Η Κατερίνα Παπακώστα γεννήθηκε στη Σουηδία και μεγάλωσε στα Τρίκαλα. Το 2019 εκλέγεται για πρώτη φορά βουλευτής, στηρίζοντας τον Κυριάκο Μητσοτάκη, και γίνεται η μοναδική γυναίκα βουλευτής στον Νομό Τρικάλων. Είναι η νέα υφυπουργός Οικογένειας και Κοινωνικής Συνοχής. Αυτές οι πληροφορίες αναγράφονται στο βιογραφικό της. Μιλώντας στα «Παραπολιτικά» ξεδιπλώνει τις πτυχές του χαρακτήρα της που δεν γνωρίζουν πολλοί, αναφέρεται στην κόρη της, τον πατέρα της, που παλεύει με την άνοια και δεν αντιλήφθηκε την υπουργοποίησή της, και τη σχέση με τη μητέρα της. Μας ταξιδεύει με τις παιδικές της αναμνήσεις σε απάτητα χιόνια και ολάνθιστα λιβάδια.

Υφυπουργός Οικογένειας και Συνοχής. Επρεπε να υπάρχει αυτό το υπουργείο νωρίτερα; Μιλήστε μας για το χαρτοφυλάκιό σας.

Η σύσταση του υπουργείου Κοινωνικής Συνοχής και Οικογένειας είναι πράγματι μια εξαιρετικά σημαντική και κρίσιμη πολιτική απόφαση και, ναι, θα έπρεπε να είχε τεθεί ως προτεραιότητα πολλά χρόνια, για να μην πω πολλές δεκαετίες, πριν, δεδομένου ότι το δημογραφικό πρόβλημα στη χώρα μας εντοπίζεται ήδη από τη δεκαετία του 1960. Ωστόσο, η θεσμοθέτηση στοχευμένων οικογενειακών και δημογραφικών πολιτικών είναι από τις σημαντικότερες νέες προκλήσεις για το κράτος πρόνοιας σήμερα. Η αποτελεσματική εφαρμογή αυτών των πολιτικών δεν αποτελεί απλώς μια απάντηση σε άμεσες κοινωνικοοικονομικές ανάγκες, αλλά θεμελιώδη προϋπόθεση για τη διατήρηση του κοινωνικού και οικονομικού ιστού της χώρας μας και τη διαφύλαξη της εθνικής μας ταυτότητας.

Οι αρμοδιότητες δε του υφυπουργείου Κοινωνικής Συνοχής και Οικογένειας περιλαμβάνουν τη χάραξη πολιτικών με γνώμονα την προώθηση της ουσιαστικής ισότητας, με ιδιαίτερη έμφαση στην καταπολέμηση της έμφυλης και ενδοοικογενειακής βίας και τα ανθρώπινα δικαιώματα.

Πώς αποφασίσατε να εμπλακείτε με τα κοινά;

Η ενασχόλησή μου με τα κοινά έγινε με έναν τρόπο που, για να είμαι ειλικρινής, δεν επεδίωξα. Θα τολμούσα να πω ότι έγινε με έναν τρόπο σχεδόν καρμικό. Δεν ξέρω, αλήθεια, αν η μοίρα είναι αυτή που καθορίζει την πορεία ενός ανθρώπου ή οι επιλογές του. Το σίγουρο πάντως είναι ότι μεγάλωσα με έναν πατέρα βαθύτατα πολιτικοποιημένο και σε μια οικογένεια με υψηλή αίσθηση πολιτικού καθήκοντος και με ενθάρρυνε πάντα να σκέφτομαι πέρα και πάνω από τον εαυτό μου. Η ενθάρρυνση, η εμπιστοσύνη και η υποστήριξη των συμπολιτών μου, από τα πρώτα βήματα της ενασχόλησής μου με τα κοινά, ήταν αυτά που τροφοδότησαν καθοριστικά το πάθος μου για την πολιτική.
Θέλω να με θυμούνται ως κάποια που έκανε ό,τι περνούσε από το χέρι της για να κάνει τη διαφορά
Πώς γνωριστήκατε με τον σύζυγό σας;

Με τον σύζυγό μου γνωριστήκαμε σε μικρή ηλικία, όταν εγώ ήμουν μαθήτρια στο Λύκειο και εκείνος ετοιμαζόταν για τη στρατιωτική του θητεία. Η πρώτη μας γνωριμία έγινε μέσω κοινών φίλων, σε ένα σημείο όπου τότε, «τα παλιά χρόνια», συγκεντρωνόταν η νεολαία των Τρικάλων, στο περίφημο «Τρίγωνο». Τυχαία γνωριμία, που όμως έμελλε να καθορίσει τη ζωή και των δυο μας με τρόπο ουσιαστικό.

Πώς είναι η σχέση σας με την κόρη σας;

Η κόρη μου είναι μια από τις πιο πολύτιμες πτυχές της ζωής μου. Μοιραζόμαστε έναν ισχυρό δεσμό, που βασίζεται στον αμοιβαίο σεβασμό, την ανοιχτή επικοινωνία και την άνευ όρων αγάπη. Η εξισορρόπηση των ευθυνών μου ως πολιτικού και μητέρας έχει τις προκλήσεις της, αλλά προσπαθώ να είμαι παρούσα και υποστηρικτική στη ζωή της. Περνάμε ποιοτικό χρόνο μαζί και φροντίζω να ακούω τις απόψεις της και να ενθαρρύνω τις φιλοδοξίες της.

Πώς ένιωσαν οι γονείς σας με την υπουργοποίησή σας;

Η μητέρα μου ήταν ανέκαθεν άνθρωπος που έθετε τον πήχη κάθε φορά και πιο ψηλά και πάντα φρόντιζε να κρατά εμένα και τα αδέρφια μου γειωμένους. Το 19,5 στους σχολικούς βαθμούς δεν ήταν αρκετό, αν δεν ήταν 20, και η Νομική ήταν απλώς μια καλή σχολή. Οπερ σημαίνει ότι πάντα πίστευε, και συνεχίζει να πιστεύει, πως μπορώ και καλύτερα. Ξέρω ωστόσο ότι κατά βάθος νιώθει πολύ χαρούμενη και υπερήφανη για την εμπιστοσύνη που μου έδειξε ο πρωθυπουργός. Η μεγάλη μου θλίψη ωστόσο είναι ότι ο πατέρας μου, ένα από τα πολυτιμότερα στηρίγματά μου, ο οποίος μου εμφύσησε το μικρόβιο της πολιτικής και για τον οποίο ήταν όνειρο ζωής η εκλογή μου ως βουλευτού, δεν μπόρεσε να μοιραστεί μαζί μας αυτή τη μεγάλη χαρά, λόγω της ασθένειάς του, της άνοιας. Πιστεύω βαθιά μέσα μου όμως και ελπίζω πως κάποια στιγμή, έστω και για κλάσματα του δευτερολέπτου, θα καταφέρει να ξεκλειδώσει έστω ένα μικρό κομματάκι της εναπομείνασας μνήμης του και να νιώσει δικαιωμένος και περήφανος για την κόρη του. Αυτή η σκέψη μού δίνει δύναμη και κίνητρο κάθε μέρα να προσπαθώ περισσότερο, να γίνομαι όχι μόνο καλύτερη στις επιδόσεις μου, αλλά και καλύτερος άνθρωπος, όπως μας δίδαξε εκείνος…

Πώς νιώθετε που βλέπετε τον πατέρα σας με άνοια;

Είναι ένα θέμα που απασχολεί πολλές οικογένειες στις μέρες μας. Η άνοια είναι μια ασθένεια που, αν δεν τη ζήσεις, δεν τη βιώσεις από μέσα σε δικό σου άνθρωπο, δεν μπορείς να καταλάβεις το μέγεθος της πληγής. Η ασθένεια του πατέρα μου, ωστόσο, με βοήθησε να συναισθανθώ και να κατανοήσω το μέγεθος του κυκεώνα που βιώνουν χιλιάδες οικογένειες στη χώρα μας , ενώ μου υπενθυμίζει καθημερινά τη σημασία του έργου μας στην κοινωνική συνοχή και τη στήριξη της οικογένειας. Η κατάσταση του πατέρα μου με ώθησε να υπερασπιστώ με ακόμα μεγαλύτερο πάθος τρόπους υποστήριξης για τις οικογένειες που αντιμετωπίζουν παρόμοιες δυσκολίες, εξασφαλίζοντας ότι θα έχουν την απαιτούμενη στήριξη σε τέτοιες αντίξοες συνθήκες.

Παιδικά χρόνια στα Τρίκαλα. Μια παιδική ανάμνηση;

Παιδικά χρόνια στη Σουηδία, στο χωριό της μητέρας μου, στην Κρανιά Γρεβενών, στην Καλαμπάκα, αλλά και στα Τρίκαλα… Πολλές όμορφες, αλλά και δύσκολες στιγμές, γεμάτες όμως όλες με πολλή ξεγνοιασιά, παιδική αθωότητα, παιχνίδι, άγνοια κινδύνου και πολλές αξέχαστες μυρωδιές… Η μυρωδιά του φρέσκου, απάτητου χιονιού στο χωριό, η μυρωδιά των λουλουδιών και της φρεσκοψημένης λαχανόπιτας στη γάστρα από τη γιαγιά είναι κάποιες από τις παιδικές αναμνήσεις που νοσταλγώ…

Το μεγαλύτερο όνειρο που θέλετε να πραγματοποιήσετε;

Νομίζω ότι ο Θεός υπήρξε πολύ γενναιόδωρος μαζί μου. Εχω πάψει εδώ και πολλά χρόνια να ονειρεύομαι μεγαλεπήβολους στόχους. Το μόνο που προσπαθώ πια είναι να ασκώ μία πρωτίστως δημιουργική και επιδραστική πολιτική, η οποία θα αφήσει, ελπίζω, ένα θετικό αποτύπωμα στην κοινωνία. Θέλω να με θυμούνται ως κάποια που έκανε ό,τι περνούσε από το χέρι της για να κάνει τη διαφορά, να εμπνεύσει άλλους, να βοηθήσει στη δημιουργία μιας πιο δίκαιης και συμπονετικής κοινωνίας και που σε κάθε περίπτωση, αν στο τέλος πέσει, έπεσε μαχόμενη...

Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «Παραπολιτικά».