Για πέντε δεκαετίες και πλέον η γερµανική πολιτική συνδέθηκε µε το όνοµά του. Συντηρητικός οραµατιστής, «λάτρης» των ισοσκελισµένων προϋπολογισµών. Επαιξε καθοριστικό ρόλο στις προσπάθειες της Ευρωζώνης να βγει από την κρίση χρέους, βάζοντας «φωτιά» στα Eurogroup µε τις πολιτικές λιτότητας που υποστήριζε. Πήρε τον τίτλο του «σκληροπυρηνικού» των µνηµονίων και, όπως ο ίδιος είχε παραδεχθεί, ήταν ο «εµπνευστής» του Grexit. Επίσης κανείς δεν ήξερε ότι τα τελευταία χρόνια πάλευε µε τον καρκίνο, µέχρι τη µέρα που ανακοινώθηκε ότι έφυγε από τη ζωή. Ο λόγος για τον Βόλφγκανγκ Σόιµπλε, µία από τις πιο ισχυρές και συνάµα αµφιλεγόµενες πολιτικές προσωπικότητες της Ευρώπης. Γεννήθηκε στις 18 Σεπτεµβρίου 1942 στο Φράιµπουργκ και σπούδασε Οικονοµικά και Νοµική. Μπήκε στην πολιτική το 1961 και το 1972 εξελέγη πρώτη φορά βουλευτής. Σε γερµανική κυβέρνηση µπήκε για πρώτη φορά το 1984 και το 1989 έγινε υπουργός Εσωτερικών και από αυτή τη θέση έπαιξε κοµβικό ρόλο στην επανένωση της χώρας του. Στις 31 Αυγούστου 1990, ως υπουργός Εσωτερικών στην κυβέρνηση Κολ, ζει µια από τις µεγαλύτερες στιγµές της καριέρας του, συνυπογράφοντας τη Συνθήκη για την Επανένωση της Γερµανίας µε τον Ανατολικογερµανό οµόλογό του, Γκίντερ Κράουζε. Μεγάλη ήταν επίσης η συµβολή του στην απόφαση να µεταφερθεί η γερµανική πρωτεύουσα από τη Βόνη στο Βερολίνο.

 «Μαύρο µηδέν» και ελληνική κρίση

Ο Σόιµπλε θεωρείται ο «πατέρας» του «schwarze null» («µαύρο µηδέν») της πολιτικής, που ουσιαστικά βάζει φρένο σε οποιαδήποτε κρατική δαπάνη, εάν διακυβεύεται ένας απόλυτα ισοσκελισµένος προϋπολογισµός. Εγινε µάλιστα ο πρώτος υπουργός ύστερα από 45 χρόνια που κατήρτισε ισοσκελισµένο προϋπολογισµό. Αυτή την πολιτική θέλησε και σε µεγάλο βαθµό κατάφερε να επιβάλει και κατά τη διάρκεια της οικονοµικής κρίσης στην Ευρωζώνη από το 2009 και µετά. Μαζί µε την Ανγκελα Μέρκελ, συνέδεσε το όνοµά του µε την ελληνική κρίση. Εκτός από τα σκληρά µέτρα λιτότητας, το 2015 προτείνει το Grexit, να βγει η Ελλάδα από το ευρώ. Οι διαφορές του µε τον τότε υπουργό Οικονοµικών της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, Γιάνη Βαρουφάκη, έχουν τη δική τους θέση στην ιστορία. Σφοδρή ήταν η αντιπαράθεση που είχε ο Σόιµπλε και µε τον Μάριο Ντράγκι, όταν ο τελευταίος ως επικεφαλής της ΕΚΤ είχε καταφέρει να υλοποιήσει το σχέδιο διάσωσης της ελληνικής οικονοµίας.

 Όταν το όνειρο αποµακρύνεται

Από την αρχή της καριέρας του υπήρξε επιδραστικός, διαµορφωτής των πολιτικών πραγµάτων. Στη Γερµανία ήταν περισσότερο γνωστός ως αυτός που ενώ ήταν «προορισµένος» να γίνει ο ηγέτης της CDU, της Χριστιανοδηµοκρατικής Ενωσης, είδε δύο φορές την καριέρα του να ανακόπτεται. Την πρώτη, µε την απόπειρα δολοφονίας εις βάρος του. Ηταν 12 Οκτωβρίου του 1990, όταν είδε τη ζωή του να αλλάζει ριζικά. Κατά τη διάρκεια µιας προεκλογικής εκδήλωσης στο Οπενάου, πυροβολήθηκε και τραυµατίστηκε σοβαρά από έναν ψυχικά ασταθή άνδρα. Μία σφαίρα χτύπησε το σαγόνι, µία τη σπονδυλική στήλη και µία βρήκε τον σωµατοφύλακά του. Η απόπειρα δολοφονίας τον άφησε παράλυτο από τη µέση και κάτω, καθηλώνοντάς τον σε αµαξίδιο. ∆εν το έβαλε κάτω και λίγους µήνες αργότερα επέστρεψε στο υπουργείο Εσωτερικών και το 1991 ορίστηκε επικεφαλής της κοινοβουλευτικής οµάδας του κυβερνώντος Χριστιανοδηµοκρατικού Κόµµατος. Η δεύτερη φορά που είδε το «όνειρο» της καγκελαρίας να αποµακρύνεται ήταν µε την ανάµιξή του στο σκάνδαλο των παράνοµων χρηµατοδοτήσεων, που τον υποχρέωσε να εγκαταλείψει την ηγεσία της CDU. Επειτα από σωρεία αποκαλύψεων, µιλώντας από το βήµα της Μπούντεσταγκ, ζήτησε συγγνώµη επειδή είχε πει ψέµατα ότι δεν γνώριζε πως το κόµµα του είχε αποδεχθεί δωρεά 100.000 µάρκων από έναν έµπορο όπλων. Και έτσι άνοιξε ο δρόµος για την Ανγκελα Μέρκελ.

Ο «µέντορας» της Άνγκελα

Αναλυτές υποστηρίζουν ότι ο Σόιµπλε και η Μέρκελ είχαν µεταξύ τους ίσως την πιο παλιά και πιο περίπλοκη σχέση από κάθε άλλον πολιτικό στο Βερολίνο. Παρότι τον «προσπέρασε» στην κούρσα της καγκελαρίας, η Ανγκελα Μέρκελ ποτέ δεν τον επεσκίασε και δεν τον έβαλε στο πολιτικό περιθώριο. Αξιοσηµείωτο είναι ότι, παρά τη στενή τους συνεργασία, απευθύνονταν ο ένας στον άλλο µε ασυνήθιστη επισηµότητα. Στη δήλωσή της µετά τον θάνατό του, η Γ ερµανίδα πρώην καγκελάριος σηµείωσε ότι ήταν ο «πολιτικός της µέντορας» και τον χαρακτήρισε «θεµέλιο λίθο» των υπουργικών συµβουλίων της, τονίζοντας ότι οι συζητήσεις µαζί του ήταν για εκείνη «πάντα ένας πνευµατικός πλούτος».

 

Δημοσιεύθηκε στην Απογευματινή της Κυριακής