Το βράδυ της 28ης Φεβρουαρίου 2023, στις 23.22, το τρένο Intercity συγκρούστηκε στα Τέµπη µε εµπορική αµαξοστοιχία. Αποτέλεσµα; Τραγωδία. Και αναπάντητα «γιατί» -µέχρι τώρα- για τους 57 αθώους που έχασαν τη ζωή τους, βυθίζοντας στο πένθος συγγενείς, φίλους και το πανελλήνιο. Eνα χρόνο µετά, το Mega, µε το ντοκιµαντέρ «#ΜΑΜΑΕΡΧΟΜΑΙ» της Ανθής Βούλγαρη, η οποία φέτος συµπληρώνει είκοσι χρόνια στη δηµοσιογραφία και συµπαρουσιάζει την εκποµπή «Κοινωνία Ωρα Mega» µε τον Ιορδάνη Χασαπόπουλο, κατέγραψε τις µαρτυρίες των επιζώντων και τις αφηγήσεις των οικογενειών των θυµάτων, παρακολουθώντας, παράλληλα, την πορεία των ερευνών για την απονοµή δικαιοσύνης.

Το ντοκιµαντέρ γνώρισε θερµή ανταπόκριση, ο κόσµος το «αγκάλιασε», ενώ προβλήθηκε το Σάββατο, στις 16.50, από το κανάλι σε επανάληψη. Τώρα, λοιπόν, η Ανθή Βούλγαρη µιλάει στην «Κυριακάτικη Απογευµατινή» για όσα νιώθει, για όσα διδάχθηκε, για όσα δεν θα ξεχάσει ποτέ από τα Τέµπη. Και τονίζει πως θα παραµείνει στο πλευρό των οικογενειών των νεκρών.

Ποια είναι η πιο συγκλονιστική στιγµή που έζησες;

Εκεί που ένιωσες πως τώρα η Ανθή «λυγίζει»; Όταν οι γονείς των θυµάτων µού περιέγραφαν την ώρα που αποχαιρετούσαν τα παιδιά τους και τα τελευταία µηνύµατά τους. Αυτές οι στιγµές ήταν συγκλονιστικές. Αν µου ζητάς να ξεχωρίσω κάποια, δεν γίνεται. Κάθε περίπτωση είναι µαχαιριά στην καρδιά.

Τι επιτεύχθηκε µε το ντοκιµαντέρ;

Το αποτέλεσµα της έρευνας για µένα ήταν το πιο σηµαντικό. Στη χώρα µας δεν λειτουργεί τίποτα όπως θα έπρεπε και, παρά το γεγονός πως οι ιθύνοντες το γνωρίζουν, δεν γίνεται κάτι γι' αυτό. ∆εν λαµβάνονται οι απαραίτητες πρωτοβουλίες. Τα τρένα δεν λειτουργούσαν µε όλες τις απαραίτητες δικλίδες ασφαλείας-προαπαιτούµενα, ωστόσο άφηναν κόσµο να µπαίνει. Θα ήµασταν όλοι, εν δυνάµει, νεκροί.

Ποιες ήταν οι σοβαρότερες δυσκολίες στην υλοποίηση του πρότζεκτ στους τέσσερις µήνες που χρειάστηκαν για να ολοκληρωθεί;

Με την οµάδα της παραγωγής -ήµασταν οκτώ άτοµα συνολικά- πηγαίναµε τα Σαββατοκύριακα και µέσα στην εβδοµάδα, εφόσον θεωρούσαµε πως χρειαζόταν. Η µεγαλύτερη δυσκολία ήταν στο να προσεγγίσουµε ψυχολογικά αυτούς τους ανθρώπους. Απαιτήθηκε ιδιαίτερος, «λεπτός» χειρισµός. Θέλω, όµως, να εστιάσω και στην ψυχολογία των διασωστών. Μου περιέγραψαν µία κόλαση. Είδαν, άλλωστε, πρώτοι τις σκηνές του δράµατος, ήταν εκείνοι που κουβάλησαν διαµελισµένα πτώµατα. Αλλά έπρεπε να βρίσκονται εκεί, στο καθήκον τους. ∆εν χωρούσαν συναισθηµατισµοί. Θα ήθελα να επικεντρωθώ ιδιαίτερα στην περίπτωση της Τίνας: είναι 28 ετών, εργαζόµενη, από τις επιζήσασες. Εχει ήδη υποβληθεί σε 24 χειρουργεία -σκέψου για τι αριθµό επεµβάσεων µιλάµε- και µου είπε κάτι που δεν θα ξεχάσω ποτέ: «Είναι πολύ σκληρό να ζω». Εχει να κάνει αφενός µε το ότι εκείνη έζησε ενώ οι άλλοι «έφυγαν», αφετέρου µε το πόσο επώδυνο είναι αυτό που βιώνει όλο αυτό το διάστηµα.

Γνωρίζεις τον χρόνο αποκατάστασης που θα χρειαστεί;

Λογικά, θα επανέλθει σε έναν χρόνο.

Θεωρείς ότι µε το «#ΜΑΜΑΕΡΧΟΜΑΙ» πέτυχες παρέµβαση που ίσως -έστω, στο ελάχιστο- µπορεί να απαλύνει τον πόνο των συγγενών;

Στόχος µου εξαρχής ήταν να µην ξεχαστούν οι άνθρωποι που έφυγαν. Ισως να έχουµε βάλει ένα λιθαράκι στην υπόθεση: Οι συγγενείς των θυµάτων επιζητούν απαντήσεις και την τιµωρία όσων ευθύνονται. Βαθιά µέσα µου πιστεύω ότι θα αποδοθεί δικαιοσύνη, γιατί οι οικογένειες των νεκρών θα παλεύουν µέχρι τέλους. Πιστεύω στη δύναµη αυτών των ανθρώπων.

Τι σε δίδαξε αυτή η υπόθεση;

Υποκλίνοµαι στην αξιοπρέπεια και τη δύναµη των οικογενειών των θυµάτων. Το ντοκιµαντέρ µού δίδαξε ότι ως δηµοσιογράφοι -και µας αφορά όλους στα ΜΜΕ- επιβάλλεται να ψάχνουµε καλύτερα τις καταγγελίες που λαµβάνουµε. Να αναζητούµε σε βάθος τον ρόλο της οποιασδήποτε µορφής εξουσίας. Να «πιέζουµε», για να έχουµε ένα καλύτερο αύριο ουσιαστικά.

Η τελική γεύση που σου άφησε;

Απογοήτευση. Απογοήτευση για την κατάσταση της χώρας µου, για τον τρόπο που λειτουργεί ο σιδηρόδροµος, για το πώς αντιµετωπίζονται οι τραυµατίες. Παράλληλα, µε έκανε να πεισµώσω και να αναζητώ περισσότερο την αλήθεια - εφεξής ακόµα πιο επίµονα. Μου έµεινε χαρακτηριστικά αυτό που µου είπαν πολλοί γονείς: Να ζούµε την κάθε στιγµή µε τους ανθρώπους µας, το «ρουφήξτε τις στιγµές µε τους ανθρώπους σας».

Να περιµένουµε συνέχεια;

Φυσικά. Θα υπάρξει έρευνα, γιατί τώρα ξεκινάει η δίκη. Θα εξακολουθήσω να βρίσκοµαι δίπλα στους γονείς. Η ανταπόκριση του κόσµου µού δίνει δύναµη κι ελπίδα για να συνεχίσω. Ο κόσµος δεν ξέχασε και ούτε θα ξεχάσει. Το ντοκιµαντέρ έγινε µε πολύ σεβασµό από ολόκληρη την οµάδα κι ευχαριστώ θερµά, από την ψυχή µου, τους συγγενείς που µου άνοιξαν τις καρδιές τους. Η ιδέα είχε ξεκινήσει από αυτό που είχα πει έναν χρόνο πριν, τη µοιραία εκείνη νύχτα, ότι δεν θα ξεχάσουµε ποτέ.

 

Δημοσιεύθηκε στην Απογευματινή της Κυριακής