Η Άννα Βερούλη υπήρξε από τις καλύτερες αθλήτριες ακοντισμού τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό. Όλα ξεκίνησαν όταν με τον πατέρα της είχε πάει να παρακολουθήσει πρώτη φορά αγώνες στίβου.

Στα «Π» αποκαλύπτει ότι δηλώνει ΠΑΣΟΚ από το 1981. Εξομολογείται ότι στιγμάτισε τη ζωή της η αυτοκτονία του παιδικού της φίλου λόγω μπούλινγκ που δεχόταν για τη «διαφορετικότητά» του, η οποία ενοχλούσε για εκείνη την εποχή.

Πρωταθλήτρια κόσμου στον ακοντισμό. Πώς ξεκινήσατε τον αθλητισμό;
Ήθελα πάντα να γίνω αθλήτρια, από τότε που ο πατέρας μου με πήγαινε να παρακολουθήσω αγώνες στίβου. Προσπάθησα, αλλά πήρα την πρώτη μου αμφισβήτηση, αφού δεν μπόρεσα να περάσω το πρώτο τεστ, που ήταν το άλμα εις μήκος. Μου είπαν «οτιδήποτε άλλο θα κάνεις στη ζωή σου, αλλά αθλήτρια δεν θα γίνεις ποτέ». Το αστείο είναι ότι το στάδιο όπου άκουσα αυτά τα λόγια σήμερα ονομάζεται «Βερούλειο».
Ο αθλητισμός είναι κοινωνικό φαινόμενο και πολλές φορές χρησιμοποιήθηκε για πολιτικούς λόγους, ως μέσο δύναμης των χωρών


Αθλητισμός και πολιτική. Τι κοινό υπάρχει;
Ο αθλητισμός είναι κοινωνικό φαινόμενο και πολλές φορές χρησιμοποιήθηκε για πολιτικούς λόγους ως μέσο δύναμης των χωρών. Όπως της πρώην Σοβιετικής Ένωσης, της Ανατολικής Γερμανίας, αλλά και της Αμερικής. Όμως ο αθλητισμός με τις αξίες που πρεσβεύει, όπως ειρήνη, αλληλεγγύη, σεβασμός , ισότητα, μπορεί να αλλάξει τον κόσμο, όπως είπε και ο Νέλσον Μαντέλα. Αλλά και ένας πολιτικός πρέπει να σκέφτεται σαν πρωταθλητής. Να ξέρει τι ακριβώς θέλει να κάνει, ποιος είναι ο στόχος του, να προγραμματίζει και να δουλεύει για αυτόν, ώστε το αποτέλεσμα να είναι πάντα υπέρ του πολίτη.

Γιατί επιλέξατε να κατεβείτε με το ΠΑΣΟΚ;
Είμαι μέλος του ΠΑΣΟΚ από το 1981. Πάντα πιστή στις αξίες της Διακήρυξης της 3ης του Σεπτέμβρη.

Ποια ήταν η απώλεια που σας συγκλόνισε;
Η αυτοκτονία του παιδικού μου φίλου λόγω μπούλινγκ. Διότι ήταν διαφορετικός, ευαίσθητος. Διότι ήταν ομοφυλόφιλος. Σε μια κοινωνία εκείνα τα χρόνια όπου έπρεπε να κρύβεις τη διαφορετικότητά σου από φόβο. Αν θελήσουμε να ξεκινήσουμε με αλήθειες, θα πρέπει να παραδεχτούμε πως η βία στην εποχή μας είναι μια συλλογική αλήθεια και η έμφυλη βία ειδικά είναι κάτι σαν το κοινωνικό μας τραύμα. Κάθε μέρα και μία εκδήλωση βίας εναντίον μιας γυναίκας, ακόμα και σε χώρους που υπάρχουν για να τις προστατεύουν. Δεν είμαι εγώ εκείνη που αυτή τη συγκεκριμένη στιγμή θα προσπαθήσω να επιρρίψω ευθύνες σε όλους όσοι πιθανότατα τις έχουν υπηρεσιακά. Ομως, δεν μπορώ να κλείνω τα μάτια μου ακόμα και σήμερα στη θέση της γυναίκας όχι στη σύγχρονη κοινωνία, αλλά στα σύγχρονα μυαλά μας.

Ποιο είναι το μυστικό για τα 27 χρόνια γάμου με τον Νίκο Μιχαλόπουλο;
Δεν υπάρχουν μυστικά ή κάποια συνταγή. Πιστεύω πως πάνω από όλα ο σύντροφός σου πρέπει να είναι ο πιο καλός φίλος σου. Ο άνθρωπος που μπορείς να του εμπιστευθείς τα πάντα.

Έχετε αναφερθεί στις αποβολές που είχατε. Τι συμβουλεύετε τις γυναίκες που προσπαθούν να κάνουν παιδιά;
Ναι, είχα τέσσερις αποβολές και μετά ήταν πια αργά. Για μένα η μητρότητα είναι το πιο ιερό πράγμα. Είναι το καλύτερο μετάλλιο, το μεγαλύτερο χειροκρότημα. Γίνεται πολύς λόγος για την κατάψυξη ωαρίων. Και επειδή σήμερα η γυναίκα αργεί να αποφασίσει λόγω σπουδών, καριέρας ή ακόμα και οικονομικών θεμάτων, θα πρότεινα να προχωρήσει στη διαδικασία αυτή. Εάν το επιθυμεί βέβαια.

Τι θέλετε να εξασφαλίσετε με την εκλογή σας στην Ευρωβουλή για την Ελλάδα και τους Έλληνες;
9 Ιουνίου οι ευρωεκλογές του 2024. 9 Σεπτεμβρίου η νίκη μου στους Πανευρωπαϊκούς το 1982. Δύο διαφορετικές ημερομηνίες, ένας αριθμός, με συνδετικό κρίκο την Ευρώπη. Θυμάμαι τότε πόσο διαφορετικά ήταν τα πράγματα για όλους μας και για μένα προσωπικά. 26 χρόνων, με τόνους αμφισβήτησης γύρω μου και μια φλόγα να με καίει. Μια φλόγα που δύσκολα μπορούσα να μοιραστώ, γιατί ακουγόταν πολύ μεγάλη για να είναι αληθινή και ταυτόχρονα δική μου. Όμως, ήταν ρεαλιστική. Με ρωτάνε πολλές φορές τι μαγικό συνέβη εκείνο το απόγευμα του Σεπτεμβρίου. Δεν νομίζω ότι συνέβη κάτι μαγικό. Ή ίσως το μόνο μαγικό που συνέβη ήταν ότι μπόρεσα να μείνω καλά κρατημένη στο όνειρό μου. Και το όνειρό μου τότε ταξίδευε με ένα ακόντιο. Σήμερα τα πράγματα είναι πολύ διαφορετικά. Εγώ 42 χρόνια μεγαλύτερη, όσο δηλαδή μεγαλύτερη από τότε και η Ευρώπη μας, που μόλις μας είχε υποδεχτεί, και με προκλήσεις εντελώς διαφορετικές. Πολύ πιο μεγάλη σε αριθμό μελών, πολύ πιο συμπεριληπτική σε επίπεδο διαφορετικότητας, πολύ πιο αγχωμένη σε επίπεδο αφομοίωσης νέων προκλήσεων, αλλά και τραυμάτων. Σε λίγους μήνες η Ευρώπη υποδέχεται και πάλι τους Ολυμπιακούς Αγώνες, με μια σκιά όμως να θαμπώνει τη χαρά της, και η σκιά αυτή ονομάζεται βία, ονομάζεται τρομοκρατία, ονομάζεται διχασμός. Οι ίδιες, δηλαδή, σκιές που θαμπώνουν και τις δικές μας ζωές καθημερινά. Φυσικά και τα οικονομικά θέματα πρωταγωνιστούν στο μυαλό όλων ως η μεγάλη προτεραιότητα και είμαι σίγουρη πως υπάρχουν πολλοί επιστήμονες και ειδικοί που μπορούν να αφοσιωθούν και να δουλέψουν για αυτά. Όμως, ποια η σημασία μιας οικονομικής ευημερίας, αν δεν έχει μείνει πλανήτης όρθιος για να ζήσουμε, αν σκοτωνόμαστε μεταξύ μας, ακόμα και σε επίπεδο οικογένειας, αν πληγωνόμαστε βαθιά, ακόμα και σε επίπεδο παιδικής ηλικίας και σχολείου, αν φοβόμαστε να κυκλοφορήσουμε και να υπάρξουμε, ακόμα και στο πλαίσιο μιας ειρηνικής γεωγραφικής περιοχής που ευημερεί; Πιστεύω πως είμαστε αρκετοί αυτοί που θέλουμε να δουλέψουμε για όλα αυτά και να δώσουμε προτεραιότητες κοινωνικού, εκπαιδευτικού και περιβαλλοντικού χαρακτήρα. Μέσα από τις γνώσεις μας, τις εμπειρίες μας και τη φλόγα που ο καθένας κρύβει μέσα του.

Ποιο είναι το δικό σας μετάλλιο στη ζωή σας, για το οποίο νιώθετε υπερήφανη;
Η αγάπη του κόσμου. Και αυτό το «Γεια σου, Άννα».

*Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «Παραπολιτικά» στις 20/04/2024