Για την απίστευτη καθημερινότητα της μίλησε μία μητέρα 9 παιδιών, η οποία ζει με την πολύ μεγάλη οικογένειά της στα Καμένα Βούρλα και δηλώνει ευτυχισμένη και γεμάτη από το νοικοκυριό της.

Στο χαμόγελο και στα λόγια της, αποτυπώνεται η ευτυχία για τα όσα ζει καθημερινά. Είναι η μητέρα 9 παιδιών στα Καμένα Βούρλα, που τα μεγαλώνει με τον σύζυγό της. Μια γυναίκα που «δεν παίρνει ανάσα» καθημερινά από τις υποχρεώσεις που τρέχουν, αλλά δηλώνει γεμάτη. Δεν σκέφτηκε όπως λέει να διακόψει καμία από τις εγκυμοσύνες της. Ούτε εκείνες που χαρακτηρίστηκαν από τον γιατρό της δύσκολες και επικίνδυνες.

Για τη Δέσποινα Κασβίκη που κατοικεί στα Καμένα Βούρλα, ήταν η επιλογή της και η φυσιολογική εξέλιξη της οικογένειας της. Μπορεί το ταξίδι της μητρότητας να είναι η πιο σκληρή δουλειά του κόσμου, όμως είναι παράλληλα και η πιο ιερή.

Όπως λέει η ίδια στο lamianow.gr: «Μπορεί να ακούγεται κουραστικό αλλά δεν θα άλλαζα με τίποτα την καθημερινότητα μου με τα παιδιά. Ακόμα και όταν μου πρότειναν να με βοηθήσουν να βρω μια δουλειά γιατί μια πολύτεκνη οικογένεια έχει έξοδα, αρνήθηκα. Είμαι μάνα. Αυτή είναι η δική μου “καριέρα” και αυτή μου δίνει ευτυχία. Δεν νιώθω να έχω στερηθεί κάτι. Δεν είναι η πολυτέλεια ή η καλοπέραση το ζητούμενο για μένα. Πλούτη μου, είναι τα χαμόγελα στα προσωπάκια των παιδιών μου, οι αγκαλιές, να τα βλέπω να γίνονται καλοί μαθητές, καλοί άνθρωποι. Αυτή είναι η μεγαλύτερη περιουσία που θα μπορούσα να έχω…».

«Αρκεί να υπάρχει χαμόγελο και υπομονή»

«Τα πρωινά που ξυπνάμε όλοι μαζί, είμαστε 11 άνθρωποι. Μια ολόκληρη ποδοσφαιρική ομάδα. Επικρατεί ένας μικρός χαμός αλλά έχουμε βρει τους ρυθμούς μας. Με λίγη οργάνωση όλα γίνονται πιο εύκολα, αρκεί να υπάρχει χαμόγελο και υπομονή. Τις ώρες που τα μεγαλύτερα παιδιά είναι στο σχολείο, ασχολούμαι με τις δουλειές του σπιτιού και τη μαγειρική με “βοηθούς” τα μικρότερα.

Αφού τελειώσω τα του σπιτιού, παίζουμε, ζωγραφίζουμε και χαλαρώνουμε μέχρι να “ξαναγεμίσει” το σπίτι, να έρθει η ώρα του φαγητού και ξανά από την αρχή οι υπόλοιπες δουλειές” λέει και συνεχίζει:

“Είναι ένα σπίτι γεμάτο φωνές. Είμαστε και πολλοί βλέπεις…αλλά δεν μπορώ να το φανταστώ αλλιώς. Μου αρέσει αυτή η “φασαρία”. Είναι οι φωνούλες των παιδιών μου. Κάποιοι ίσως θα δυσκολεύονταν. Για μένα ακούγονται σαν…μουσική.

Δεν σκέφτηκα ποτέ να διακόψω κύηση. Ακόμα και σε εγκυμοσύνες μου που ήταν δύσκολες. Ακόμα και όταν ο γιατρός μου, μού είπε τέλος. Μπορεί να μην τα καταφέρεις, να μην αντέξεις ως τη γέννα. Μέσα μου δεν υπήρξε ούτε μισή φορά που να σκεφτώ να κάνω πίσω. Και Δόξα τω Θεώ, στο τέλος όλα πήγαν καλά…»