Σέβη Βολουδάκη στην "Απογευματινή": ∆εν έσπασα, αλλά ήταν στιγµές που έφτασα πολύ κοντά

Η βουλευτής Χανίων της Ν.∆., Σέβη Βολουδάκη, µιλά στην «Απογευµατινή» της Κυριακής για τον αγαπηµένο της τόπο, το δυναναπλήρωτο κενό που άφησε ο σύζυγός της, την κάθοδο στην πολιτική, τα τρία παιδιά της και τη στήριξη του Κυριάκου Μητσοτάκη.

Πλέον µοιράζετε τη ζωή σας ανάµεσα στα Χανιά και την Αθήνα. Αν σας ζητούσε κάποιος να εγκαταλείψετε τα Χανιά, θα το κάνατε;

Με τίποτα! Ούτε θα άλλαζα τα Χανιά ούτε θα διάλεγα να έχω άλλη επαγγελµατική δραστηριότητα που δεν θα µου επέτρεπε να είµαι στα Χανιά. Για εµένα τα Χανιά είναι η πατρίδα µου! Τα Σφακιά είναι η πατρίδα µου, αλλά και τα Χανιά ευρύτερα. 

Πόσο έχετε αγαπήσει τα Χανιά;

Τα Χανιά δεν ήταν ποτέ κάτι ξεχωριστό από τον Μανούσο. Αγαπούσα τον Μανούσο άρα και τα Χανιά. Κι εκείνος τον τόπο του τον λάτρευε και τον υπερασπιζόταν και πάλευε γι’ αυτόν µε όλη του την ψυχή. Και ό,τι ισχύει για εµένα ισχύει και για τα παιδιά. Αυτή είναι η πατρίδα µας, τα Χανιά! Είναι η πόλη µας, ο τόπος µας, οι αγαπηµένοι µου άνθρωποι. Μοιράζω τον χρόνο µου µεταξύ Αθήνας και Χανίων, όµως θεωρώ πως κάποια στιγµή στο µέλλον, όπου εάν θέλει ο Θεός θα γεράσουµε µε υγεία, εκεί θα καταλήξω, εκεί θέλω να περάσω το υπόλοιπο της ζωής µου.

Ακόµα κι αν τα παιδιά φύγουν;

Ναι! Γιατί κι αυτά πάντα θα θέλουν εκεί να επιστρέφουν. Αυτό είναι σίγουρο.

Τα παιδιά έχουν ζήσει την απαιτητική ζωή ενός βουλευτή µέσα από τον πατέρα τους. Τώρα τη ζουν µέσα από τη µητέρα τους και µάλιστα ενώ ο πατέρας τους έχει «φύγει» από τη ζωή. Πώς το διαχειρίζονται;

Εχουµε ισορροπήσει. Η αλήθεια είναι πως τα παιδιά είχαν πάντοτε και µια µαµά που δούλευε πολύ. Αρα δεν είχαν το πρότυπο µιας µαµάς στο σπίτι. Ηξεραν ότι η µαµά δουλεύει σκληρά, αλλά είναι πάντα στο σπίτι όταν γυρίζουν το απόγευµα. Τρώγαµε και τρώµε πάντα µαζί βραδινό. Συνεχίζουµε και διαβάζουµε µαζί, κυρίως µε τη µικρή. Οπότε δεν αισθάνονται ότι έχει αλλάξει κάτι. Είµαστε πάλι όλοι µαζί όπως ήµασταν. Λείπει όµως ο µπαµπάς τους. Λείπει και στα παιδιά και σε εµένα πάρα πολύ. Αυτό δεν αλλάζει, απλώς µαθαίνουµε να περνάνε οι µέρες µας µε αυτή την απουσία. Επίσης, µέσα σε αυτό που κάνω είναι µαζί κι αυτά. ∆ηλαδή αν µιλάω στη Βουλή το βράδυ έρχονται και τα παιδιά, µε βλέπουν, τρώµε µαζί και πηγαίνουµε µετά στο σπίτι. Αν επίσης έχω περιοδείες επιλέγω να τις κάνω Σαββατοκύριακο που µπορούν να έρθουν και τα παιδιά µαζί - και έρχονται και µε χαρά. Εχουν µάθει να ζουν µε αυτό, έτσι ήταν η ζωή τους και το χαίρονται πολύ. 

Κι αν έρθουν αύριο-µεθαύριο και σας ανακοινώσουν ότι θέλουν να ασχοληθούν µε την πολιτική, τι θα τους πείτε;

∆εν θα τους πω τίποτα. Τους έλεγε πάντα ο µπαµπάς τους: «Θα ασχοληθείτε µε ό,τι σας κάνει χαρούµενους και µόνο όταν το θέλετε πολύ και σας γεµίζει, θα το κάνετε και καλά». Οπότε αν αυτό είναι κάτι που θέλουν πολύ, δεν θα τα εµποδίσω. Αλλά η πολιτική, όπως έλεγε και ο µπαµπάς τους και λέω κι εγώ, δεν είναι επάγγελµα. Αρα, θα πρέπει να σπουδάσουν, να δουλέψουν, να δουν πώς είναι να παίρνεις ρίσκα, να δουν πώς είναι να έχεις άγχος να βγάζεις τα προς το ζην. Οταν θα περάσουν από αυτά τα στάδια, αν το θέλουν πολύ, να το κυνηγήσουν. Αλλά όχι επειδή το κληρονοµούν. Αυτό σε καµία περίπτωση. Να το κυνηγήσουν από µόνα τους και αν το θέλουν πολύ και τους βγει και το αξίζουν, να το κάνουν. Αλλωστε, το ίδιο έκανα κι εγώ. ∆εν είπα έπειτα από αυτό το τραγικό που συνέβη «ωραία, εγώ θα κάτσω τώρα στο γραφείο µου και θα περιµένω να µε ψηφίσουν επειδή είµαι η σύζυγος του Μανούσου». Βέβαια δεν το επέτρεψαν και τα παιδιά αυτό. Συµφωνήσαµε µαζί πως θα τρέξω. Κι έτρεξα πάρα πολύ. Παρ’ όλο που ψυχικά µέσα µου υπήρχε ένα πολύ µεγάλο βάρος.

Πού βρήκατε τη δύναµη και περπατήσατε στις ίδιες γειτονιές που περπατούσε ο Μανούσος Βολουδάκης, λίγους µήνες µετά την απώλειά του;

Ήταν πάρα πολύ δύσκολο. Επαιρνα δύναµη από τον Μανούσο, γιατί ήξερα πως ήταν κάτι που είχε αφήσει στη µέση, άρα ένιωθα ότι του το χρωστάω να το συνεχίσω. Από την άλλη, ήταν και τα παιδιά που το συναποφασίσαµε, το ήθελαν όλο αυτό και έτρεχαν µαζί µου στην προεκλογική εκστρατεία. Σε αυτό ήµασταν 4, δεν ήµουν µόνη µου. Και ίσως γι’ αυτό πήγε τόσο καλά. Αλλά ψυχολογικά ήταν πολύ δύσκολο. Οταν έχεις παιδιά, πρέπει ό,τι αισθάνεσαι εσύ να µπαίνει δεύτερο. Ηθελα, λοιπόν, να βλέπουν µία µαµά που εξακολουθεί να ζει, είναι ενεργή και κάνει πράγµατα. Αν δεν ήταν αυτό, θα ήταν η δουλειά µου, η νοµική. ∆εν είχα την πολυτέλεια να κλειστώ σε ένα δωµάτιο, αν και µέσα µου αυτό θα ήθελα, δεν µπορούσα να το κάνω.

Και γιατί ήταν η πολιτική τελικά και όχι η νοµική;

Μου το ζήτησε ο πρωθυπουργός και τα επιχειρήµατά του ήταν δυνατά.

Πριν σας το ζητήσει, το είχατε σκεφτεί;

Ποτέ! Ηµουν πάντα κοντά στον Μανούσο, τρέχαµε τα πάντα µαζί, γιατί ήµασταν ένα! Αλλά δεν µου είχε περάσει από το µυαλό ότι θα ασχοληθώ. Η πρόταση µε ξάφνιασε. Σκέφτηκα πως δεν είναι κάτι δύσκολο, γιατί όλα τα είχα ξαναπεράσει µε τον Μανούσο, όµως τώρα έπρεπε να βγω µπροστά. Πολύ δύσκολο, αλλά όχι ακατόρθωτο. Ηθελα να προσφέρω κι εγώ στον τόπο.

Γνωρίζετε προσωπικά τον Κυριάκο Μητσοτάκη και σας είχε ζήσει µαζί µε τον Μανούσο. Τι κρατάτε από την επαφή µαζί του;

Είναι ένας άνθρωπος φωτεινός, ένας άνθρωπος που, χωρίς να χρειαστεί να πει πολλά, σε πείθει µε το παράδειγµά του. Επίσης καταλαβαίνει τον άνθρωπο που έχει απέναντί του. Εµένα µου έκανε δύο ερωτήσεις και αµέσως µου είπε: «Ξέρω πως µοιραζόσασταν κοινές ιδέες και απόψεις. Θέλεις να λείπει η φωνή του;» και αµέσως είπα το «ναι». Εχει χάρισµα κι αυτό δεν είναι κάτι που το λέω εγώ. Φαίνεται και από την πορεία της χώρας. Φαίνεται από το γεγονός πως έχουµε αρχίσει και πάλι και καµαρώνουµε που είµαστε Ελληνες, κάτι που µας έλειπε τόσο πολύ. Περάσαµε χρόνια που όταν λέγαµε ότι είµαστε Ελληνες προκαλούσε δυσαρέσκεια και ήταν άδικο. Αυτό το έχουµε ανακτήσει και του το χρωστάµε. Εχει ονοµατεπώνυµο αυτό.

Υπήρχαν στιγµές στην προεκλογική περίοδο που λυγίσατε;

∆εν υπήρξαν στιγµές που έσπασα, αλλά υπήρξαν πάρα πολλές που έφτασα πάρα πολύ κοντά. Η προεκλογική εκστρατεία του Μανούσου άρχιζε πάντα από τα Σφακιά. Οπότε αυτό έκανα κι εγώ. Ηταν, λοιπόν, η πρώτη οµιλία που έπρεπε να κάνω. Μπήκα σε ένα καφενείο µαζί µε τα παιδιά, το οποίο στο 90% ήταν γεµάτο άντρες, και µε το που µπήκαµε µέσα άρχισαν όλοι να κλαίνε. Αυτή τη στιγµή δεν θα την ξεχάσω ποτέ. Ηταν πολύ δύσκολο για εµένα, γιατί εγώ δεν µπορούσα και δεν έπρεπε να κλάψω. Η αγωνία µου είναι να µην ξεχαστεί ο Μανούσος και γι’ αυτό θα προσπαθώ όλη µου τη ζωή. Ολο αυτό ήταν και µία υπενθύµιση ότι αυτό δεν συµβαίνει. Ηταν µια στιγµή χαρµολύπης.

Οπότε είπατε «Σέβη, πάτα γερά στα πόδια σου και προχώρα»;

Ναι! ∆εν υποχωρούµε. Αυτό είναι και το σύνθηµά µας το οικογενειακό. Ο,τι και να συµβεί, δεν υποχωρούµε.

Σας ενοχλεί που τα Χανιά πολλές φορές έχουν µία αρνητική προβολή λόγω του Παύλου Πολάκη;

Πάρα πολύ. Στενοχωριέµαι, γιατί δεν είµαστε αυτό. ∆εν είµαστε αυτό οι Χανιώτισσες και οι Χανιώτες. ∆εν είµαστε αυτό οι Σφακιανοί. Είναι πολύ συγκεκριµένος ο τύπος του αυθεντικού Σφακιανού και του Χανιώτη και δεν είναι αυτό που αντιπροσωπεύει ο κύριος Πολάκης. Η αλήθεια είναι ότι δεν είναι δυνατόν να λέµε ότι είµαστε από τα Χανιά και ο συνοµιλητής που δεν ξέρει τον τόπο να παίρνει έναν µορφασµό, επειδή θεωρεί πως αυτό που εκπροσωπεί τον τόπο είναι αυτό που είναι και ο Παύλος Πολάκης.

Η Σέβη Βολουδάκη πατάει πλέον γερά στα ποδιά της;

Στα πόδια µου πατάω καλά και όσο περισσότερα πράγµατα κάνω και όσο είµαι χρήσιµη πατάω ακόµα καλύτερα. Τώρα ότι υπάρχει αυτή η σκέψη όλη την ηµέρα, η έλλειψη και η θλίψη, υπάρχει και θα υπάρχει πάντα. Μαθαίνεις και ζεις µε αυτό. Εγώ το έµαθα πολύ νωρίτερα από όσο θα έπρεπε, πότε δεν θα λυγίσω και έτσι θα συνεχίσω. Ετσι θα συνεχίσουµε, γιατί -το ξαναλέω- είµαι πολύ τυχερή που είµαστε 4 και όχι µόνη µου. Εµαθα από πολύ µικρή να είµαι αγωνίστρια. Οι γονείς µου µού έλεγαν «σήκω και προχώρα». Το ίδιο συνάντησα και στην οικογένεια του Μανούσου.

*Δημοσιεύθηκε στην Απογευματινή της Κυριακής