Η Ρίκα Διαλυνά είναι μία από τις μεγάλες κυρίες του ελληνικού κινηματογράφου και από τις πρωταγωνίστριες που κατάφεραν να αφήσουν έντονο αποτύπωμα στην καλλιτεχνική ζωή του τόπου.
Η σπουδαία ηθοποιός, που τα τελευταία χρόνια ζει μόνιμα στην Κρήτη, κάνει στα «Π» μια σπάνια εξομολόγηση και μιλάει για τους λόγους που την ώθησαν να εγκαταλείψει την Αθήνα, την απώλεια του άνδρα της, που τη συγκλόνισε, αλλά και την αποχή της από την υποκριτική τα τελευταία χρόνια
Ισχύει ότι δεν ζείτε πια στην Αθήνα;
Ναι, ισχύει. Ο άνδρας μου «έφυγε» τον Ιούνιο του 2017 και αποφάσισα, έπειτα από έναν χρόνο που πέρασα πάρα πολύ δύσκολα, να έρθω στο Ηράκλειο της Κρήτης, όπου εδώ είναι η κόρη μου και ο εγγονός μου.
Με τον σύζυγό σας, Νίκο Χρυσικόπουλο, ήσασταν μαζί 36 υπέροχα χρόνια. Πώς βιώσατε την απώλειά του;
Οταν «έφυγε», δεν μπορούσα να το συνειδητοποιήσω και έπεσα σε βαθιά κατάθλιψη. Ξένα πρόσωπα, που δεν είχαμε σχέση, μου στάθηκαν αυτές τις δύσκολες στιγμές και με έπεισαν να πάω για λίγο στην Κρήτη, όπου και κατέβηκα για τρεις μήνες. Μετά ο κορονοϊός με βρήκε στο Ηράκλειο. Τελικά διαπίστωσα ότι στην Κρήτη υπάρχουν πιο πολλά πράγματα που με κρατάνε εδώ.
Σκεφτήκατε ποτέ να προχωρήσετε τη ζωή σας;
Οχι, σε καμία περίπτωση. Ούτε κατά διάνοια. Οταν έχεις περάσει 36 ολόκληρα χρόνια με έναν άνθρωπο ο οποίος, λίγο πριν «φύγει», μου είπε ένα βράδυ «Ρίκα, τι όμορφη που είσαι;» και του απάντησα «Νίκο μου, δεν είμαι πια όμορφη όπως σκέφτεσαι» και μου είπε «εγώ σε βλέπω με τα μάτια της ψυχής μου». Είχε έναν δυναμισμό και μια ευαισθησία. Δεν θα μπορούσα ποτέ να ξεχάσω τον Νίκο μου.
Την ηλικία σας τη λέτε;
Οταν με ρωτάνε πόσων χρόνων είμαι, λέω «όσο θέλετε». Μάλιστα, κάποιος μου είχε πει «είστε 100 ετών» και του είχα απαντήσει «όχι, δεν είμαι 100 ετών, είμαι 130. Εχω γραφτεί στο βιβλίο Guinness και αισθάνομαι μια χαρά». Για μένα δεν υπάρχει ηλικία. Oταν ήμουν 50 ετών, η καλύτερή μου φίλη μού είπε: «Ρίκα, εμείς τώρα πια τελειώσαμε» και της είπα: «Για μένα όχι, γιατί εγώ τώρα αρχίζω. Γιατί έχω βάλει στόχο 300 χρόνια μπροστά μου για να πραγματοποιήσω όλα τα όνειρά μου. Ημουν πάντα αισιόδοξη».
Γιατί δεν σας βλέπουμε έστω ως «guest» σε κάποιον ρόλο;
Είχα δουλέψει στο εξωτερικό με πάρα πολύ μεγάλα ονόματα σκηνοθετών και ηθοποιών και κάποια στιγμή αναγκάστηκα να γυρίσω στην Ελλάδα, γιατί μου είπαν πως η μητέρα μου έχει μόνο έξι μήνες ζωής. Οταν το άκουσα, τα παράτησα όλα και γύρισα πίσω και η μεγάλη αγάπη μας για τη μητέρα μας της έδωσε τέσσερα χρόνια παραπάνω ζωής. Αφοσιώθηκα σε εκείνη και είχα μείνει μακριά από τις δουλειές τέσσερα χρόνια, ενώ στο εξωτερικό ήταν πια δύσκολο να πάω να δουλέψω και ψυχολογικά ήταν δύσκολα για εμένα. Στο μεταξύ, είχα αρχίσει και έπαιζα στο θέατρο και έκανα ταινίες μεταξύ σπιτιού και νοσοκομείου, όπου ήταν η μητέρα μου. Στην Ελλάδα, πάντως, γύρισα πολύ σεμνά και φυσικό ήταν να μην πάρω τη θέση που θα έπρεπε να είχα πάρει. Οταν έκανα μια επιτυχία, έκαναν 2-3 χρόνια μετά να με φωνάξουν και είχα αποφασίσει το όνειρο της ζωής μου να το τελειώσω εκεί, με τις τρεις τελευταίες ταινίες με τον Κωνσταντάρα. Εκεί είπα «δεν ξαναδουλεύω» στο σινεμά. Ωστόσο, όταν ήρθε η πρόταση του Εθνικού, που νόμιζα ότι ήταν φάρσα, και η αγάπη με την οποία με δέχτηκαν, δίνοντάς μου τον μεγαλύτερο μισθό και έναν υπέροχο θίασο με την Καρυοφυλλιά Καραμπέτη, ήταν ό,τι καλύτερο έχω ζήσει στην Ελλάδα. Μετά από αυτό είπα «δεν ξαναπαίζω».
Πάντα ήσασταν μια εκθαμβωτική γυναίκα. Εχετε κάνει κάποια αισθητική παρέμβαση;
Με τίποτα. Εάν έχω σώσει τον εαυτό μου, είναι γιατί εγώ η ίδια τον φροντίζω. Καθαρίζω το πρόσωπό μου, δεν κοιμάμαι ποτέ βαμμένη - ακόμα και μια εποχή που ήμουν στο νοσοκομείο βαριά άρρωστη έβαζα την κρέμα μου. Αυτό με έχει σώσει.
