Ταλαντούχος, ευφυής και πολυπράγµων, ο Σταµάτης Φασουλής πάντα ξεχωρίζει. Συναντήσαµε τον δηµοφιλή σκηνοθέτη και ηθοποιό στο «Athénée bar-restaurant» στο κέντρο της Αθήνας και µας µίλησε για τη µεγάλη επιτυχία που σηµειώνει ως Αλέξανδρος Ωνάσης στο «Παλλάς», γιατί δεν θέλει να γίνει µπαµπάς, αλλά και γιατί τον «τσιµπάνε» οι «Αγριες Μέλισσες».
Φέτος πρωταγωνιστείτε στην παράσταση «Ωνάσης, τα θέλω όλα» στο θέατρο «Παλλάς». Τι ακριβώς συµβαίνει εκεί;
∆εν έχω παράπονο από την παράσταση, απλώς είναι ένα πράγµα το οποίο δουλεύω και το προετοιµάζω εδώ και έναν χρόνο και τώρα, που πραγµατοποιείται, νόµιζα ότι θα το απολαύσω. ∆εν το απολαµβάνω, γιατί θα πρέπει να είµαι alert συνέχεια. Επί 2,5 ώρες, που είµαι στη σκηνή, πρέπει να είµαι alert για όλη την παράσταση και αυτό είναι αρκετά κουραστικό. Από την άλλη µεριά, δεν µπορώ χωρίς αυτό. ∆εν θα µπορούσα να κάτσω σπίτι µου και να ξεκουράζοµαι. Ούτε θα µπορούσα να παίζω κάπου που να µην είχα την ευθύνη. Την επόµενη φορά όµως που θα παίξω, δεν θα σκηνοθετήσω, θα ξεκουραστώ λίγο και µετά βλέπουµε.
Ο Σταµάτης Φασουλής έχει κάτι κοινό µε τον Αριστοτέλη Ωνάση;
∆εν νοµίζω να έχουµε κάτι κοινό µε τον Ωνάση. Αλλά εµένα ποτέ δεν µου αρέσουν οι ρόλοι που έχουν κάτι κοινό μαζί μου. Είναι σαν να τους ξέρω. Εγώ θέλω να τους ανακαλύπτω και να ξα - ναζώ κάτι άλλο, γιατί γι’ αυτό έγινα και ηθοποιός, για να είμαι και ένας άλλος ακόμα. Δεν μου φτάνει αυτό που είμαι.
Τι σας δυσκόλεψε πιο πολύ στον ρόλο του Αριστοτέλη Ωνάση;
Η απόφαση να παίξω τον ρόλο αυτόν. Έκανα δύο μήνες να το αποφασίσω, γιατί ήταν το άλλο άκρο από το δικό μου. Όταν, τελικά, αποφάσισα ότι θα το κάνω, από εκεί και πέρα τα προβλήματα όλα μίκρυναν, ήρθαν στα μέτρα μου, γιατί σαν να έφυγε το «φάντασμα» και να έγινε κάτι πολύ πιο κοντινό μου και πολύ πιο ανθρώπινο, στο οποίο έπρεπε να δώσω σάρκα και οστά.
Τελικά, με ποια θα βγαίνατε ραντεβού; Με την Τζάκι Κένεντι, τη Μαρία Κάλλας ή την Τίνα Λιβανού;
Νομίζω και με τις τρεις, για διαφορετικούς λόγους. Συμπαθώ περισσότερο την Κάλλας, επειδή είναι καλλιτέχνης, αλλά καταλαβαίνω και τις άλλες δύο, περισσότερο την Τζάκι, λιγότερο την Τίνα. Η Τίνα ήταν μια πάρα πολύ μορφωμένη γυναίκα, ήταν λίγο σνομπ, σαν να την ενοχλούσε ότι ήταν Ελληνίδα, ήθελε περισσότερο να ήταν Αγγλίδα. Το οποίο δεν είναι από τα πράγμα - τα που με θέλγουν, αλλά μου εξάπτουν και την περιέργεια, το πώς μπορεί να εκ τραπεί μια τέτοια προσωπικότητα.
Ποτέ δεν μου αρέσουν οι ρόλοι που έχουν κάτι κοινό μαζί μου. Έγινα ηθοποιός για να είμαι και ένας άλλος ακόμα. Δεν μου φτάνει αυτό που είμαι
Τηλεόραση βλέπετε;
Όχι. Δεν έχω ώρα. Την ώρα που προβάλλονται όλα αυτά, εγώ είμαι στο θέατρο. Όλες τις άλλες ώρες διαβάζω. Προτιμώ να διαβάζω και να ακούω μουσική, από το να βλέπω τηλεόραση.
Πώς κρίνετε το ότι σαρώνουν οι «Άγριες Μέλισσες»;
Νομίζω ότι είναι ευχάριστο να σαρώνει μια ελληνική σειρά αντί μια τούρκικη. Είναι ωραίο να φαίνονται καινούργια πρόσωπα και στη συγγραφή και στη σκηνοθεσία. Αν και το θέατρο το «πληρώνει», γιατί κάθε Πέμπτη που οι «Άγριες Μέλισσες» είναι την ώρα της παράστασης, είναι η χειρότερη μέρα για τα θέατρα, γιατί Δευτέρα-Τρίτη δεν παίζουμε, Τετάρτη έχουμε απογευματινές, οπότε δεν μας πιάνουν οι… μέλισσες. Μας «τσιμπάνε» την Πέμπτη, αλλά πάντα συνέβαιναν αυτά.
Βλέπω τον Νίκο Μουτσινά και γελάω πάρα πολύ. Ετσι θα ήθελα να είναι το μεσημέρι η τηλεόραση. Είναι τόσο ταλαντούχος, τον ζηλεύω
Το «Greece’s Next Top Model» πώς σας φαίνεται;
Δεν το έχω δει ποτέ. Δεν ξέρω τι μου λες. Ξέρω ότι είναι κάτι με μοντέλα. Δεν το λέω με την έννοια ότι δεν θα το έβλεπα. Τον μόνο που βλέπω και επειδή είναι η ώρα λίγο πριν από τον μεσημεριανό μου ύπνο, είναι τον Νίκο Μουτσινά και γελάω πάρα πολύ. Έτσι θα ήθελα να είναι το μεσημέρι η τηλεόραση. Είναι τόσο ταλαντούχος, τον ζηλεύω. Έχει ένα μεγάλο προτέρημα, που θα θέλαμε να το έχουμε όλοι. Όσο και να καυτηριάζει όσο και να σατιρίζει, δεν προσβάλλει ποτέ. Αυτό είναι μεγάλο ταλέντο.
Έχετε περάσει ποτέ κατάθλιψη;
Πολύ συχνά, αλλά την ξορκίζω. Μια δυο φορές χρειάστηκε να πάω σε γιατρό, αλλά στην πέμπτη συνεδρία έφυγα. Δεν νομίζω ότι με βοήθησε. Περισσότερο τα βρίσκω με τον εαυτό μου. Ξέρω ότι είναι μια περίοδος που θα περάσει. Περνάω ανεβασμένες στιγμές και άλλες στιγμές που είμαι κάτω. Θέλατε ποτέ να γίνετε πατέρας; Ποτέ. Έχω λόγους που δεν είναι και τόσο ευγενικοί. Πίστευα πάντα ότι εγώ είμαι το παιδί στο σπίτι. Όταν έφεραν τον αδελφό μου στο σπίτι, μικρό, από την κλινική, εγώ σηκώθηκα και έφυγα. Ήμουν 4 ετών. Πήγα σε μία θεία μου, που έμενε αρκετά μακριά, πήγα με τα πόδια, της χτύπησα την πόρτα και της είπα: «Θεία, θέλεις να με έχεις εσύ παιδί; Έφεραν ένα άλλο μωρό στο σπίτι». Παρ’ όλα αυτά, τον αδελφό μου τον αγάπησα όσο τίποτα και είναι από τα πρόσωπα που αγαπάω όσο δεν μπορείς να φανταστείς.
Τα σκαλιά της εκκλησίας τα φτάσατε ποτέ;
Όχι. Ούτε το σκέφτηκα. Δεν σκέφτομαι ούτε για γάμο ούτε για κηδεία.
Πώς θα θέλατε να φύγετε;
Στον ύπνο μου θα παρακαλούσα, αν γίνεται, και μετά μάλλον να καώ.
Θα ασχολιόσασταν με την πολιτική;
Ούτε για αστείο. Δεν είναι δουλειά μου, δεν την ξέρω. Εγώ χωρίς να ασχολούμαι με την Τέχνη είμαι λίγο «μισός», δεν είμαι ολόκληρος. Δεν θα μπορούσα να έχω το ωράριο ενός πολιτικού.
Τον Κυριάκο Μητσοτάκη πώς τον βλέπετε ως πρωθυπουργό;
Είναι η τελευταία μας ελπίδα. Δεν ήμουν ποτέ δεξιός, όπως δεν ήμουν ποτέ ΠΑΣΟΚ και ψήφισα Σημίτη. Δεν ήμουν δεξιός, αλλά αυτή τη στιγμή κρίνω ότι είναι η καλύτερη λύση. Δεν ξέρω για μετά.
*Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ» στις 7/12
