Α. Αλικανιώτης - Ο ήρωας των Τεμπών στα Παραπολιτικά: Είχα πιστέψει ότι εκείνη την ώρα θα πεθάνω

Τις τραγικές ώρες και ηµέρες που ακολούθησαν την ανείπωτη τραγωδία στα Τέµπη ένα πέπλο οδύνης και θλίψης καλύπτει τη χώρα από άκρη σε άκρη.

Σκηνές βγαλµένες από το πιο τροµακτικό θρίλερ εναλλάσσονται µε εκείνες στις οποίες απελπισµένοι γονείς ψάχνουν τα παιδιά τους, µαθαίνουν για τον χαµό τους και καταρρέουν. ∆άκρυα και µόνο δάκρυα για τις αµέτρητες ιστορίες πόνου.

Ωστόσο, υπάρχουν και κάποιες ιστορίες που µας δίνουν ελπίδα και µας χαρίζουν λίγο φως σε αυτές τις τραγικές στιγµές. Μια τέτοια έγινε γνωστή όταν µια γιατρός του Πανεπιστηµιακού Νοσοκοµείου Λάρισας µε ανάρτησή της στο facebook έκανε γνωστή την ηρωική πράξη ενός 20χρονου επιβάτη του µοιραίου τρένου, ο οποίος κατάφερε να σπάσει µόνος του το τζάµι και να σώσει τουλάχιστον δέκα συνεπιβάτες του, επίσης νεαρής ηλικίας.

Ο λόγος για τον φοιτητή Ανδρέα Αλικανιώτη, ο οποίος επέζησε από την πρόσκρουση στο δεύτερο βαγόνι και αψηφώντας τον κίνδυνο, την τεράστια φωτιά που έκαιγε δίπλα του, θέλησε να σώσει κόσµο.

Και τα κατάφερε. «Αν και ο ουρανός γέµισε σήµερα από αγγέλους, είµαστε τυχεροί που έχουµε ανάµεσά µας έναν επίγειο άγγελο, τον 20χρονο φοιτητή Ανδρέα Αλικανιώτη, ο οποίος βγήκε σχεδόν αλώβητος από το δεύτερο βαγόνι. Είναι ένας ήρωας, γιατί µε κίνδυνο της ζωής του, µε την τεράστια φωτιά δίπλα του, δεν εγκατέλειψε το βαγόνι, αλλά κατάφερε και έσπασε µόνος του το τζάµι και έσωσε τουλάχιστον δέκα ακόµη παιδιά, αγόρια και κορίτσια. Μέσα στη σηµερινή, µαύρη ηµέρα ο Ανδρέας µάς έδειξε πως η νέα γενιά των Ελλήνων έχει καλοσύνη, αρχές και ήθος! Συγχαρητήρια, όµορφε Ανδρέα µου, συγχαρητήρια στους γονείς που σε µεγάλωσαν!!!», ανέφερε η γιατρός στη συγκινητική ανάρτησή της.

 Με νωπές τις µνήµες από το τραγικό δυστύχηµα, ο Ανδρέας µίλησε στο «S» για τον εφιάλτη που βίωσε και τους λόγους που τον ώθησαν να παραµείνει στο βαγόνι και να βοηθήσει κι άλλους συνανθρώπους του.

«Σπουδάζω µηχανικός στην Ακαδηµία του Εµπορικού Ναυτικού της Θεσσαλονίκης και πήγαινα στην πόλη µε το τρένο. Βρισκόµουν στο δεύτερο βαγόνι και µέχρι να γίνει το συµβάν περιφερόµουν στο τρένο µαζί µε τον συµφοιτητή µου, τον ∆ηµήτρη, και άλλα δύο παιδιά από τη σχολή µας. Κάποια στιγµή νωρίτερα, επειδή είχε καθυστέρηση το τρένο, µιλούσα στο κινητό για το ποιος θα µε παραλάβει όταν θα φτάσω, γιατί δεν θα προλάβαινα το λεωφορείο για να πάω στη Μηχανιώνα, όπου µένω και είναι και η σχολή µου», αναφέρει αρχικά ο Ανδρέας και περιγράφει στη συνέχεια τις δραµατικές στιγµές που βίωσε.

Δεν ήμουν ο μόνος ήρωας εκεί μέσα. Υπήρχαν και άλλα ψύχραιμα παιδιά που βοήθησαν. Τελευταία σκηνή που θυμάμαι ήταν να μπαίνω στο νοσοκομείο και να με αγκαλιάζουν δύο κοπέλες που είχα βοηθήσει

«Την ώρα που µιλούσα στο κινητό, ξαφνικά ένιωσα τη σύγκρουση. Μέσα σε δευτερόλεπτα είχε εκτροχιαστεί το βαγόνι και γύρω µας άρχισαν να µας τυλίγουν φλόγες. Οταν µετά από λίγο σταµάτησε το τράνταγµα από την πρόσκρουση, ανοίξαµε τους φακούς και αρχίσαµε να ψάχνουµε τρόπο να αποδράσουµε από την αποπνικτική ατµόσφαιρα. Εγώ προσπαθούσα µε τη συνεργασία των φίλων µου να βρω διέξοδο. Σπάσαµε το τζάµι και αρχικά βοήθησα να σκαρφαλώσουν πέντε άτοµα πάνω στο παράθυρο του τρένου και στη συνέχεια να πηδήξουν κάτω, από ένα ύψος 3 µε 4 µέτρα. Στη συνέχεια, αφού βγήκαν όλοι, βγήκα και εγώ. Οι εικόνες που αντίκρισα έξω από το τρένο ήταν τραγικές. Βαριά τραυµατισµένοι άνθρωποι, µε εγκαύµατα, χτυπήµατα και κάποιοι ακρωτηριασµένοι. Εκεί προσπάθησα να κρατήσω την ψυχραιµία µου.

Μαζί µε τους υπόλοιπους που ήµασταν στο χωράφι περιµέναµε µέχρι να έρθει βοήθεια», τονίζει ο φοιτητής και µιλάει για τον τραυµατισµό του, αλλά και το έντονο συναίσθηµα που ένιωσε εκείνη τη δύσκολη στιγµή. «Εγώ το µόνο που έπαθα ήταν να χτυπήσω το δεξί µου γόνατο όταν πήδηξα από το βαγόνι και µέσα στη σύγκρουση είχα κάποια µικροεγκαύµατα και µικροεκδορές. Ηταν πολύ δύσκολες στιγµές. Είχα πιστέψει ότι εκείνη την ώρα θα πεθάνω. Οτι τελείωσαν όλα, έτσι, απλά».

Ωστόσο, ο Ανδρέας Αλικανιώτης ξεπέρασε τον φόβο και το σοκ και βρήκε το κουράγιο όχι µόνο να αντιδράσει και να βγει από την κόλαση, αλλά και να βοηθήσει µε όλες του τις δυνάµεις κι άλλους συνανθρώπους του, επιδεικνύοντας αλληλεγγύη και γενναιότητα, παρά το νεαρό της ηλικίας του. «Εγώ αυτό που έχω να πω είναι ότι δεν ήµουν ο µόνος ήρωας εκεί µέσα.

Υπήρχαν και άλλα ψύχραιµα παιδιά που βοήθησαν. Τελευταία σκηνή που θυµάµαι ήταν να µπαίνω στο νοσοκοµείο και να µε αγκαλιάζουν δύο κοπέλες που είχα βοηθήσει. Ενιωσα συγκίνηση και υπερηφάνεια και έχω τη συνείδησή µου και την ψυχή µου γεµάτη, γιατί ό,τι µπόρεσα να κάνω το έκανα. Το βαγόνι µου ήταν γεµάτο από νέους ανθρώπους και πολλοί επίσης από αυτούς που αγνοούνται είναι κάτω από 25 χρόνων», τονίζει µε συγκίνηση ο Ανδρέας, ενώ αποκαλύπτει τον τρόπο µε τον οποίο επικοινώνησε µε τους γονείς του, που ζούσαν τη δική τους αγωνία. «Το κινητό µου είχε καταστραφεί, αλλά ο φίλος µου ο ∆ηµήτρης είχε στην τσέπη του το δικό του και πήρα τους γονείς µου. Τους είπα: “Μην αγχώνεστε, είµαι καλά, είµαι ζωντανός, πάω στο νοσοκοµείο στη Λάρισα”», αναφέρει ο φοιτητής, που µε τη στάση του έδωσε το παράδειγµα και αποτέλεσε αχτίδα ελπίδας µέσα στον θρήνο και την οδύνη της µεγάλης τραγωδίας.

«Είναι ο ήρωας της καρδιάς µας», λέει η μητέρα του

Η Φοντάνα Βλάχου είναι η µητέρα του Ανδρέα Αλικανιώτη και σήµερα µιλάει για τον γιο της, που όλη η Ελλάδα αποκαλεί «ήρωα». Η κ. Φοντάνα φροντίζει ανθρώπους µε ειδικές ανάγκες και είναι µια γυναίκα µε ευαισθησίες. Μετά το αρχικό σοκ, µας περιγράφει τον χαρακτήρα του γιου της και όσα της µετέφερε για την ανείπωτη τραγωδία των Τεµπών. «Ο Ανδρέας είναι ένα παιδί µε ήθος, αλληλεγγύη και σεβασµό προς τους συνανθρώπους του. Είναι αγαπητός σε όλους και πολύ ταπεινός.  

Ο Ανδρέας ήταν πρωταθλητής Ελλάδος στην κολύµβηση στον Ποσειδώνα Ιλισίων και στην Αργυρούπολη. Εχω και µια κόρη, την Αδαµαντία, 17 χρόνων, που πηγαίνει Β' Λυκείου. Συµφωνώ µαζί του ότι η λέξη “ήρωας” που του λένε είναι βαριά.

Τα παιδιά που «έφυγαν» είναι άγγελοι στον ουρανό. Θέλω να εκφράσω θερμά συλλυπητήρια στις οικογένειες

Ωστόσο, είµαι υπερήφανη, συγκινηµένη και νιώθω δέος για τον Ανδρέα. Είναι ο ήρωας της καρδιάς µας. Ο Ανδρέας επίσης θέλω να πω ότι είναι πολύ δοτικό παιδί. Εγώ ενηµερώθηκα για την τραγωδία στις 11.55, όταν µε κάλεσε ο Ανδρέας από το κινητό του φίλου του, του ∆ηµήτρη. Μας είπε ότι έγινε σύγκρουση, αλλά µας καθησύχασε ότι είναι καλά, είναι όρθιος και ότι έχει βγει από το βαγόνι. Εκείνη τη στιγµή βρισκόταν σε ένα τούνελ. Επειδή µε έπιασε στον ύπνο, η αλήθεια είναι ότι, επειδή τον είχαµε συνοδεύσει στον σταθµό, φεύγοντας τον σταύρωνα και γέλαγε από το τζάµι και, όταν µε πήρε, νόµιζα ότι µου έκανε black χιούµορ. Μόλις, όµως, συνειδητοποίησα ότι η φωνή του ακουγόταν τρεµάµενη και φοβισµένη, κατάλαβα ότι µου έλεγε την αλήθεια. Μετά άρχισα να φωνάζω, έκλαιγα, ξύπνησα τον άνδρα µου και βάλαµε ειδήσεις. Ευτυχώς που κοιµόταν η κόρη µου, γιατί δεν θα µπορούσα να το διαχειριστώ. Εγώ έφτασα στο νοσοκοµείο στη Λάρισα την Τετάρτη το απόγευµα.

Ο Ανδρέας σώθηκε από θαύµα. Ολοι οι άγιοι τον σκέπαζαν και η Παναγίτσα και ο Χριστούλης, όπως και όλα τα παιδιά που βγήκαν ζωντανά από αυτή την κόλαση. Τα παιδιά που “έφυγαν” είναι άγγελοι στον ουρανό. Θέλω να εκφράσω θερµά συλλυπητήρια στις οικογένειες. Ειλικρινά, δεν µπορείς να πεις τίποτα. Χαροκαµένες µάνες, πολύ άδικα. Θέλω να ευχαριστήσω δηµόσια όλο τον κόσµο για τη συµπαράσταση και την αγάπη που έδειξε στην οικογένειά µας. Θέλω να ευχαριστήσω το Αστυνοµικό Τµήµα Τεµπών, γιατί έβαλαν το παιδί µου στο περιπολικό µαζί µε τον φίλο του, επειδή κρύωναν, µέχρι να βρεθεί ένα ασθενοφόρο να τους πάει στο νοσοκοµείο», καταλήγει συγκινηµένη η µητέρα του Ανδρέα.

Δημοσιεύθηκε στο Secret το Σάββατο 4 Μαρτίου