Ο Έλληνας συνθέτης και δεξιοτέχνης του µπουζουκιού Χρήστος Νικολόπουλος, σε µια «de profundis» εξοµολόγηση στα «Π», εξηγεί γιατί δεν θα πήγαινε κριτής σε κάποιο µουσικό talent show, δεν κρύβει την οδύνη του για την τραγική απώλεια του πατέρα του, και µιλά για τις κρίσεις πανικού που του συµβαίνουν, αλλά και για τα αγαπηµένα του τραγούδια.

Σε τι φάση σάς πετυχαίνουµε;

Είµαι ένας νέος πολυάσχολος (γέλια). Ξεκινήσαµε πάλι, µετά την απαγόρευση, στο «Περιβόλι του ουρανού» µε Πίτσα Παπαδοπούλου, Στέλιο ∆ιονυσίου και Ελεάνα Παπαϊωάννου και ευτυχώς πάµε πολύ καλά και περνάµε ωραία. Η άλλη µου απασχόληση είναι η εκποµπή στην ΕΤ2 «Στην αυλή των χρωµάτων», όπου είµαι συµπαρουσιαστής µε την Αθηνά Καµπάκογλου και επιµελούµαι και το καλλιτεχνικό µέρος.

Θα πηγαίνατε ποτέ κριτής σε κάποιο µουσικό talent show;

Όχι, δεν θα ήθελα να πάω. Μου είχαν προτείνει παλαιότερα. ∆εν θέλω, γιατί δεν µου αρέσει. Πιθανόν να είναι και πολύ κουραστικό και θα πρέπει να κάνω τον σοφό, να κρίνω εγώ τα παιδιά, και δεν µου αρέσει.

Πόσα τραγούδια έχετε γράψει µέχρι σήµερα;

Περίπου δύο χιλιάδες.

Ξεχωρίζετε κάποιο από αυτά;

Πάρα πολλά, όχι ένα. Τα «Υπάρχω», «Στων αγγέλων τα µπουζούκια», «Οι νταλίκες», «Οι κυβερνήσεις πέφτουνε, µα η αγάπη µένει», «Εγώ θα σου µιλώ µε τα τραγούδια µου», «Μη µιλάς, µη γελάς, κινδυνεύει η Ελλάς». Τα αγαπάω όλα τα τραγούδια µου.

Πώς ήταν τα παιδικά σας χρόνια;

Μια χαρά, αλλά λίγο φτωχά. Ήταν φτωχή η οικογένειά µου και βγήκα στο κουρµπέτι, στη δουλειά δηλαδή, για να βοηθήσω και εγώ τους γονείς µου. Ήµασταν τέσσερα αδέλφια, µαζί µε µένα, και βοηθούσα και εγώ να επιβιώσουµε. Υπήρχε αγάπη τότε, τα χρόνια ήταν πιο απλά, πιο οικογενειακά.

Έχετε µιλήσει δηµοσίως για τις κρίσεις πανικού που παθαίνατε. Τι ακριβώς συνέβαινε;

Είχα πρόβληµα στο αεροπλάνο. Όταν έκλεινε η πόρτα, ήθελα να βγω έξω. Και, όπως καταλαβαίνεις, επειδή δεν µπορούσα να βγω, µε έπιανε κρίση πανικού. Είναι ένα ψυχολογικό σύµπτωµα του εγκεφάλου, που το πέρασα και εγώ κάποια περίοδο. Είναι πολύ βασανιστικό για όσους το ζουν, αλλά το ξεπέρασα.

Πώς το ξεπεράσατε;

Με προσωπική προσπάθεια. Εβλεπα µεγάλους ανθρώπους, µωρά, παιδιά, ανθρώπους µε κινητικά προβλήµατα που έµπαιναν στα αεροπλάνα και δεν είχαν πρόβληµα και κάποια στιγµή είπα στον εαυτό µου: «Τι µου συµβαίνει;». Έτσι, σιγά-σιγά, το απέβαλα αυτό το πράγµα. Τώρα ξαναµπαίνω στο αεροπλάνο και όλα καλά.

Έχω γράψει σχεδόν για όλους. Το ότι δεν µπόρεσα να γράψω για κάποιους ήταν συµπτωµατικό. Με τον Μπιθικώτση, που δεν του έγραψα τραγούδια, συνεργάστηκα στο πάλκο

Έχετε το απωθηµένο να γράψετε τραγούδι για κάποιον;

Όχι, καθόλου. Έχω γράψει σχεδόν για όλους. Το ότι δεν µπόρεσα να γράψω για κάποιους ήταν συµπτωµατικό. Με τον Μπιθικώτση, που δεν του έγραψα τραγούδια, συνεργάστηκα στο πάλκο. ∆εν έχω κανένα απωθηµένο και είµαι πολύ γεµάτος.

Ποια ήταν η πιο δύσκολη στιγµή στη ζωή σας;

Επειδή είχα πολλή αδυναµία στον πατέρα µου, η πιο στενάχωρη στιγµή ήταν όταν πέθανε, απότοµα κιόλας, σε τροχαίο. Ήταν περίπου 65 χρόνων. Μου έπεσε ο ουρανός στο κεφάλι. Ξαφνικά µε πήραν τηλέφωνο και µου είπαν «ο πατέρας σου είναι βαριά χτυπηµένος» και έπειτα από λίγη ώρα µε ξαναπήραν και µου είπαν ότι πέθανε. Έπαθα σοκ. Του είχα µεγάλη αδυναµία, ήταν πολύ καλός άνθρωπος, οικογενειάρχης, µας στήριζε πολλά χρόνια. Η απώλειά του ήταν η χειρότερη στιγµή της ζωής µου.

Η πιο ευχάριστη στιγµή;

Όταν γεννήθηκε η κόρη µου πρώτα και µετά ο γιος µου. Συµπλήρωσα το παραδοσιακό οικογενειακό µου όνειρο τότε.

Στην καραντίνα τι κάνατε;

Η καραντίνα ήταν µια πολύ δύσκολη περίοδος για όλους µας, γιατί αυτός ο ένας χρόνος που µας έκλεισαν µέσα απέδειξε ότι κανένας µας δεν είχε φροντίσει τα οικονοµικά του, γιατί δεν είχαµε φανταστεί ποτέ ότι θα περάσουµε µια τέτοια κρίση. Εγώ είχα να ασχοληθώ, είµαι διαρκώς σε δράση και φτιάχνω τραγούδια. Κάναµε έναν δίσκο µε τον συνεργάτη µου και γνωστό στιχουργό Νίκο Αναγνωστάκη, µε τη συµβολή του Φώτη Σιώτα στην ενορχήστρωση. Πολύ καλός δίσκος, πολυσυµµετοχικός, στον οποίο τραγουδούν καλλιτέχνες της πιο νέας γενιάς. Ο Πασχαλίδης, η Τσαλιγοπούλου, ο Κότσιρας, ο Λιδάκης, ο ∆εληβοριάς, η Καραπατάκη, η Αντωνοπούλου, η ∆ήµου, η Στρατηγού, ο Κοτονιάς και ο Κραουνάκης, ο οποίος λέει ένα τραγούδι που ακούστηκε πολύ.

Πώς βλέπετε τα µουσικά πράγµατα σήµερα;

Κοίταξε, είναι άλλο το τοπίο σε σχέση µε παλιά. Υπάρχουν αντιθέσεις, δηλαδή παλιά η διασκέδαση δεν ήταν και τόσο καλή. Σήµερα είναι πολύ καλύτερη. ∆ιασκεδάζουν, χορεύουν, τραγουδάνε όλοι µαζί. Παλιά υπήρχαν οι παραγγελίες και δύσκολα διασκέδαζε κανονικά πολύς κόσµος µαζί. Παλιά όµως υπήρχε ανταπόδοση σε επιτυχίες, σε πωλήσεις δίσκων, που δεν υπάρχει σήµερα. Παλιά υπήρχε ο δίσκος, το βινύλιο, το CD µετά, που πουλάγαµε χιλιάδες. Αλλαξε το τοπίο. Είναι το ∆ιαδίκτυο τώρα. Όλοι εκεί στηρίζονται, µε αποτέλεσµα να µη «σκάνε» επιτυχίες µεγάλες και να µη βγάζουµε και χρήµατα βέβαια.

Από πού εµπνέεστε για να δηµιουργήσετε;

Ακούω ορισµένους µερικές φορές που εµπνέονται από κάποια γεγονότα: από την ανατολή του ήλιου, από τη δύση κ.λπ. Εγώ έχω ένα δωµατιάκι, όπου πάω µε το µπουζούκι µου και φτιάχνω τα τραγούδια µου, αν έχω καλή διάθεση. Αν δεν έχω, δεν πάω.