Ο 22χρονος Μανουέλ-Ραφαήλ Καφετζιάδης-Μορένο είναι το πρόσωπο της εβδοµάδας, καθώς έσωσε τη ζωή µιας κοπέλας στη Φρεαττύδα. Ο Ελληνοχιλιανός, που έχει διδαχθεί πολεµικές τέχνες και εργάζεται ως σερβιτόρος σε beach bar, µιλάει για το περιστατικό που συνέβη στη 17χρονη το µεσηµέρι της Τετάρτης στην παραλία Φρεαττύδα του Πειραιά, όταν τέσσερις αλλοδαποί αποπειράθηκαν να τη βιάσουν, αλλά χάρη στη δική του, γενναία παρέµβαση το κακό αποφεύχθηκε.
Τι ακριβώς συνέβη µε τη 17χρονη κοπέλα;
Εκείνη την ηµέρα εργαζόµουν στο µαγαζί όπου δουλεύω στη Φρεαττύδα. Είµαι σερβιτόρος και εξυπηρετώ στις ξαπλώστρες. Την ώρα που πήγαινα κάτι καφέδες στις ξαπλώστρες, ξαφνικά βλέπω ένα παλληκάρι, µικρό σε ηλικία, να ζητά πανικόβλητο βοήθεια από τους λουόµενους λέγοντας: «Βοήθεια, να καλέσει κάποιος το 100». Ηταν µε το µαγιό και έτρεχαν αίµατα από τις πληγές που είχε. Είδα ότι κανείς δεν ενδιαφέρθηκε, παρά µόνο η ναυαγοσώστρια, που πήγε να ρωτήσει. Πλησίασα το παλληκάρι, τον ρώτησα τι είχε γίνει και µου είπε ότι τον χτύπησαν και τον πέταξαν κάτω από τα βράχια. Μου είπε επίσης ότι ήταν και µια φίλη του µαζί. Με το που µου το είπε έφυγα τρέχοντας, πήγα εκεί όπου ήταν οι δράστες, ανέβηκα στα βράχια και ρωτούσα τους πάντες. Στην ουσία, αυτό που έκανα ήταν να τους καθυστερήσω µέχρι να έρθει η κοπέλα. Ο ένας από τους δράστες, όπως µου είπε η κοπέλα, προσπάθησε να τη φιλήσει.
Πώς αισθάνεσαι που σε λένε ήρωα;
∆εν είµαι ήρωας, απλώς θέλω να το δούνε σαν παράδειγµα αυτό που έκανα. Οταν φτάνει ένας άνθρωπος να ζητάει βοήθεια, πρέπει να δείχνουµε όλοι ενδιαφέρον. ∆εν γίνεται να µένουµε άπραγοι.
Πες µας λίγα πράγµατα για σένα.
Είµαι 22 χρόνων και δούλευα για χρόνια στην οικοδοµή. Ηµουν οικοδόµος, έκανα τσιµεντοκονίες και γενικά τα έκανα όλα στην οικοδοµή. Γεννήθηκα στη ∆ράµα και στη συνέχεια από τα 13 µέχρι τα 19 µου έζησα στη Χιλή. Αυτή την περίοδο σπουδάζω µηχανικός αυτοκινήτων και παράλληλα κάνω προπονήσεις. Εχω τελειώσει πολεµικές τέχνες, τάε κβον ντο, καράτε, πυγµαχία και Brazilian. Η µητέρα µου ζει στην Κέρκυρα, ο πατέρας µου στην Καβάλα και πλέον µένω εδώ µε τα τρία αδέλφια µου.
Τα παιδικά σου χρόνια πώς ήταν;
Φτωχικά, γενικά. Ηµασταν µια πολύτεκνη οικογένεια. Στην ουσία, µόνο ο πατέρας µου έφερνε χρήµατα στο σπίτι, γιατί η µητέρα µου είχε θέµατα υγείας και δεν µπορούσε να δουλέψει. Εχω περάσει και πείνα. Οταν ήµασταν στη Χιλή, δεν είχα να φάω. Προσπαθούσαν να µου κάνουν και bullying λόγω διαφορετικής καταγωγής και επειδή δεν µιλούσα καλά τη γλώσσα.
Ποια είναι τα όνειρά σου όσον αφορά τα επαγγελµατικά;
Ευελπιστώ σε ένα καλύτερο αύριο και ακόµη ψάχνοµαι. Μου αρέσουν γενικά πολύ τα ταξίδια. Με έχει κουράσει η κοινωνία στο πώς λειτουργεί και εξελίσσεται. Ο παππούς µου ήταν πυροσβέστης 55 χρόνια. Είχε πάρει και µετάλλιο. Θα µου άρεσε να ασκήσω κάποιο παρόµοιο επάγγελµα.
*Δημοσιεύθηκε στο ένθετο ‘’Secret’’ της εφημερίδας «Παραπολιτικά» στις 10/6
