Ρίκι Ρούμπιο: Η μάχη με το τέρας της κατάθλιψης και η μεγάλη επιστροφή

Tην επιστροφή του Ρίκι Ρούμπιο στο… σπίτι του ανακοίνωσε την περασμένη Τετάρτη η Μπαρτσελόνα και το χαμόγελο στα χείλη του 33χρονου γκαρντ αποτελούσε απόδειξη ότι κέρδισε την πρώτη μάχη με το τέρας της κατάθλιψης.

Αν και δεν είχε κατονομάσει το πρόβλημα που αντιμετώπιζε, και μόνο η αναφορά στην ψυχική υγεία του αποτέλεσε ένα δείγμα γραφής για το παιδί-θαύμα της Μπανταλόνα, με την οποία έκανε ντεμπούτο στην ACB Liga Endesa σε ηλικία μόλις δεκατεσσάρων ετών και πρωτοέπαιξε στη EuroLeague στα δεκαέξι χρόνια του.

Με πρώτο αντίπαλό του τον Παναθηναϊκό του Ζέλικο Ομπράντοβιτς, ο οποίος αποτέλεσε διαχρονικά έναν από τους σοβαρότερους αντιπάλους του, όσο διάστημα παρέμεινε ο Ρούμπιο στην Ευρώπη.

O Ρούμπιο, ο Παναθηναϊκός και η εντολή του Ομπράντοβιτς

Τα play offs του 2011 έμειναν στην ιστορία, από την εντολή του Ζοτς στους παίκτες του να αφήσουν τον Ρούμπιο να σουτάρει τρίποντα. Τακτική που δικαιώθηκε απόλυτα. Ο Παναθηναϊκός προκρίθηκε στα Final 4 εκείνης της χρονιάς και μέσα στη Βαρκελώνη έραψε το έκτο αστέρι στη φανέλα του.

Ο Ρούμπιο, βέβαια, δεν το έβαλε κάτω. Το ίδιο καλοκαίρι πέρασε τον Ατλαντικό και πήγε στο NBA. Μέσα σε δώδεκα χρόνια διέγραψε μια εξαιρετική καριέρα. Μόνο τα αδέρφια Γκασόλ, ο Πάου και ο Μαρκ, τον ξεπέρασαν σε παραμονή στο κορυφαίο πρωτάθλημα του κόσμου. Αναφερόμαστε, βέβαια, στους Ισπανούς παίκτες που έπαιξαν στο NBA. Οι περισσότεροι έπειτα από τρία-τέσσερα χρόνια γύρισαν στην πατρίδα τους. Ο Ρούμπιο όμως έμεινε! Κι ας έπαιξε σε τέσσερις ομάδες, Μινεσότα, Γιούτα, Φοίνιξ και Κλίβελαντ.

Οι τίτλοι τέλους έπεσαν στην ίδια ομάδα που τον εμπιστεύτηκε από την πρώτη στιγμή, στους Τίμπεργουλβς. Ούτε η ρήξη χιαστών που υπέστη στις 21 Δεκεμβρίου 2021 τον σταμάτησε. Επέστρεψε και, μάλιστα, δυνατός.

Μιλάμε, άλλωστε, για έναν από τους καλύτερους πλέι-μέικερ του πλανήτη, με τίτλους σε κάθε επίπεδο. Θα χρειαστούν σελίδες για να καταγραφούν οι διακρίσεις του με την Μπανταλόνα, την Μπαρτσελόνα και τις Εθνικές ομάδες της Ισπανίας. Μέχρι και παγκόσμιος πρωταθλητής αναδείχθηκε το 2019.Μέχρι που έσκασε η βόμβα…

Ο Ρούμπιο και η ανακοίνωση της αποχώρησης από το μπάσκετ

Στις 5 Αυγούστου 2023, όχι απλώς έθεσε τον εαυτό του εκτός αποστολής για τη συμμετοχή της Εθνικής Ισπανίας στο MundoBasket, αλλά ανακοίνωσε και την απόσυρσή του από την ενεργό δράση! “Αποφάσισα να σταματήσω την επαγγελματική μου καριέρα για να ασχοληθώ με την ψυχική μου υγεία. Θέλω να ευχαριστήσω την Ισπανική Ομοσπονδία για όλη τη βοήθεια που έχω λάβει και για την κατανόηση της απόφασής μου. Σήμερα η “Ρόχα” έχει νόημα περισσότερο από ποτέ άλλοτε. Σας ευχαριστώ.

Θα ήθελα να σεβαστείτε την ιδιωτικότητά μου με σκοπό να αντιμετωπίσω αυτές τις στιγμές και να είμαι έτοιμος να δώσω περισσότερες πληροφορίες, όταν έρθει η κατάλληλη στιγμή” είχε ανακοινώσει εκείνη την ημέρα και το ισπανικό μπάσκετ δονήθηκε από πολλά Ρίχτερ.

Κάποιοι συνέδεσαν την απόσυρση του Ρούμπιο με το θάνατο του Φερνάντο Μαρτίν, αν και δεν μπορεί να συγκριθεί μια ανθρώπινη απώλεια με οτιδήποτε. “Ξέρουμε ο ένας τον άλλο για τόσα χρόνια και ξέρεις τι σκέφτομαι για εσένα. Τώρα περισσότερο από ποτέ. Σε αγαπάω τόσο πολύ, Ρίκι Ρούμπιο. Είμαστε μαζί σου. Βάστα γερά” του ζήτησε ο πρώην συμπαίκτης του, Χοσέ Καλντερόν, με τον οποίο συνέθεσαν το καλύτερο δίδυμο γκαρντ που έβγαλε το ισπανικό μπάσκετ.

Το τέρας της κατάθλιψης και ο καρκίνος της μητέρας του Ρούμπιο

Το τέρας της κατάθλιψης είχε χτυπήσει και άλλους αθλητές στο NBA. Κάποιοι άντεξαν και συνέχισαν, υπήρξαν όμως και πολλοί που κατέρρευσαν ψυχικά και σωματικά. Που πέρασαν στην άλλη πλευρά. Ο Ρούμπιο άντεξε! Ίσως επειδή ήξερε τι ήταν αυτό που άλλαξε τη ζωή του. Ήταν η απώλεια της μητέρας του.

Η Τόνα Βίβες διαγνώστηκε το 2012 με καρκίνο στους πνεύμονες. Ήταν η ηρωίδα του Ρίκι και το απέδειξε με τη μάχη της κόντρα στην καταραμένη ασθένεια. Βγήκε νικήτρια. Μέχρι που το 2016, ο ύπουλος εχθρός επέστρεψε και αυτή τη φορά αιφνιδίασε και τη μητέρα του Ρούμπιο και τους γιατρούς με την ταχύτατη εξάπλωσή του.Η Τόνα Βίβες λύγισε και ο Ρίκι έγινε άλλος άνθρωπος. Έφτιαξε ένα ίδρυμα, για να στηρίζει τους καρκινοπαθείς, αλλά τίποτα δεν ήταν, πλέον, ίδιο.

Στην επιστροφή, μετά την ενημέρωση από τους γιατρούς για τη σοβαρότητα της κατάστασης, “ο πατέρας μου δεν είπε καμία ιστορία. Εκείνο το βράδυ έμαθα κάτι για το διαμέρισμά μου: οι τοίχοι ήταν λεπτοί. Άκουσα τους γονείς μου να κλαίνε τη νύχτα. Δεν μπορούσαν να κοιμηθούν. Ούτε και εγώ. Δεν ξέρω πώς να το εκφράσω με λόγια. Αισθανόμουν τόσο αδύναμος. Το μόνο που ήθελα ήταν να κάνω τη μητέρα μου να αισθάνεται καλύτερα. Και δεν ήξερα πώς. Ήμουν τόσο χαμένος. Την επόμενη μέρα δεν ήθελα να είμαι κοντά σε γήπεδο μπάσκετ. Ένα κομμάτι μου έσπασε εκείνο το βράδυ. Η ζωή μου άλλαξε για πάντα. Αυτή είναι η μαμά μου” είχε αναφέρει, μεταξύ άλλων, ο Ρούμπιο στην επιστολή του στην ιστοσελίδα The Players’ Tribune, μέσω της οποίας εξήγησε και την αφιέρωσή του στον ουρανό του Παγκοσμίου Κυπέλλου που κατέκτησε η Ισπανία το 2019.

Όταν οι επιδόσεις στο παρκέ έπαψαν να έχουν σημασία για τον Ρούμπιo

Από εκεί και πέρα, όλα σχεδόν, γίνονταν διαδικαστικά. Ακόμα και η συμπλήρωση 5.000 ασίστ στο NBA, αλλά και κάποιες 30άρες δεν είχαν την παραμικρή αξία για τον Ρούμπιο. Έπαιζε επειδή είχε τα συμβόλαια και έπρεπε να τιμήσει την υπογραφή του. Όχι επειδή απολάμβανε τις στιγμές του στα παρκέ. Γι’ αυτό αποφάσισε να αποσυρθεί το περασμένο καλοκαίρι.

Η επιστροφή στην Ισπανία, στα μέρη όπου μεγάλωσε, και η ενδοσκόπηση τον βοήθησαν σταδιακά να βρει την όρεξη για το μπάσκετ. Δεν ήξερε πόσο θα διαρκέσει η διάθεσή του. Έτσι, προ ειδοποίησε τους ανθρώπους και τους φιλάθλους της Μπαρτσελόνα ότι απλώς ήθελε να προπονηθεί με την ομάδα. Όταν διαπίστωσε ότι λαχταρούσε να έρθει η επόμενη προπόνηση, τότε υπέγραψε συμβόλαιο έξι μηνών. Αν θα το ανανεώσει, δεν το γνωρίζει.

Εκείνο, όμως, που ξέρει είναι ότι στη Βαρκελώνη μπορεί πιο εύκολα να τον βλέπει από ψηλά και να τον καμαρώνει η ηρωίδα του. Από τη δική της δύναμη στη μάχη με τον καρκίνο, άλλωστε, άντλησε και ο Ρίκι τα ψυχικά αποθέματα που διέθετε μέσα του και τα μετέτρεψε σε χαμόγελο. Σαν κι αυτό που συνόδεψε τη μέρα της επιστροφής του!

* To κείμενο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "ΟΝΤΙΜΕ"