχει μάθει να τους υποκλίνεται, όταν οι ίδιοι ξεχνούν πως μπαινοβγαίνουν στα κότερα των δικών τους αφεντικών ή παραλείπουν να γράψουν για τους πρόθυμους πολιτικούς που φιλοξενούνται από τα αφεντικά τους! Και επειδή εγώ παραμένω πιστή στο δόγμα «η γυναίκα του Καίσαρα δεν αρκεί να είναι, αλλά και να φαίνεται»... θα σας ομολογήσω ότι απέρριψα αμέτρητες φορές στο πολυαγαπημένο μου πρώην αφεντικό, τον αείμνηστο Αριστείδη Αλαφούζο, να περάσω τις διακοπές μου στο κότερό του. Παρόμοια ήταν η συμπεριφορά και του πρώην πρωθυπουργού Κώστα Καραμανλή προς όλες τις προσκλήσεις!

Περισσότερο, όμως, από τους υποκριτικούς θρήνους των πολιτικών, των δημοσιογράφων ή των social media είναι ο θόρυβος που ενοχλεί τον θόρυβο της δικής τους «αριστερής ηθικής προπαγάνδας». Η παρέα των Τσίπρα / Πολάκη μοιάζει να νοιάζεται μόνο για τα παζάρια της εξουσίας, τα ανταλλακτικά οφέλη, το ξέπλυμα του δικού τους εγκλήματος - δεκάρα δεν δίνουν για τους νεκρούς καθεαυτούς. Κανείς δεν νοιάζεται πραγματικά για τη δυστυχία των άλλων ή για τους 101 νεκρούς στο Μάτι. Ούτε οι προνομιούχοι της εξουσίας ούτε οι ψευδολόγοι αριστεροί της χώρας.

Τις αναμετρήσεις σαν την προχθεσινή στη Βουλή έχουμε μάθει να τις ταξινομούμε ως προεκλογικές. Ανορθόδοξη, βίαιη και προσωπική, η επίθεση του Αλέξη Τσίπρα κατά του πολιτικού του αντιπάλου είχε αυτόν τον χαρακτήρα: μια αντιπαράθεση χωρίς αύριο ενός καταπονημένου πρωθυπουργού - το τελευταίο κράτημα σε μια πορεία κατακόρυφης απονομιμοποίησης. Σε αυτό το γήπεδο, ό,τι κι αν απάντησε ο Μητσοτάκης μοιάζει, στο πρώτο επίπεδο των αδρών συμβολισμών, να χάνει, κυρίως επειδή εκτροχιάζεται από το θετικό του αφήγημα για τη δική του πρόταση διακυβέρνησης.