Η ιστορία της παρέας και ενός τραγουδιού  

Από νωρίς το απόγευμα της 16ης Νοεμβρίου 1973 ο δημοσιογράφος - ποιητής Δημήτρης Ιατρόπουλος και η παρέα του άρχισαν να μαζεύονται στο σπίτι της Καλής Καλό στη Στουρνάρη, να συζητούν, να συμμετέχουν στη διαδικασία, να βοηθάνε. Σκοτείνιαζε και εκείνος με τον ποιητή  Νίκο Καρούζο, τον Δημήτρη Ψαριανό, τον Αντώνη Καλογιάννη, τον Λευτέρη Παπαδόπουλο και μερικούς ακόμα  γυρνούσαν  στην  Τοσίτσα, τη Μπουμπουλίνας, την Πατησίων, την Κάνιγγος, τα  Χαυτεία ,την Ομόνοια .  Οι κραυγές, τα συνθήματα, οι αγωνίες όσων είναι μέσα στο Πολυτεχνείο, διαμορφώνουν την ιδανική ατμόσφαιρα  για να την  ερμηνεύσει η ιστορία και να την αποδώσει στα σωστά της μεγέθη. Κάποια στιγμή ξεκινά  το κροτάλισμα των όπλων. «Δεν ήταν μόνο αστυνομικοί ή στρατιωτικοί με πιστόλια. Υπήρχαν και κάποιοι χωρίς στολές, με ρόπαλα που κυνηγούσαν τους διαδηλωτές κι εκείνοι αντιδρούσαν» θυμάται ο Ιατρόπουλος μιλώντας σήμερα στα parapolitika.gr.

Η απορία του Καρούζου                               

Δίπλα του ο Καρούζος με τη λεπτή ειρωνική του ειλικρίνεια τον ρωτά στον πληθυντικό: « Κύριε αν αντιλαμβάνομαι σωστά,  είναι αυτό  επανάσταση;».  Η απάντηση απηχεί την πραγματικότητα: « Νομίζω ότι έχουμε εξέγερση». Από την άλλη  ο Λευτέρης Παπαδόπουλος  με πάθος και παρόρμηση δημοσιογραφική στη  γωνία της Στουρνάρα με την  Τζωρτζ τρωγόταν να περάσει στο φως για να κάνει το ρεπορτάζ του ενώ οι σφαίρες σφύριζαν πάνω από τα κεφάλια τους. «Πού πάς;» τον ρωτά τρομαγμένος  ο Ιατρόπουλος .  «Είμαι δημοσιογράφος και πρέπει να γράψω» αποκρίνεται ο Παπαδόπουλος. «Είσαι μ…ακας και  έχεις οικογένεια» του λέει ο Ιατρόπουλος  τραβώντας τον με δύναμη  πίσω και γλιτώνοντας τον  από τα χειρότερα.

«Της Χαλιμάς τα παραμύθια»   

Ο κ. Ιατρόπουλος, αφηγείται επίσης τις συνθήκες υπό τις οποίες έγραψε  «Της Χαλιμάς τα παραμύθια»,  το πρώτο τραγούδι ενάντια στο καθεστώς. «Μια μέρα μετά την επιβολή της  Χούντας, τον Απρίλιο του 1967, έχουμε πάει σε ένα από τα Πλακιώτικα στέκια μας, τις «Εσπερίδες» όπου εμφανίζεται ο Γιάννης Αργύρης.  Όταν τελειώνει το πρόγραμμα ψέλνουμε όλοι μαζί το  «Τη Υπερμάρχω». Ο Αργύρης κλαίει και μου ζητά να γράψω τραγούδια κατά της Δικτατορίας τα οποία θα μελοποιούσε ο  Σπανός. Σαν κάθομαι, μου στροβιλίζει το μυαλό ένα απόσπασμα από τον «Γαλιλαίο» του  Μπρεχτ: «Δεν υπάρχει πιο αμείλικτος αντιδραστικός από έναν αποκαρδιωμένο αναμορφωτή και πιο θανάσιμος εχθρός ενός άγριου ελέφαντα από έναν εξημερωμένο ελέφαντα». Αναθαρρώ, δεν το βάζω κάτω  και πιάνω το μολύβι: «Εγώ το αίμα μου το δίνω να βρει η γενιά μου οδηγητή. Κι εσύ στην άμμο χτίζεις σπίτια στης Χαλιμάς τα παραμύθια». Ο Γιάννης Σπανός το «ντύνει» μουσικά  και ο Κώστας Κάραλης το αποδίδει με την υπέροχη φωνή του». Βέβαια το τραγούδι περιλήφθηκε σε δίσκο 10 χρόνια αργότερα, παρά ταύτα στη διάρκεια της  7ετίας διαδίδονταν από στόμα σε στόμα κι από μπουάτ σε μπουάτ: «Εγώ ξεθάβω τους νεκρούς μου, τους ξαναβάζω στην γραμμή. Κι εσύ ξοδεύεις τα ξενύχτια, στης Χαλιμάς τα παραμύθια».