Δύο ώρες και είκοσι δύο λεπτά είναι ένα χρονικό διάστημα ελάχιστο μπροστά στα έξι χρόνια. Για τον Παναγιώτη Καραΐσκο είναι οι δύο Μαραθώνιοι της ζωής του. Ο ένας από τον Μαραθώνα έως το Καλλιμάρμαρο, ο άλλος από την εξάρτηση έως την απεξάρτηση. Θεωρητικά, δύο Μαραθώνιοι που δεν σχετίζονται μεταξύ τους. Στην πραγματικότητα, δύο δύσκολοι αγώνες με έναν νικητή, την καρδιά ενός μαχητή, του 35χρονου δρομέα. Το δικό του «νενικήκαμεν», ανάλογο αυτού που φώναξε ο ημεροδρόμος που φέρεται να ανακοίνωσε στους Αθηναίους τη νίκη εναντίον των Περσών, το 490 π.Χ. «Πάλευα χρόνια γι’ αυτή τη νίκη» είπε λίγο μετά τον τερματισμό ο τρισευτυχισμένος Παναγιώτης Καραΐσκος, που έπειτα από 10 προσπάθειες κατέκτησε τον τίτλο στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Μαραθωνίου, ενώ ήταν πέμπτος στη γενική κατάταξη. Χρόνια πάλευε και στον προσωπικό του Μαραθώνιο. Σ’ αυτόν κι αν βγήκε νικητής.

«Υπομονή και επιμονή» είναι τα δύο βασικά στοιχεία του χαρακτήρα του, λέει στην «Απογευματινή» της Κυριακής ένας άνθρωπος που είναι συνεχώς δίπλα του εδώ και σχεδόν μια δεκαετία και ξέρει από πρώτο χέρι τι πέρασε ο Ελληνας πρωταθλητής και τι περνά για να φτάσει στη γραμμή του τερματισμού. Ο Σταύρος Καρρές, προπονητής και της νικήτριας των 5 χλμ. στο περιθώριο του Αυθεντικού Μαραθωνίου, Μαρίας Κάσσου, λέει για τον Παναγιώτη Καραΐσκο: «Είναι απόλυτα συνεργάσιμος και βέβαια η συνεργασία μας είναι αμφίδρομη. Υπάκουος, ποτέ δεν παίρνει πρωτοβουλία. Ξεκινήσαμε προοδευτικά και φτάσαμε έως εδώ. Βέβαια ο Παναγιώτης ήρθε μέχρις έναν βαθμό έτοιμος, καθώς είχε αθλητική παιδεία, κι αυτό έκανε τα πράγματα πολύ πιο εύκολα».

Τζούντο, έρωτας, ναρκωτικά

Τζούντο, ποδόσφαιρο και κατηχητικό. Αυτός ήταν στα 16 του ο Παναγιώτης Καραΐσκος, εξού και η αθλητική παιδεία για την οποία μίλησε ο προπονητής του. Εκανε πρωταθλητισμό και υγιεινή ζωή. Ο έρωτας του χτύπησε την πόρτα, αλλά δυστυχώς κουβαλούσε μαζί του κι άλλες συνήθειες. Βρέθηκε δίπλα σε μια χρήστρια χασίς, δοκίμασε, παράτησε το τζούντο, άρχισε και τη διακίνηση για να βρίσκει χρήματα. Σιγά σιγά μπήκε και στα υπόλοιπα ναρκωτικά. Ενα βράδυ στην Πετρούπολη άρχισε να συνειδητοποιεί τι κάνει. Ο πλέον 18άρης Παναγιώτης με άλλους τρεις σε ένα αυτοκίνητο έκαναν τη βόλτα τους έχοντας μια τσάντα με ναρκωτικά. Είδαν τα περιπολικά και σάστισαν. Το έβαλε στα πόδια, πέταξε τα ναρκωτικά σε ένα σχολείο και ξέφυγε. Οχι και οι άλλοι.

Στο σπίτι, μια μαύρη πλέον στο μυαλό του Παρασκευή, έφτασαν μία εισαγγελέας και αστυνομικοί. Αρχισαν να ψάχνουν, ενώ η μητέρα του ήταν σχεδόν λιπόθυμη από το σοκ. Πήγε στον ανακριτή, αλλά σώθηκε λόγω ηλικίας. Πήγε φαντάρος στον Έβρο κι εκεί γνωρίστηκε με την ηρωίνη. Ο Μαραθώνιός του συνεχιζόταν. Απολύθηκε και έμπαινε όλο και πιο βαθιά στον κόσμο των ναρκωτικών. Ωσπου ένα βράδυ, δίπλα του, πέθανε από υπερβολική δόση ένας χρήστης. Το πήρε απόφαση. Τον Δεκέμβριο του 2009 μπήκε σε πρόγραμμα απεξάρτησης. Εδωσε τη μάχη του και τα κατάφερε. Με πολύ πόνο. Περισσότερο από αυτόν που νιώθει όταν τρέχει στον Μαραθώνιο. Βρέθηκε εσώκλειστος στο ΚΕΘΕΑ Στροφή. Καθάρισε και στάθηκε στα πόδια του. Εβλεπε και πάλι τη ζωή μπροστά του. Ηταν στη γραμμή εκκίνησης κι αυτή τη φορά περισσότερο αποφασισμένος από κάθε άλλη φορά. Εκανε κάποιες δουλειές από δω κι από κει και σπούδαζε Νοσηλευτική Χειρουργείου σε δημόσιο ΙΕΚ. Για να πηγαίνει για την πρακτική του στο νοσοκομείο «Αττικόν» πήρε ένα ποδήλατο, ενώ άρχισε να παίζει και πάλι ποδόσφαιρο.

Το παιχνίδι της μοίρας

Πριν από δέκα χρόνια μπήκε στη ζωή του ο Μαραθώνιος. Στην πραγματικότητα, επρόκειτο για ένα παιχνίδι της μοίρας. Ενας φίλος του, τον Οκτώβριο του 2013, τον ενημέρωσε ότι θα έτρεχε και λίγο αργότερα δήλωσε και τον ίδιο. Τερμάτισε σε λιγότερο από τέσσερις ώρες και τότε κατάλαβε ότι μπορούσε να το κάνει καλύτερα. Αλλωστε μέχρι τότε δεν είχε ασχοληθεί με το τρέξιμο. Στο Καλλιμάρμαρο έβαλε τα κλάματα. Δεν μπορούσε να σταματήσει να κλαίει. Οπως είχε πει σε συνέντευξή του στο Vice, «ήμουν πρεζάκιας και κατέληξα να τρέχω Μαραθώνιο. Ολη η κούραση και ο πόνος που πέρασα για να τερματίσω ήταν για μένα σαν μικρογραφία της ζωής μου». «Ο Παναγιώτης είναι πολύ ευαίσθητος ως χαρακτήρας. Ταυτόχρονα και πολύ δυνατός πλέον», είναι η εξήγηση που δίνει σήμερα ο προπονητής του. Ο Σταύρος Καρρές, μεταξύ άλλων και αξιωματικός του Πυροσβεστικού Σώματος και υπεύθυνος αθλητισμού των Σχολών της Πυροσβεστικής Ακαδημίας, λέει για τη δύναμη που έχει ο αθλητής του: «Ο Μαραθώνιος θέλει δυνατό χαρακτήρα. Δυνατό χαρακτήρα ήθελε και η περιπέτειά του, αλλά και ο πρωταθλητισμός. Και στα δύο, όταν έχουμε πρόβλημα, πρέπει να φανούμε δυνατοί. Ο Παναγιώτης έπεσε και ξαναέπεσε, αλλά δεν το έβαλε κάτω. Αυτό είναι και το όριο της ζωής». Πλέον, ο Παναγιώτης στα 35 του τα βάζει με το χρονόμετρο και ετοιμάζεται και για άλλους Μαραθώνιους δρόμους, ίσως στο Ρότερνταμ, ίσως στο Παρίσι, ίσως στη Βαλένθια.

Δημοσιεύθηκε στην Απογευματινή της Κυριακής