Η υφυπουργός που αγαπά τα εργοτάξια και το μπάσκετ - Η πρώτη γυναίκα στο Μεταφορών, Χριστίνα Αλεξοπούλου, αποκαλύπτει την ιδιαίτερη σχέση της με την Πάτρα
Θεωρεί την πολιτική ένα δυναμικό φαινόμενο και θεωρεί πολύ τιμητικό ότι τη διάλεξε ο Κ. Μητσοτάκης, όμως «η πολιτική για μένα είναι κοινωνική υπηρεσία»
Κελλυ Μ. Κοντογεωργη
Η Χριστίνα Αλεξοπούλου είναι μια νέα πολιτικός, στην οποία ο Κ. Μητσοτάκης εμπιστεύτηκε το ανδροκρατούμενο υφυπουργείο Μεταφορών και Υποδομών, με ένα αντικείμενο που δεν περιγράφεται ως ιδιαίτερα εύκολο. Άριστη μαθήτρια, με μεγάλη αγάπη για τον τόπο της. «Δεν έχω φύγει ποτέ από την Πάτρα. Μόνο όταν εκλέχτηκα το 2019. Μεγάλωσα, σπούδασα, παντρεύτηκα, όλη μου η ζωή έως τώρα στην Αχαΐα».
Παρά την «προσκόλλησή» της στην Πάτρα, τονίζει ότι βαριέται εύκολα τα ίδια και τα ίδια, κι αν το ευνοούσαν οι συνθήκες θα μπορούσε να αλλάζει σπίτι κάθε πέντε χρόνια. Έτσι εξηγεί και το γεγονός ότι ως πολιτικός μηχανικός δεν κάθισε ποτέ σε γραφείο.
Η Χριστίνα Αλεξοπούλου έχει μεγάλη αγάπη στον χώρο των υποδομών και κατασκευών. «Τα βιώματα και το επάγγελμα του πατέρα μου ήταν στον χώρο των κατασκευών. Τον θαύμαζα, ήταν εργασιομανής, δούλευε όλη μέρα, μου έλειπε πολύ αλλά τον θαύμαζα. Ποτέ δεν προσπάθησε να με επηρεάσει. Αγάπησα το εργοτάξιο πηγαίνοντας μαζί του», λέει και συνεχίζει με παιδικό ύφος: «Όταν τα άλλα κορίτσια έπαιζαν με κούκλες, ανέβαινα στα φορτηγά από παιδί και έκανα ότι οδηγώ, όπως κάνουν τα αγόρια! Δεν ήμουν αγοροκόριτσο, ήμουν συνεσταλμένη και ντροπαλή και καθόλου κοινωνική. Γι’ αυτό όταν έγινα πολιτικός μηχανικός δεν σκέφτηκα ποτέ μου να καθίσω πίσω από ένα γραφείο. Ήμουν του εργοταξίου!».
Δηλώνει αγχώδης, εργατική και ζορίζει τον εαυτό της όταν πρέπει να επιτύχει ένα στόχο. Έχει εργαστεί ως φοιτήτρια στο Πολυτεχνείο Πατρών, στο έργο κατασκευής της γέφυρας του Ρίου-Αντιρρίου. «Ήταν εμπειρία-θησαυρός, ήταν ένα ανεπανάληπτο έργο, ήθελα να ρουφήξω όλη την εμπειρία. Καθόμουν στο εργοτάξιο διπλή βάρδια και 16 ώρες».
Την εποχή που ξεκίνησε το ταξίδι της στον μαγικό κόσμο των κατασκευών, «γυναίκες στο εργοτάξιο ήταν λίγες, σήμερα υπάρχουν πολλές. Εμένα το βασικό μου αντικείμενο ήταν η οδοποιία, έριχνα ασφαλτικά. Είχα και δικό μου εργοτάξιο. Νομίζω ότι είμαι η μόνη γυναίκα ‘‘ασφαλτού’’ στην Ελλάδα, είχα μονάδα παραγωγής ασφαλτομείγματος στη γλώσσα μας, είχα ασφαλτάδικο!». Όπως περιγράφει, μοιραία συνεργαζόταν μόνο με άνδρες. «Ξυπνούσα 5 το πρωί να πάω στα εργοτάξια, έχω δουλέψει αποχετεύσεις, ήμουν υπεργολάβος στην Ολυμπία Οδό, έριχνα τα ασφαλτικά, έχω δουλέψει πολύ σκληρά και απαιτητικά στη ζωή μου».
Πήρε το δίπλωμά της το 2004. «Τα πρώτα πέντε χρόνια, ως πολύ νέα δούλευα σκληρά για να καθιερωθώ στον χώρο. Ύστερα ήρθε η οικονομική κρίση. Βασανίστηκε πολύ ο κλάδος εκείνα τα χρόνια». Μέσα στη μεγάλη κρίση ρίσκαρε και έκανε δική της εταιρεία. «Είχα σκεφτεί να φύγω στο εξωτερικό, αλλά πήρα το ρίσκο να φτιάξω το ασφαλτάδικο και πήγε καλά ευτυχώς».
«Πολλοί άνθρωποι εργάζονται σκληρά, αλλά δεν πιάνουν τον στόχο τους. Υπό αυτή την έννοια, αισθάνομαι πολύ ευλογημένη, αν και όλα είναι ένας συνδυασμός: χρειάζεται τύχη, σκληρή εργασία, συνεχής πάλη και να μην απογοητεύεσαι». Το χαρακτηριστικό στοιχείο της, η αυτοπεποίθησή της. «Το θεωρώ βασικό συστατικό, το χρειάζεσαι όταν πέσεις για να ξανασηκωθείς. Να λες ότι δεν είναι στο χέρι του. Δεν θα με πάρει από κάτω».
Η Χριστίνα Αλεξοπούλου εξηγεί πως «δεν είχα ποτέ λυμένο το οικονομικό μου, εργάζομαι σκληρά για να ζω» και συνεχίζει πως ουσιαστικά δεν ένιωσε τότε πολιτικός, «ήμουν πάντα πολιτικός μηχανικός του εργοταξίου».
Ως αυθεντική Ζυγός στο ζώδιο, είναι μετριόφρων όταν μιλάει για την ίδια. Προσπαθεί να κρατά σε απόλυτη ισορροπία προσωπική με πολιτική ζωή. Η πολιτική διαδρομή ξεκίνησε από τη ΔΑΠ, όταν την έγραψε μια φίλη της. «Μετά έγινα η πρώτη γυναίκα πρόεδρος ΟΝΝΕΔ Αχαΐας. Με ‘‘επιστράτευσαν’’ την τελευταία στιγμή, πριν από τις αυτοδιοικητικές εκλογές του 2007. Πήρα δέκα χιλιάδες σταυρούς, ήμουν πρώτη στον συνδυασμό, δουλεύοντας μόλις δύο μήνες».
Το 2018 συνεργάτες του Κ. Μητσοτάκη «με βρήκαν χωρίς να το περιμένω και χωρίς να το έχω επιδιώξει, μάλιστα δεν το είπα καν στην οικογένειά μου. Όταν τελικά με ρώτησαν τι αποφάσισα, είπα ‘‘σφίξανε τα πράγματα, πρέπει να το πω στον άντρα μου’’. Του λέω ‘‘Θόδωρε, ξέχασα να σ’ το πω, πριν από δυο μήνες μου έγινε πρόταση’’. Ήρθε μόνο του και όταν είπε το ναι… έπεσα στη δουλειά για να το πετύχω».
Θεωρεί την πολιτική ένα δυναμικό φαινόμενο και θεωρεί πολύ τιμητικό ότι τη διάλεξε ο Κ. Μητσοτάκης, όμως «η πολιτική για μένα είναι κοινωνική υπηρεσία». Μάλιστα απαντά σε όλα τα τηλέφωνα όλες τις ώρες «και όταν δεν μπορώ να μιλήσω, θα καλέσω πίσω, είμαι διαθέσιμη, γιατί ο κόσμος με τίμησε οπότε είμαι εκεί. Το θεωρώ υποχρέωσή μου».
Μαγειρεύει τα Σαββατοκύριακα γιατί τη χαλαρώνει και γιατί θέλει η 6χρονη κόρη της, που ετοιμάζεται για την πρώτη δημοτικού, «να μυρίζει στο σπίτι μαμαδίστικο φαγητό, να συνδεθεί με τη μυρωδιά». Τη χαλαρώνει να παρακολουθεί μπάσκετ. «Είμαι Προμηθέας και Απόλλωνας. Όταν πάω στο γήπεδο όμως φωνάζω. Κοκκινίζω, τρελαίνομαι και ουρλιάζω. Έτσι εκτονώνομαι»...
Δημοσιεύθηκε στην Απογευματινή
Παρά την «προσκόλλησή» της στην Πάτρα, τονίζει ότι βαριέται εύκολα τα ίδια και τα ίδια, κι αν το ευνοούσαν οι συνθήκες θα μπορούσε να αλλάζει σπίτι κάθε πέντε χρόνια. Έτσι εξηγεί και το γεγονός ότι ως πολιτικός μηχανικός δεν κάθισε ποτέ σε γραφείο.
Η Χριστίνα Αλεξοπούλου έχει μεγάλη αγάπη στον χώρο των υποδομών και κατασκευών. «Τα βιώματα και το επάγγελμα του πατέρα μου ήταν στον χώρο των κατασκευών. Τον θαύμαζα, ήταν εργασιομανής, δούλευε όλη μέρα, μου έλειπε πολύ αλλά τον θαύμαζα. Ποτέ δεν προσπάθησε να με επηρεάσει. Αγάπησα το εργοτάξιο πηγαίνοντας μαζί του», λέει και συνεχίζει με παιδικό ύφος: «Όταν τα άλλα κορίτσια έπαιζαν με κούκλες, ανέβαινα στα φορτηγά από παιδί και έκανα ότι οδηγώ, όπως κάνουν τα αγόρια! Δεν ήμουν αγοροκόριτσο, ήμουν συνεσταλμένη και ντροπαλή και καθόλου κοινωνική. Γι’ αυτό όταν έγινα πολιτικός μηχανικός δεν σκέφτηκα ποτέ μου να καθίσω πίσω από ένα γραφείο. Ήμουν του εργοταξίου!».
Δηλώνει αγχώδης, εργατική και ζορίζει τον εαυτό της όταν πρέπει να επιτύχει ένα στόχο. Έχει εργαστεί ως φοιτήτρια στο Πολυτεχνείο Πατρών, στο έργο κατασκευής της γέφυρας του Ρίου-Αντιρρίου. «Ήταν εμπειρία-θησαυρός, ήταν ένα ανεπανάληπτο έργο, ήθελα να ρουφήξω όλη την εμπειρία. Καθόμουν στο εργοτάξιο διπλή βάρδια και 16 ώρες».
Την εποχή που ξεκίνησε το ταξίδι της στον μαγικό κόσμο των κατασκευών, «γυναίκες στο εργοτάξιο ήταν λίγες, σήμερα υπάρχουν πολλές. Εμένα το βασικό μου αντικείμενο ήταν η οδοποιία, έριχνα ασφαλτικά. Είχα και δικό μου εργοτάξιο. Νομίζω ότι είμαι η μόνη γυναίκα ‘‘ασφαλτού’’ στην Ελλάδα, είχα μονάδα παραγωγής ασφαλτομείγματος στη γλώσσα μας, είχα ασφαλτάδικο!». Όπως περιγράφει, μοιραία συνεργαζόταν μόνο με άνδρες. «Ξυπνούσα 5 το πρωί να πάω στα εργοτάξια, έχω δουλέψει αποχετεύσεις, ήμουν υπεργολάβος στην Ολυμπία Οδό, έριχνα τα ασφαλτικά, έχω δουλέψει πολύ σκληρά και απαιτητικά στη ζωή μου».
Πήρε το δίπλωμά της το 2004. «Τα πρώτα πέντε χρόνια, ως πολύ νέα δούλευα σκληρά για να καθιερωθώ στον χώρο. Ύστερα ήρθε η οικονομική κρίση. Βασανίστηκε πολύ ο κλάδος εκείνα τα χρόνια». Μέσα στη μεγάλη κρίση ρίσκαρε και έκανε δική της εταιρεία. «Είχα σκεφτεί να φύγω στο εξωτερικό, αλλά πήρα το ρίσκο να φτιάξω το ασφαλτάδικο και πήγε καλά ευτυχώς».
«Πολλοί άνθρωποι εργάζονται σκληρά, αλλά δεν πιάνουν τον στόχο τους. Υπό αυτή την έννοια, αισθάνομαι πολύ ευλογημένη, αν και όλα είναι ένας συνδυασμός: χρειάζεται τύχη, σκληρή εργασία, συνεχής πάλη και να μην απογοητεύεσαι». Το χαρακτηριστικό στοιχείο της, η αυτοπεποίθησή της. «Το θεωρώ βασικό συστατικό, το χρειάζεσαι όταν πέσεις για να ξανασηκωθείς. Να λες ότι δεν είναι στο χέρι του. Δεν θα με πάρει από κάτω».
Η Χριστίνα Αλεξοπούλου εξηγεί πως «δεν είχα ποτέ λυμένο το οικονομικό μου, εργάζομαι σκληρά για να ζω» και συνεχίζει πως ουσιαστικά δεν ένιωσε τότε πολιτικός, «ήμουν πάντα πολιτικός μηχανικός του εργοταξίου».
Ως αυθεντική Ζυγός στο ζώδιο, είναι μετριόφρων όταν μιλάει για την ίδια. Προσπαθεί να κρατά σε απόλυτη ισορροπία προσωπική με πολιτική ζωή. Η πολιτική διαδρομή ξεκίνησε από τη ΔΑΠ, όταν την έγραψε μια φίλη της. «Μετά έγινα η πρώτη γυναίκα πρόεδρος ΟΝΝΕΔ Αχαΐας. Με ‘‘επιστράτευσαν’’ την τελευταία στιγμή, πριν από τις αυτοδιοικητικές εκλογές του 2007. Πήρα δέκα χιλιάδες σταυρούς, ήμουν πρώτη στον συνδυασμό, δουλεύοντας μόλις δύο μήνες».
Το 2018 συνεργάτες του Κ. Μητσοτάκη «με βρήκαν χωρίς να το περιμένω και χωρίς να το έχω επιδιώξει, μάλιστα δεν το είπα καν στην οικογένειά μου. Όταν τελικά με ρώτησαν τι αποφάσισα, είπα ‘‘σφίξανε τα πράγματα, πρέπει να το πω στον άντρα μου’’. Του λέω ‘‘Θόδωρε, ξέχασα να σ’ το πω, πριν από δυο μήνες μου έγινε πρόταση’’. Ήρθε μόνο του και όταν είπε το ναι… έπεσα στη δουλειά για να το πετύχω».
Θεωρεί την πολιτική ένα δυναμικό φαινόμενο και θεωρεί πολύ τιμητικό ότι τη διάλεξε ο Κ. Μητσοτάκης, όμως «η πολιτική για μένα είναι κοινωνική υπηρεσία». Μάλιστα απαντά σε όλα τα τηλέφωνα όλες τις ώρες «και όταν δεν μπορώ να μιλήσω, θα καλέσω πίσω, είμαι διαθέσιμη, γιατί ο κόσμος με τίμησε οπότε είμαι εκεί. Το θεωρώ υποχρέωσή μου».
Μαγειρεύει τα Σαββατοκύριακα γιατί τη χαλαρώνει και γιατί θέλει η 6χρονη κόρη της, που ετοιμάζεται για την πρώτη δημοτικού, «να μυρίζει στο σπίτι μαμαδίστικο φαγητό, να συνδεθεί με τη μυρωδιά». Τη χαλαρώνει να παρακολουθεί μπάσκετ. «Είμαι Προμηθέας και Απόλλωνας. Όταν πάω στο γήπεδο όμως φωνάζω. Κοκκινίζω, τρελαίνομαι και ουρλιάζω. Έτσι εκτονώνομαι»...
Δημοσιεύθηκε στην Απογευματινή
