Είναι από τις περιπτώσεις που μεταγγίζουν αισιοδοξία και θάρρος. Ο λόγος για την Ουκρανή Βικτώρια η οποία την Παρασκευή έφερε στον κόσμο το πρώτο της παιδί. Πιο συγκεκριμένα, δεν γέννησε στο δωμάτιο ενός μαιευτηρίου αλλά… στο καταφύγιο!

Η Βικτώρια περιγράφει στον Jem Bartholomew και στον Guardian τη γέννηση του μωρού της, κατά τη δεύτερη ημέρα της ρωσικής εισβολής στην Ουκρανία.

«Ήταν η δεύτερη μέρα του πολέμου. Ήμουν πραγματικά νευρική – ακούγαμε εκρήξεις. Προσευχόμουν να δω τον γιο μου. Άρχισα να καθαρίζω τα πάντα στο σπίτι μου, προετοιμαζόμουν για το μωρό, και ακόμη και όταν άρχισα να νιώθω τον πόνο, δεν μπορούσα να πιστέψω ότι θα γεννούσα κατά τη διάρκεια του πολέμου.

Εγώ και ο σύζυγός μου φοβόμασταν να οδηγήσουμε στο νοσοκομείο λόγω των εκρήξεων. Πρώτα έπρεπε να μείνουμε για περίπου 30 λεπτά σε μια ουρά για να πάρουμε βενζίνη. Περνούσαμε μέσα από το Κίεβο και ήταν άδειο – δεν είχα ξαναδεί τόσο άδεια πόλη. Ακούσαμε τον ήχο των σειρήνων. Ήταν τρομακτικό, σαν ταινία, αλλά προσπαθούσα να σκέφτομαι θετικά.
Όταν φτάσαμε, όλα τα φώτα ήταν κλειστά γιατί το προσωπικό του νοσοκομείου φοβόταν ότι θα το βομβαρδίσουν. Ο γιατρός μου μας συνάντησε και μας έδειξε ένα πολύ άνετο και πολύχρωμο δωμάτιο.

Όμως δύο ώρες αργότερα ακούσαμε σειρήνες. Ήταν πολύ δυνατές. Αυτό που αντίκριζες από το παράθυρο ήταν εξωπραγματικό, καθώς έβλεπες όλη την όμορφη γοτθική αρχιτεκτονική ακούγοντας τις σειρήνες. Όσο ήμουν έγκυος, είχα παρακολουθήσει μαθήματα γιόγκα και είχα προετοιμαστεί για ήπιο τοκετό, είχα παρακολουθήσει μαθήματα. Δεν ήταν έτσι.
Ο γιατρός είπε ότι έπρεπε να πάμε στο καταφύγιο. Επικράτησε πανικός καθώς ο κόσμος έτρεχε. Δεν μπορούσα να βάλω ούτε το παντελόνι μου γιατί πονούσα πολύ. Όταν μπήκαμε στο καταφύγιο πάθαμε σοκ. Χτίστηκε στη Σοβιετική εποχή και δεν συντηρήθηκε, δεν είχε συντηρηθεί, ήταν πολύ υγρό και κρύο.

Για εμάς υπήρχε ένα μικρό δωμάτιο χωρίς πόρτες, μόνο μια κουρτίνα ντους που μας χώριζε από το κυρίως δωμάτιο με 50 άτομα. Δεν υπήρχε ιατρική τεχνολογία, μόνο μια γυναικολογική καρέκλα. Προσπαθούσα να μην κοιτάξω καν εκεί και ήλπιζα να επιστρέψω σύντομα στο νοσοκομείο.

Μετά έσπασαν τα νερά. Ο γιατρός μου με κοίταξε και είπε: “Εντάξει, θα το κάνουμε εδώ, είναι πολύ επικίνδυνο να περιμένεις ”. Εκείνη τη στιγμή δεν φοβήθηκα. Εμπιστευόμουν τον γιατρό μου – το μόνο πράγμα που είχα στο μυαλό μου ήταν να κρατήσω τον γιο μου και να σταματήσουν οι πόνοι.

Χάρηκα τόσο πολύ όταν είδα τον γιο μου, τον Fedor. Με τα μαύρα μαλλιά του έμοιαζε με ένα μικρό αντίγραφο του συζύγου μου, που έκοψε τον ομφάλιο λώρο. Όταν κρατούσα τον Fedor ήταν πολύ ζεστός. Ένιωσα αγάπη και αγνή ευτυχία και όλα αυτά τα συναισθήματα.

Καθώς τον κρατούσα στο καταφύγιο, του είπα: "Είσαι τυχερός, είσαι μοναδικός, έχεις γεννηθεί στην Ουκρανία, είσαι ένας νέος Ουκρανός ".

Κάθε πρωί τώρα ξυπνάω λίγο νωρίτερα για να τον κοιτάξω καθώς κοιμάται, μοιάζει με ένα μικρό αγγελούδι. Κοιτάζω επίσης έξω από το παράθυρο για να δω αν τα κτίρια έχουν μείνει στη θέση τους ή αν έχουν καταστραφεί. Ελπίζω ο γιος μου να βιώσει αυτόν τον πόλεμο μόνο από ιστορίες – ποτέ, μα ποτέ να μην νιώσει πώς είναι στην πραγματική ζωή. Δεν θέλω να ξέρει τον πραγματικό πόλεμο.

Παρά τον πόλεμο, ο Fedor έχει φέρει τόση αγάπη, ευτυχία και καλοσύνη στο σπίτι μας. Τον φροντίζουμε και μας κάνει χαρούμενους. Ελπίζω και προσεύχομαι για ειρήνη – είναι ένας νέος Ουκρανός, θα πρέπει να μεγαλώσει σε μια νέα Ουκρανία».