«Αγαπητέ κ. Πρόεδρε, πριν καιρό είπα σε εσάς και την κυρία Ρούσβελτ λίγα σχετικά με τα εμπιστευτικά σχέδια μου για μια παγκόσμια πτήση. […] Τώρα διαθέτω ένα καταπληκτικό δικινητήριο μεταλλικό αεροπλάνο, ειδικά εξοπλισμένο για πτήσεις μεγάλων αποστάσεων», έγραφε τον Νοέμβριο του 1936 προς τον Αμερικανό πρόεδρο Φραγκλίνο Ρούζβελτ, η Αμέλια Έρχαρτ, πρωτοπόρος των πτήσεων και υπέρμαχος των δικαιωμάτων των γυναικών, σε μια εποχή που ακόμα και στην Αμερική οι γυναίκες δεν τολμούσαν να φορέσουν παντελόνια.

«Εδώ και κάποιους μήνες προετοιμάζομαι για μια πτήση την οποία θ’ αποτολμήσω πιθανότατα τον Μάρτιο. Η διαδρομή σχετιζόμενη με τις προηγούμενες πτήσεις, θα είναι μοναδική. […] Όπως και οι προηγούμενες πτήσεις, αναλαμβάνω το εγχείρημα αποκλειστικά επειδή το θέλω, και επειδή αισθάνομαι ότι οι γυναίκες τώρα και μετά έχουν να κάνουν πράγματα, να δείξουν τι μπορούν οι γυναίκες να κάνουν».

Η αλληλογραφία της πρωτοπόρου της αεροπλοΐας Αμέλιας Έρχαρτ, προς τον τότε Αμερικανό πρόεδρο Φραγκλίνο Ρούσβελτ, που φυλάσσεται στα εθνικά αρχεία των ΗΠΑ, και παρουσιάζει το ΑΠΕ-ΜΠΕ, αποκτά ιδιαίτερη σημασία σήμερα, ογδόντα τέσσερα χρόνια από τον μυστηριώδη χαμό της στις 2 Ιουλίου 1937, όταν το δικινητήριο μεταλλικό αεροπλάνο της ένα «Lockheed Electra» χάθηκε στον Βόρειο Ειρηνικό Ωκεανό, καθώς η σαραντάχρονη Αμερικανίδα επιχειρούσε το τελευταίο σκέλος της πτήσης της με ενδιάμεσες στάσεις γύρω από τη Γη.

Ήθελε να εμπνεύσει άλλες γυναίκες να τολμήσουν όπως και αυτή όχι μόνο σ’ ένα καθαρά ανδροκρατούμενο περιβάλλον όπως αυτό της αεροπορίας, αλλά και σε όλους τους τομείς της ανθρώπινης δραστηριότητας.

Πριν η ίδια αποπειραθεί ένα τέτοιο εγχείρημα είχε σπάσει πολλά ρεκόρ, που ακόμα και σήμερα τρομάζουν, αφού ήταν η πρώτη γυναίκα που διέσχισε πετώντας τον Ατλαντικό σόλο χωρίς ενδιάμεση στάση, και μάλιστα δυο φορές, η πρώτη γυναίκα που πέταξε χωρίς στάση, από τη μία ακτή στην άλλη, κατά μήκος των ΗΠΑ, η πρώτη που κατέρριψε το παγκόσμιο ρεκόρ υψομέτρου γυναικών 14.000 πόδια, άθλος για τ’ αεροπλάνα της δεκαετίας του 20, αλλά και ο πρώτος άνθρωπος που πέταξε σόλο κατά μήκος του Ειρηνικού μεταξύ της Χονολουλού και του Όκλαντ το 1935, καθώς και ο πρώτος άνθρωπος που πέταξε σόλο από το Λος Άντζελες στην Πόλη του Μεξικού.

Το τελευταίο της επίτευγμα πριν τον χαμό της, ήταν το ρεκόρ ταχύτητας στο πρώτο σκέλος της μοιραίας της πτήσης από ανατολικά προς δυτικά, από το Όκλαντ της Καλιφόρνιας στη Χονολουλού της Χαβάης το 1937.

Αλλά και οι συγκρίσεις με το σήμερα και την πανδημία είναι εντυπωσιακές. Η ίδια είχε νοσήσει σοβαρά με πνευμονία από την πανδημία της Ισπανικής γρίπης το 1918 στο Τορόντο, κάνοντας το καθήκον της, όταν ως νοσοκόμα περιέθαλπε στρατιώτες που είχαν γυρίσει από τα μέτωπα του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου. Μάλιστα εκείνη η πανδημία της είχε αφήσει ως κατάλοιπο μια γναθιαία ιγμορίτιδα, που τις προξενούσε πονοκεφάλους για αρκετά χρόνια μετά ως πιλότου.

Η ίδια με το ανεξάρτητο πνεύμα της, τον παράτολμο χαρακτήρα της, και τη θέλησή της ν’ ανοίξει καινούργιους ορίζοντες όχι μόνο για τις γυναίκες, δεν θεωρείται μόνο πρωτοπόρος των πτήσεων αλλά και του φεμινισμού.

Η λέσχη «Οι Ενενήντα Εννέα», μια διεθνής οργάνωση γυναικών πιλότων, που δημιούργησε η ίδια υπάρχει ακόμα και σήμερα, και έχει ως στόχο την αμοιβαία υποστήριξη των γυναικών πιλότων, ενώ πολλές γυναίκες αεροπόροι τιμούν την μνήμη της, αναβιώνοντας κατά καιρούς το επικό αεροπορικό της ταξίδι, αυτό που της στοίχισε την ίδια της τη ζωή.