Σία Κοσιώνη στην Απογευματινή: ''Στα πρώτα µου βήµατα µε αµφισβήτησαν''

Είναι από εκείνες τις γυναίκες που η ευγένεια και η καλοσύνη τους διακρίνονται στο βλέµµα τους. Τη συνάντησα πρώτη φορά. Το ραντεβού δόθηκε στα γραφεία του Σκάι. Η παρουσία της και το ηχόχρωµα της φωνής της «γέµιζαν» τους διαδρόµους του καναλιού. Συµφωνήσαµε να µιλάµε στον ενικό και ξεκινήσαµε µια κουβέντα που θα έκαναν δύο γυναίκες που µόλις γνωρίστηκαν, µε αφορµή το πρώτο παιδικό βιβλίο της. Μια συζήτηση-«µάθηµα» για έναν δηµοσιογράφο.

Πρόσφατα παρουσίασες το πρώτο σου παιδικό βιβλίο. Πώς προέκυψε αυτό το παραµύθι;

Τυχαία! Ηταν από αυτά τα συγκυριακά πράγµατα που συµβαίνουν στη ζωή σου, που δεν ξέρεις από πού σου έρχονται. Αλλά γι’ αυτό είναι συναρπαστική η ζωή. Ερχονται πράγµατα εκεί που δεν το περιµένεις και που δεν το σχεδιάζεις. Ολα ξεκίνησαν όταν µου ζήτησαν από το σχολείο του µικρού µου πέρυσι, όταν ήταν στο νηπιαγωγείο, να πάω εκεί και να τους µιλήσω για τη δουλειά µου. Είπα λοιπόν εγώ αµέσως ναι! Μία µέρα πριν πάω έκατσα να σκεφτώ τι θα πω στα παιδιά. Και εκεί κάπως κόλλησα. Προβληµατίστηκα. Σκεφτόµουν πώς µιλάς γι’ αυτή τη δουλειά σε πεντάχρονα παιδάκια... Πώς µιλάς για όλα αυτά τα µαύρα, τα δύσκολα, τα δύστροπα, τα άγρια, τα βίαια, όλα αυτά που διαχειριζόµαστε... Εκείνη τη στιγµή µου µπήκε η ιδέα να το κάνω στη γλώσσα τους, να τους φτιάξω µια ιστοριούλα, να τους γράψω ένα παραµυθάκι. Κι έκατσα εκείνο το βράδυ και τους έγραψα ένα παραµυθάκι. Και το παρουσιάσαµε µαζί µε τον Παύλο Τσίµα. Θα είχαν τελειώσει όλα εκεί, αν δεν συνέτρεχαν τα εξής. Το πρώτο ήταν ότι του άρεσε πάρα πολύ του µικρού αυτή η διαδικασία µε το παραµυθάκι και µου ζητούσε να γράψω κι άλλα. Μετά έκανε διάφορα καµώµατα ο µικρός και τα έλεγα στον άντρα µου. Μου έλεγε: «Αχ, τι ωραία ιστορία! Γιατί δεν το γράφεις αυτό; Να κάνεις ένα παραµυθάκι»... Και το ένα έφερε το άλλο. Ξαφνικά µε παίρνει το καλοκαίρι ο Γιώργος Λεµπέσης, ο εκδότης, και µου λέει ότι ανοίγει έναν καινούργιο εκδοτικό οίκο. «Μήπως θα ήθελες εσύ, που είσαι µανούλα, να γράψεις κανένα παραµυθάκι;». Και του λέω «έχω γράψει, τα θέλεις;». Και κάπως έτσι το ένα έφερε το άλλο.


Άρα ουσιαστικά ήταν µια προτροπή του συζύγου και του γιου;

Ηταν πρώτα µια ιδέα δική µου που γεννήθηκε ως ανάγκη, προκειµένου να καταφέρω να µιλήσω στα παιδιά, στη γλώσσα τους για τη δουλειά µας. Ηταν µια πολύ ωραία πρόκληση, γιατί κατάλαβαν! Πιστεύω ότι αν τους το είχα πει µε άλλον τρόπο δεν θα είχαν κατανοήσει τόσο καλά ούτε τι σηµαίνει δηµοσιογράφος ούτε τι σηµαίνει είδηση.

Και στη γλώσσα τη δική µας τι σηµαίνει είδηση και δηµοσιογράφος; Και πόσο δύσκολη είναι η πορεία που έχεις διανύσει;

Είναι ένα δύσκολο επάγγελµα η δηµοσιογραφία. Επιµένω όµως και θα επιµένω µέχρι την τελευταία µέρα της ζωής µου να λέω ότι άξιζε τον κόπο, γιατί είναι ένα επάγγελµα συναρπαστικό. Είναι ένα επάγγελµα που σε τοποθετεί στον χώρο και στον χρόνο και σου δίνει πρώτη θέση. Πρώτη θέση στα γεγονότα, πρώτη θέση στην ιστορία που γράφεται. Αυτό µου προκαλεί µια χαρµολύπη. Αλλά είχα πρώτη θέση σε όλα τα γεγονότα που έχουν συµβεί και δεν είναι λίγα τα τελευταία 20 χρόνια και νιώθω πολύ ευγνώµων γι’ αυτό. Εµείς δεν είµαστε διαµορφωτές της ιστορίας, είµαστε όµως οι πρώτοι παρατηρητές. Κρατάµε τις πρόχειρες σηµειώσεις, τις οποίες µετά θα τις πάρουν οι ιστορικοί και θα τις κάνουν ιστορίες. Θεωρώ όµως ότι είναι πολύ σηµαντικές αυτές οι πρώτες σηµειώσεις και νιώθω πάρα πολύ πλούσια και γι’ αυτό σήµερα παρακινώ όποιο παιδί µε ρωτάει αν έχει µέλλον η δηµοσιογραφία, αν θα βγάλει λεφτά κ.τ.λ. Του λέω πως δεν ξέρω αν θα βγάλεις λεφτά, ξέρω όµως ότι θα γίνεις πολύ πλούσιος µέσα σου. Γιατί αν σε ξεβράσει η ζωή σε ωραία γηρατειά εν πάση περιπτώσει και καταφέρουµε να µεγαλώσουµε για να κάνουµε και εγγόνια, θα ’χουµε πολύ ωραίες ιστορίες να λέµε. Αναγνωρίζω πλήρως την ευθύνη που έχουµε εµείς οι δηµοσιογράφοι. Μάλιστα είπε πολύ εύστοχα ο Παύλος Τσίµας, στην παρουσίαση του βιβλίου, ότι αυτή είναι µια ιστορία για παιδιά, είναι όµως και µια ιστορία για δηµοσιογράφους. Μας βάζει στη διαδικασία να ξανασκεφτούµε γιατί κάνουµε αυτό που κάνουµε. Το κάνουµε σωστά; Το κάνουµε µε έναν τρόπο που θα θέλαµε τα παιδιά µας να γίνουν κοινωνοί της ενηµέρωσης που εµείς παρέχουµε; Αρα είναι µια πολύ καλή ευκαιρία για µια επαγγελµατική ενδοσκόπηση. Μάλιστα, µου θύµισε αυτό που έλεγε ένας άνθρωπος που αγαπάω πάρα πολύ και πάντα αντηχεί στα αυτιά µου κάθε φορά που τα πράγµατα ζορίζουν για οποιοδήποτε λόγο. «Να µην ξεχνάς ποτέ τους εφηβικούς λόγους για τους οποίους κάνεις κάτι, για τους οποίους επέλεξες το επάγγελµά σου». Εάν λοιπόν διαρκώς βρισκόµαστε σε µια διαδικασία να υπενθυµίζουµε στους εαυτούς µας τους εφηβικούς λόγους για τους οποίους κάνουµε τη δουλειά που κάνουµε, εν προκειµένω τη δηµοσιογραφία, πιστεύω ότι κάθε µέρα θα γινόµαστε καλύτεροι.



Άρα ήταν εφηβικό όνειρο η δηµοσιογραφία για εσένα;

Ναι, ήταν. ∆εν µε θυµάµαι να έχω σκεφτεί να γίνω κάτι άλλο. Προέρχοµαι από µια οικογένεια που από τη µια ήταν ναυτικοί από την άλλη ήταν γιατροί. Ναυτικός δεν θα πήγαινα, αν και λατρεύω τη θάλασσα και ξέρω και να πιλοτάρω. Γιατρός πιέστηκα να γίνω. Αλλά ήµουν εντελώς σε άλλο µήκος κύµατος. Μου άρεσε η ιστορία, οι ιστορίες. Μου άρεσε να γράφω, οπότε ήρθε πολύ οµαλά όλο αυτό στη ζωή µου.
Είσαι πολλά χρόνια µέσα στα γεγονότα, όπου γράφεται ιστορία. Ποια ήταν η πιο δύσκολη στιγµή σου; Πώς ήταν στα πρώτα σου βήµατα;
Στα πρώτα µου βήµατα θυµάµαι πάρα πολλές στιγµές αµφισβήτησης, στιγµές που µε υποτίµησαν ή που µε προσέβαλαν, αλλά τα έχω εκλογικεύσει όλα αυτά πάρα πολύ µέσα µου. ∆ηλαδή δεν µου έχει µείνει και κανένα τραύµα. Πολλές φορές έχω πει ότι κι εγώ στη θέση τους µπορεί να αµφισβητούσα κάποιον. Βεβαίως ποτέ δεν θα φερόµουν άσχηµα, µια κι εγώ έχω υποστεί άσχηµες συµπεριφορές.

Εχει παίξει ρόλο η εξωτερική εµφάνιση σε αυτό;

Η εξωτερική εµφάνιση είναι ένα εισιτήριο και είναι και µια παγίδα την ίδια στιγµή. Οπωσδήποτε ένας άνθρωπος που έχει µια ευχάριστη εικόνα έχει ένα προβάδισµα για την τηλεόραση, που βασικό της στοιχείο είναι η εικόνα. ∆εν είναι αρκετό όµως. Πρέπει να υπάρχει και περιεχόµενο και κάτι που να εγκαθιδρύσει αυτή την εικόνα.




Και η πιο δύσκολη στιγµή;

Πολλές οι δύσκολες στιγµές. Θυµάµαι σε έναν βοµβαρδισµό, σε ένα σχολείο στη Γάζα, που έχω συγκινηθεί πάρα πολύ, γιατί έβλεπα εικόνες από παιδάκια που µε είχαν συγκλονίσει. Θυµάµαι το περιστατικό µε τη µικρή Αννα, που την είχε τεµαχίσει ο πατέρας της. Θυµάµαι ότι ανακατευόµουν. Οτι αντιδρούσε ο οργανισµός µου. Θυµάµαι τη µεγάλη αγωνία που ζήσαµε στο δηµοψήφισµα. Τα κουρέµατα του χρέους. Και φυσικά τη σιδηροδροµική τραγωδία στα Τέµπη. ∆εν µπορείς να είσαι αµέτοχος. Εχεις συναισθήµατα. Εχουµε ζήσει πράγµατα τα οποία µας αφορούσαν και προσωπικά, αφορούσαν τις ζωές µας, τις οικογένειές µας. Εποµένως δεν µπορείς να είσαι αµέτοχος. Γενικώς υπάρχει η άποψη ότι οι δηµοσιογράφοι πρέπει να αποστασιοποιούνται από τα γεγονότα και να τα περνάµε αχρωµάτιστα. Οπωσδήποτε το υιοθετώ. Πλην όµως πιστεύω ότι τον άνθρωπο τον οποίο παρακολουθείς ως πολίτης θέλεις να καταλαβαίνεις τι σκέφτεται. Είναι πιο ειλικρινές όταν τον αφήνεις να καταλαβαίνει τι σκέφτεσαι και όταν καµιά φορά συµπάσχεις µαζί του, δηλαδή όταν κάτι δυσάρεστο συµβαίνει, δεν θέλει να δει απέναντί του µια παγοκολόνα. Θέλει να δει έναν άνθρωπο οποίος πονάει µαζί του, στενοχωριέται µαζί του, αγωνιά µαζί του, φοβάται. Εχουµε ζήσει παρέα µε τους πολίτες που παρακολουθούν τηλεόραση πάρα πολύ έντονες στιγµές, που είτε µας έχουν φέρει κοντά είτε µας έχουν αποµακρύνει.

Η έφηβη Σία, βλέποντας σήµερα τον εαυτό της, νιώθει περήφανη;

Αυτό θα σας το πω στο τέλος της διαδροµής! Μέχρι στιγµής νιώθω ότι υπηρετώ το επάγγελµα που επέλεξα µε αξιοπρέπεια. Οτι έχω υπηρετήσει τους ηθικούς κανόνες στους οποίους πιστεύω και τη δεοντολογία στη δηµοσιογραφία. Πιστεύω ότι έτσι θα συνεχίσω. Αν είναι να µη συνεχίσω έτσι, αν βρεθώ σε µια δουλειά, σε µια θέση που να µη µου επιτρέπει να υπηρετήσω τη δηµοσιογραφία µέσα από το ήθος µου και µε τον τρόπο µε τον οποίο εγώ την καταλαβαίνω, δεν θα το κάνω, θα φύγω.



Είπες ότι από µικρή σου άρεσε πάρα πολύ το γράψιµο. Μήπως τελικά ήταν η ανάγκη σου για γράψιµο αυτό το παραµύθι;

Γενικώς γράφω. Γράφω ένα βιβλίο κάθε µέρα, το οποίο το ακούτε το βράδυ! Μου αρέσει πάρα πολύ το γράψιµο. Πολύ συχνά αρθρογραφώ χωρίς να δηµοσιεύω, προκειµένου να εκτονωθώ ή προκειµένου να αποτυπώσω τις σκέψεις µου σε ένα χαρτί για να βεβαιωθώ αν σκέφτοµαι σωστά. Οπωσδήποτε υπηρετεί µια ανάγκη µου, αλλά είµαι άνθρωπος που γράφω. ∆ηλαδή, µπορεί να µη γράφω σε εφηµερίδα στην παρούσα φάση της ζωής µου, αλλά είµαι άνθρωπος που γράφω διαρκώς και γράφω κι άλλα πράγµατα. Γράφω βιβλία και για µεγάλους, τα οποία ελπίζω κάποια στιγµή να καταφέρω να εκδοθούν.

Οι προβολείς σε έχουν κουράσει;

Οχι, δεν µε έχουν κουράσει, την αγαπάω τη δουλειά µου. Κλείνω φέτος 18 χρόνια στον Σκάι και διαρκώς τροφοδοτούµαι από την επικαιρότητα. Εναποθέτω στην επικαιρότητα τον ρόλο του αναζωογονητή µου. Ερχονται τα γεγονότα καλώς ή κακώς σε αυτή τη χώρα και σε κάνουν να µη βαριέσαι. Η επικαιρότητα µε ταξιδεύει, είναι αυτό που δίνει στη ζωή µου έµπνευση. Εποµένως, όχι, δεν έχω κουραστεί. Οµως όταν κουραστώ και όταν βαρεθώ, γιατί εγώ όταν βαριέµαι δεν αποδίδω, τότε θα φύγω. Και ούτε θέλω να γεράσω µπροστά στους προβολείς.

Είναι και ένα δύσκολο επάγγελµα για µια γυναίκα η οποία έχει πολλούς ρόλους στη ζωή της...

Είναι µια σκληρή δουλειά. Είναι «κουπί». Είναι ένα εργοστάσιο το οποίο δουλεύει διαρκώς, είκοσι τέσσερις ώρες το εικοσιτετράωρο και έχει και τροµερή ανελαστικότητα. Βρέξει-χιονίσει, πονάς-δεν πονάς, είσαι χαρούµενη, είσαι λυπηµένη. Ο,τι και να είσαι, πρέπει να είσαι εκεί και να κοιτάζεις τον άλλο στα µάτια. Να έχεις τη σοβαρότητα και την επάρκεια που πρέπει για να µεταφέρεις τις ειδήσεις. Προφανώς όµως όλα γίνονται. Γίνεται να είσαι και µαµά και σύζυγος, αλλά όλα έχουν ένα κόστος. ∆εν βλέπω το παιδί µου τις ώρες που θα ήθελα να το δω. Κουράζοµαι πάρα πολύ, γιατί πηγαίνω και έρχοµαι από το γραφείο διαρκώς σαν την τρελή. Είναι κάποια χρόνια στα οποία θα δώσω προτεραιότητα στο παιδί µου, όπως έχω πει, προσπαθώντας όλα τα υπόλοιπα να τα ισορροπήσω.

Είναι πιο δύσκολα τώρα που λείπει και ο σύζυγος;

Είναι πιο δύσκολο συναισθηµατικά, γιατί µας λείπει και είναι πιο δύσκολο και σε πρακτικό επίπεδο, γιατί ο Κώστας είναι ένας άνθρωπος που παρά τις τροµερά πολλές υποχρεώσεις συµµετέχει στο µεγάλωµα του παιδιού και βοηθάει πάρα πολύ.



Την απόφαση να πάει στο Harvard την πήρε όλη η οικογένεια µαζί;

Τον ενθάρρυνα πάρα πολύ, γιατί ήταν µια τροµερή τιµή γι’ αυτόν να τον καλεί το καλύτερο Πανεπιστήµιο του κόσµου να διδάξει για ένα τρίµηνο. Εποµένως δεν υπήρχε συζήτηση.

*Δημοσιεύθηκε στην «Απογευματινή της Κυριακής»