Έχει τη δική του φιλοσοφία και δυναμική ζωής, αν και φαίνεται χαμηλών τόνων. Ο Πάνος Σκουρολιάκος είναι αγωνιστής σε όλα του και ας μην το διατυμπανίζει. Το αποδεικνύουν τα σχεδόν πενήντα χρόνια του στο θεατρικό σανίδι, με σημαντικούς ρόλους, αλλά και η πορεία του στην τηλεόραση, σε αγαπημένες σειρές, όπου κέρδισε την αγάπη του κόσμου, καθώς και η πολιτική του καριέρα πάνω στις αρχές και τις ιδέες του, τις οποίες πάντα ακολούθησε πιστά. Μας αποκάλυψε γιατί θεωρείται «αμφίβιο» στο θέατρο, πώς βίωσε άγριες κακοποιητικές καταστάσεις στην καριέρα του, ενώ απάντησε στον Βλαδίμηρο Κυριακίδη για τους ηθοποιούς-βουλευτές και την αξία τους.

Επίσης, μιλώντας στην «ΟΝ time», εξαπέλυσε μύδρους για τα τηλεοπτικά ριάλιτι, εξαιτίας των οποίων κάποιοι χρίζονται ηθοποιοί και όπως υποστήριξε, «μπερδεύουν» την έννοια του ηθοποιού, στερώντας το μεροκάματο από τους πραγματικούς συναδέλφους του. Αναφέρθηκε στα χτυπήματα που δέχτηκε στο χώρο και μάτωσε πολύ, στους φόβους του, στους «Ήρωές» του, οι οποίοι διψάνε για ζωή και ανεβαίνουν στο σανίδι, στο «μοντελάκι του γάμου», που τον... στένευε, ενώ μας μίλησε πρώτη φορά και για το θαύμα, το οποίο άλλαξε τη ζωή του...

Πού γεννήθηκες και μεγάλωσες; Πώς ήταν τα παιδικά σου χρόνια;

Γεννήθηκα στην Αθήνα. Μεγάλωσα στη Νέα Σμύρνη που ήταν ακόμη μία ωραία κηπούπολη, όπου μπορούσες να παίξεις ανέμελος με τα άλλα παιδιά της γειτονιάς κι έκανα πολλά όνειρα. Ο πατέρας μου Λουκάς ήταν ένας καλός ράφτης, το μαγαζί του ήταν στην Πανεπιστημίου και μετά στη Πλατεία Κλαυθμώνος. Η μητέρα μου Αικατερίνη ήταν νοικοκυρά. Έχω μια αδελφή μικρότερη, τη Λένα. Ζούσαμε απλά, χωρίς πολυτέλειες, αλλά χωρίς να μας λείψει κάτι. Από τους γονείς μου πήρα πάρα πολλή αγάπη. Αποφάσισα να μπω στην ΑΣΟΕΕ για να μπορέσω να γραφτώ στη Δραματική Σχολή. Δεν είχα κανένα ενδιαφέρον για τα οικονομικά. Απλώς ήθελα να περάσω σε μια πανεπιστημιακή σχολή για να μη μου γκρινιάζουν οι γονείς μου που σπούδαζα υποκριτική. Μετά το πρώτο έτος της ΑΣΟΕΕ πήγα και γράφτηκα στη Δραματική Σχολή του Πέλου Κατσέλη. Θεωρώ σπουδαίους δασκάλους μου στη Δραματική Σχολή τον Πέλο Κατσέλη και τον Λεωνίδα Τριβιζά και στο θεατρικό σανίδι τον Σπύρο Ευαγγελάτο. Αυτοί καθόρισαν και την άποψή μου για το θέατρο και την αισθητική μου, διεύρυναν τους ορίζοντές μου, αλλά καθόρισαν και την προσωπικότητά μου, την ηθική μου, πάρα πολλά πράγματα στη ζωή μου, πέρα από το θέατρο.

Είσαι κοντά πενήντα χρόνια στο θέατρο, έχοντας ζήσει την παλιά γενιά των σκηνοθετών και των πρωταγωνιστών. Υπήρχαν και τότε κακοποιητικές συμπεριφορές; Έχεις βιώσει κακοποιητική συμπεριφορά από σκηνοθέτη;

Βεβαίως, όχι φυσικά από τους προαναφερθέντες, τον Κατσέλη, τον Ευαγγελάτο ή τον Τριβιζά, αλλά έχω ζήσει στο θέατρο άγριες καταστάσεις, όχι απλώς κακοποιητικές, σε επίπεδο αντιπαράθεσης πάνω στη δουλειά, όχι ως σεξουαλική παρενόχληση. Πάνω στη δουλειά, να θέλει να σε πείσει ο σκηνοθέτης ότι είσαι παντελώς άχρηστος, λες και γι’ αυτό συνεργαζόμασταν, για να μου αποδείξει ότι είμαι άχρηστος. Κι εγώ και η γενιά μου έχουμε περάσει δύσκολα, δεν έχουμε περάσει όλη μας την καριέρα, ανέφελα...

Όλο αυτό το «απόστημα» που έσπασε στο θέατρο με σεξουαλικές κακοποιητικές συμπεριφορές δεν σου έκανε εντύπωση;

Αυτά ήταν γνωστά στο σινάφι, δεν πέσαμε από τα σύννεφα...

Πίστευες ότι το θέατρο κρύβει μια τόσο μελανή κηλίδα μέσα του;

Ναι, βεβαίως. Γι’ αυτό κι εγώ ήμουν ιδιαίτερα αυστηρός και προσεκτικός όταν δίδαξα για οκτώ χρόνια στο τμήμα Θεατρικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου στο Ναύπλιο. Και αργότερα, που ήμουν διευθυντής στη Δραματική Σχολή του Πειραϊκού Συνδέσμου, επίσης, ήμουν πολύ προσεκτικός κι επειδή είχα την ευθύνη εκεί, όταν ξεκίναγα τη συνεργασία μου με ένα δάσκαλο, το πρώτο και το μόνο που του έλεγα ήταν «μην τολμήσεις να ακουμπήσεις έστω το μικρό δαχτυλάκι κανενός παιδιού στη σχολή». Το #ΜeToo έβγαλε στην επιφάνεια όλη αυτή τη μαυρίλα, αλλά υπάρχει και η άλλη πλευρά. Υπάρχουν και άνθρωποι που σέβονται τα παιδιά, είναι υποστηρικτικοί, όπως π.χ. ήταν για μένα ο Σπύρος Ευαγγελάτος, μόλις είχα τελειώσει τη σχολή. Ήταν εμψυχωτικός και υποστηρικτικός. Υπάρχουν τα πάντα στο χώρο του θεάτρου, και τα άσπρα και τα μαύρα «πρόβατα».

Σεξουαλική παρενόχληση σου έχει συμβεί στο θέατρο;

Όχι, δεν μου έχει τύχει ποτέ.

Πρόσφατα, ο Βλαδίμηρος Κυριακίδης δήλωσε ότι «κακώς κάνουν και μπαίνουν ηθοποιοί στην πολιτική καθώς δεν συνεισφέρουν σε τίποτα». Εσύ που ήσουν βουλευτής για δύο τετραετίες και ασχολήθηκες ως τομεάρχης Πολιτισμού, πώς το κρίνεις;

Ο Βλαδίμηρος Κυριακίδης μου είναι εξαιρετικά συμπαθής και για να γελάσουμε λίγο και να το πούμε χαριτωμένα «εγώ ασχολούμαι με την πολιτική προτού ο Βλαδίμηρος πάει παιδικό σταθμό». Γιατί οι ηθοποιοί να μην μπαίνουν στην πολιτική και να προσπαθούν για τα θέματα που ξέρουν; Γιατί, π.χ., ένας γιατρός από την Αμαλιάδα τα ξέρει καλύτερα τα θέματα της τέχνης, του πολιτισμού, του θεάτρου από κάποιον ηθοποιό; Εξάλλου, σπουδαίοι ηθοποιοί έχουν υπηρετήσει και αυτό το χώρο: η Μερκούρη, ο Καλλέργης, η Υψηλάντη, η Κοταμανίδου και τόσοι άλλοι.

Τη μεγάλη δημοσιότητά σου σ’ την έφερε η τηλεόραση. Πώς τη βλέπεις σήμερα; Θέλεις να κάνεις κάτι στην τηλεόραση;

Στα οκτώ χρόνια που ήμουν βουλευτής δεν έκανα, ούτε θέατρο, ούτε τηλεόραση. Αφιερώθηκα σε αυτό. Πέρσι συμμετείχα σε μερικά επεισόδια στο «Κόκκινο Ποτάμι» του Μανούσου Μανουσάκη. Η τηλεόραση είναι ένα πάρα πολύ σπουδαίο εργαλείο. Τώρα, το πώς θα το χρησιμοποιήσεις αυτό το εργαλείο είναι στο χέρι του παραγωγού, του σκηνοθέτη, του σεναριογράφου και των ηθοποιών. Δεν σνομπάρω καθόλου τη τηλεόραση, όπως και το θέατρο και ο κινηματογράφος είναι κομμάτι της δουλειάς μας και πρέπει καθένα από αυτά να το αντιμετωπίζεις διαφορετικά.
 
Τα ριάλιτι πώς τα βλέπεις, καθώς και το ότι κάποιοι συνάδελφοί σου συμμετέχουν σε αυτά, επειδή έχουν καλές οικονομικές απολαβές;

Είναι να στενοχωριέσαι με αυτά. Δεν ξέρω ποιοι συνάδελφοί μου έχουν πάει ή πάνε σε αυτά, γιατί τώρα πλέον η έννοια του συναδέλφου, ιδιαίτερα μετά την κατάργηση της άδειας εξασκήσεως επαγγέλματος του ηθοποιού που έγινε στη δεκαετία του ’80 από τη Μελίνα Μερκούρη -δυστυχώς, αυτή η σπουδαία θεατρίνα έκανε αυτό το λάθος- τώρα δεν ξέρεις ποιος είναι και ποιος δεν είναι ηθοποιός. Κάποιος που έχει κάνει δύο, τρία επεισόδια σε μια τηλεοπτική σειρά λέει ότι είναι συνάδελφος. Κάποιος που παίζει Δευτερότριτα με φίλους του από τη δουλειά που κάνανε ένα θίασο χωρίς να είναι εκπαιδευμένοι ηθοποιοί, λέει ότι είναι συνάδελφος. Γράφονται στο ΣΕΗ, πληρώνουν τη συνδρομή τους, αλλά αυτό δεν λέει κάτι.

Το γεγονός ότι πλέον παίζουν σε σίριαλ πρόσωπα που γίνονται γνωστά από τα ριάλιτι πώς το βλέπεις;

Κατ’ αρχήν, κάνουν κακό στον εαυτό τους, γιατί άμα δεις, όλοι αυτοί οι άνθρωποι δεν έχουν κάνει και καμιά σπουδαία καριέρα. Έρχεται ως γνωστός από το ριάλιτι, παίζει σε ένα σίριαλ και μία φορά στο θέατρο και μετά εξαφανίζεται. Τι έχει κάνει; Έχει πάρει τη θέση ενός επαγγελματία ηθοποιού, ενός ταλαντούχου ηθοποιού, ενός ηθοποιού που ζει την οικογένειά του από αυτή τη δουλειά. Θυμάμαι ένα μοντέλο που σταμάτησε την πασαρέλα κι έλεγε, καθώς έδινε συνέντευξη, γιατί έπαιζε σε ένα σίριαλ: «Εγώ είμαι 29 χρόνων, τελείωσε η καριέρα μου σαν μοντέλο, τι να κάνω; Σπίτι μου θα πάω;». Έτσι απλά. Αρκεί να το δηλώσεις και «βαφτίζεσαι» ηθοποιός. Δεν χρειάζεται κατά τη γνώμη της κυρίας αυτής -δεν θέλω να πω όνομα- ούτε σπουδές, ούτε προετοιμασία, ούτε γνώσεις, ούτε τίποτα.


Το γεγονός ότι -αν και χαμηλών τόνων- είσαι αγωνιστής και πάντα πολιτικά βρισκόσουν στον ίδιο δρόμο, δεν λοξοδρόμησες, είτε αυτό λέγεται Τέχνη είτε πολιτική, πιστεύεις ότι σου στοίχισε στην καριέρα σου;

Βεβαίως. Αλλά εντάξει, πάντα υπάρχει ένας δρόμος για όλους. Ούτε χαμένος πήγα, ούτε αδικημένος αισθάνομαι. Ο καθένας έχει τις δικές του αρχές και το δικό του δρόμο.

Στην πορεία αυτή των τόσων χρόνων στον καλλιτεχνικό χώρο υπήρξαν Σειρήνες για να αλλάξεις τις επιλογές σου στο θέατρο ή στην πολιτική;

Κατ’ αρχήν δεν στέρησα από τον εαυτό μου το να δοκιμάζεται σε διαφορετικά είδη θεάτρου. Το ένα καλοκαίρι μπορούσε να με βρει κάποιος στην Επίδαυρο και το άλλο στο «Δελφινάριο». Ο σπουδαίος ποιητής και κριτικός θεάτρου της «Καθημερινής» Γιάννης Βαρβέρης είχε γράψει για μένα κάτι που το θεωρώ εξαιρετικά τιμητικό: «Ο Πάνος Σκουρολιάκος αυτό το “θεατρικό αμφίβιο” στέκεται σε όλες τις σκηνές». Το θέμα είναι πώς θα σταθείς στην Επίδαυρο καλά και πώς στο Δελφινάριο. Διότι υπάρχουν μερικοί που κάνουν την Επίδαυρο... Δελφινάριο και το Δελφινάριο... Επίδαυρο! Το ότι έχω αρνηθεί δουλειές με περισσότερα χρήματα, επειδή θεωρούσα ότι δεν με αντιπροσώπευαν, το έχω κάνει. Έχασα λεφτά έτσι, αλλά όμως κέρδισα διάρκεια και νομίζω θεατρική αξιοπρέπεια.

Αν κάνεις έναν απολογισμό, αυτά που ονειρευόσουν τα κατάφερες;

Πέτυχα πολλά περισσότερα από αυτά που ονειρεύτηκα. Είμαι πολύ ευχαριστημένος, γεμάτος, δεν έχω κανένα παράπονο ή απωθημένο. Δεν φανταζόμουν ότι θα κάνω τόσα χρόνια θέατρο, ότι θα έχω την τιμή να διδάξω στο Πανεπιστήμιο, να γίνω διευθυντής Δραματικής Σχολής, εκλεγμένος καλλιτεχνικός διευθυντής για δέκα χρόνια στο Δημοτικό Περιφερειακό Θέατρο Ρούμελης, να εκλεγώ οκτώ χρόνια βουλευτής του Ελληνικού Κοινοβουλίου. Δεν τολμούσα να σκεφτώ όλα αυτά τα πράγματα. Κάτι λιγότερο από αυτά σκεφτόμουν και η ζωή μού έδωσε περισσότερα και χαίρομαι πάρα πολύ γι’ αυτό.

Σου ήρθαν όλα τόσο εύκολα;

Όχι. Καθόλου. Με εξαιρετικές δυσκολίες. Οι συνθήκες ήταν αρνητικές για να πετύχω τα περισσότερα από αυτά που έκανα. Επειδή όλοι γνωριζόμαστε σε αυτόν τον τόπο και ιδιαίτερα στο σινάφι των ηθοποιών, οι πάντες γνωρίζουν αν ήμουν σε κάποια παρέα, αν με βοήθησαν κάποιοι, ότι ήμουν μόνος μου σε ένα τοπίο άνυδρο, εχθρικό και προσπάθησα με αποτελέσματα δύσκολα και για τον ψυχισμό μου και για τον εαυτό μου και για την υγεία μου, να κάνω αυτά που ονειρεύτηκα. Ήταν πολύ δύσκολα τα πράγματα. Δεν ανοίξανε οι πόρτες διάπλατα. Το αντίθετο. Χτυπήθηκα αλύπητα, μάτωσα πάρα πολύ για να τις ανοίξω.

Πώς βλέπεις σήμερα τον ΣΥΡΙΖΑ και τι έχεις να μας πεις για το νέο αρχηγό του, τον Στέφανο Κασσελάκη, και την εικόνα που βγάζει προς τα έξω;

Είμαι από αυτούς που συνδημιούργησαν από την πρώτη στιγμή τον ΣΥΡΙΖΑ το 1989. Ήμουν για κάποιες περιόδους μέλος της Κεντρικής Επιτροπής, πάντα όταν ήμασταν 4%-5% με έβαζαν σε ψηφοδέλτιο γιατί έπρεπε να στηρίξουμε το Κόμμα και με τον Αλέξη Τσίπρα, ήρθε και έδεσε το πράγμα, γίναμε κυβέρνηση κι έγινα κι εγώ βουλευτής για οκτώ χρόνια. Αυτή τη στιγμή ο ΣΥΡΙΖΑ περνάει μια πολύ δύσκολη περίοδο και ή θα την ξεπεράσει ή δεν θα υπάρχει. Όσο για τον καινούριο αρχηγό Στέφανο Κασσελάκη αυτός κρίνεται, παρακολουθούμε και θα κρίνουμε εμείς και ολόκληρος ο ελληνικός λαός.

Τι σε τρομάζει περισσότερο στην Ελλάδα του σήμερα;

Δυστυχώς, το «έγκλημα» έχει επιτελεστεί στην Ελλάδα του σήμερα, έπειτα απ’ όλα αυτά τα χρόνια, την κρίση, μετά τη διαχείριση την κοινοβουλευτική από το 2019, τη Νέα Δημοκρατία μέχρι σήμερα, η Ελλάδα είναι σε πολύ δύσκολη θέση και την έφεραν σε αυτή τη θέση αυτοί που κυβέρνησαν. Οι μισθοί και οι συντάξεις είναι στα κατώτατα επίπεδα, είναι τέτοιοι, που δεν μπορεί κανείς να ζήσει. Είναι πάρα πολύ δύσκολα τα πράγματα και κάθε μέρα γίνονται ακόμη δυσκολότερα. Η ακρίβεια δεν αντιμετωπίζεται.

Διατηρείς κάποια ελπίδα ή είσαι απαισιόδοξος;

Αισιόδοξος είμαι. Όταν θα πιάσουμε καλά πάτο, θα σηκωθούμε. Ακόμη φαίνεται ότι υπάρχει απόσταση για τον πάτο και οι Έλληνες απλώς περιμένουν τον πάτο. Δεν κάνουν τίποτα. Δεν αντιδρούν. Βλέπετε πως ή δεν ψηφίζουν ή ψηφίζουν το χειρότερο. Δεν θα μας στείλει ο Θεός το μάννα εξ ουρανού, αν εμείς δεν διεκδικήσουμε. Αλλά κάποια στιγμή θα γυρίσουνε τα πράγματα. Έτσι γινόταν πάντα στην ιστορία.

Πιστεύεις στη νέα γενιά και την αντίδρασή της;

Βεβαίως. Έχω δύο παιδιά τα οποία είναι τριάντα χρόνων και αγωνίζονται, έχουν κέφι, με δυσκολίες, αλλά προχωράνε. Κι έτσι είναι και οι φίλοι τους και οι νέοι άνθρωποι που συναντώ παντού όπου κινούμαι.

Η Ιόλη και ο Λουκάς, τα δίδυμά σου από τον πρώτο σου γάμο, με την ηθοποιό Πηνελόπη Σταυροπούλου, εργάζονται στο εξωτερικό...

Ο γιος μου γύρισε από την Αγγλία και θα μείνει εδώ, αλλά η κόρη μου είναι βιολόγος, διδάσκει στο Πανεπιστήμιο της Γάνδης στο Βέλγιο και απ’ ότι βλέπω, δεν πρόκειται να γυρίσει μόνιμα στην Ελλάδα. Κάποια στιγμή που ήταν και τα δύο μου παιδιά στο εξωτερικό, είχα τρελαθεί. Δεν μπορούσα να το αντιμετωπίσω. Πόσοι γονείς είναι που τα παιδιά τους έχουν αναγκαστεί να ξενιτευτούνε για να σπουδάσουν και να βρουν δουλειές; Έχουν αρχίσει και γίνονται πλέον οι νέοι μας επιστήμονες-γκαστερμπάιτερ.

Τρεις πρωταγωνιστές της παλιάς γενιάς, με «χιλιόμετρα» στο θέατρο, εσύ, ο Κώστας Αρζόγλου και ο Χρήστος Βαλαβανίδης, που έχετε ξανασυνεργαστεί, θα γίνετε από 16 Οκτωβρίου «Ήρωες» στο «Από Μηχανής Θέατρο» Μίλησε μου γι’ αυτή την παράσταση που ετοιμάζετε...

Είναι ένα υπέροχο έργο του βραβευμένου σύγχρονου συγγραφέα Ζεράλντ Σιμπλεράς, σε μετάφραση Μαριάννας Τόλη. Το βλέπει με πολύ «φρέσκια» ματιά ο Δημήτρης Μυλωνάς που το σκηνοθετεί κι εμείς «δέσαμε» πάρα πολύ από τις πρώτες πρόβες. Μια κωμωδία που μας κάνει να γελάμε και να συγκινηθούμε. Οι ήρωές της είναι τρεις συνταξιούχοι στρατιωτικοί σε ένα ίδρυμα, οι οποίοι δεν παραιτούνται, θέλουν να ζήσουν, να φύγουν από εκεί και να ταξιδέψουν. Είναι ένας ύμνος στη ζωή. Δεν είναι απλώς μια κωμωδία, έχει στοιχεία ανθρώπινα, τα οποία φέρνουν μέχρι και δάκρυα. Εγώ παίζω τον Γουστάβο, είναι μόλις έξι μήνες σε αυτό το ίδρυμα, ενώ ο Φελίπε (Κώστας Αρζόγλου) μένει εκεί δέκα χρόνια και ο Χένρι (Χρήστος Βαλαβανίδης) έχει 25 χρόνια. Κι όμως ονειρεύονται να φύγουν… Έχουν όνειρα, καταστρώνουν σχέδια. Αν και απόμαχοι, δεν το αποδέχονται και διεκδικούν δράση. Είναι ένα έργο φτιαγμένο με σημερινά «υλικά», καταστάσεις, χιούμορ κι ας αναφέρεται στο παρελθόν.
 
Τι άλλο κάνεις;

Στην ταινία «Καποδίστριας» του Γιάννη Σμαραγδή παίζω ένα βοσκό που πάει στο κονάκι του ο Καποδίστριας, ο βοσκός δεν τον ξέρει κι αρχίζει να εκθειάζει το νέο κυβερνήτη χωρίς να ξέρει ότι είναι αυτός. Επίσης θα σκηνοθετήσω στο «Από Μηχανής» τον «Φιάκα», του Μισιτζή. Είναι η τρίτη φορά που το σκηνοθετώ. αλλά θα είναι εντελώς διαφορετική η «ματιά» μου, πιο σύγχρονη.

Η πολιτική είναι ένα κεφάλαιο που έχει κλείσει για σένα;

Ως βουλευτής, ναι. Όμως η πολιτική θα υπάρχει, όπως υπήρχε πάντα στη ζωή μου, από δεκαπέντε χρόνων.

Ο χρόνος που περνάει σε φοβίζει;

Όχι, απλώς σκέφτομαι ότι δεν πρέπει να είμαστε σε ένα συννεφάκι, ότι περνάνε τα χρόνια, αλλά έχουμε τις ίδιες δυνάμεις. Άρα πρέπει να προσαρμοζόμαστε με το πέρασμα του χρόνου. Δεν είναι κάτι εύκολο. Αλλά έτσι πρέπει να γίνει. Δεν μπορείς να κάνεις κάτι άλλο από το να το αποδεχτείς. Ακολουθείς τη ροή.

Στα επαγγελματικά σου έχεις κάνει πολλά πράγματα και είσαι γεμάτος, ευτυχισμένος. Στα προσωπικά σου είσαι ευχαριστημένος;

Είμαι ευχαριστημένος με τις σχέσεις και τους γάμους που έκανα στη ζωή μου, έχω δύο υπέροχα παιδιά, όλα μια χαρά!

Έχοντας δύο γάμους, όπου και χώρισες, μίλησες με τον εαυτό σου για να δεις τι έφταιξε;

Βεβαίως. Το έψαξα, αναζήτησα τις δικές μου ευθύνες, σημείωσα και τις ευθύνες των άλλων, γιατί οι ευθύνες δεν είναι μονόπατες. «Το μοντελάκι του γάμου» φάνηκε εκ των πραγμάτων ότι δεν μου πηγαίνει. Είμαι πολύ ανεξάρτητος, θέλω να είμαι εγώ και ο εαυτός μου και να τον ελέγχω, να συζητάμε και να προχωράμε μαζί. Το βάρος μιας οικογενειακής σχέσης ήταν επαχθές για μένα. Ήταν ασφυκτικό όλο αυτό.

Ποια θεωρείς ότι ήταν η πιο δύσκολη στιγμή σου μέχρι σήμερα;

Η πιο δύσκολη στιγμή μου ήταν όταν γεννήθηκαν κάτω από πολύ δύσκολες συνθήκες τα δίδυμα παιδιά μου και από θαύμα έζησαν! Έπαιζα τότε στο «Οι Γερμανοί ξανάρχονται» με τον Σωτήρη Μουστάκα στο θέατρο «Διάνα» και σε ένα κενό που είχα πάνω στη σκηνή μου, εκεί μπορούσα να κλάψω, γιατί δεν μπορούσα να το κάνω στο νοσοκομείο. Πέρασα μεγάλο πόνο και αγωνία. Γεννήθηκαν πρόωρα, οι γιατροί τα έβαλαν σε θερμοκοιτίδα, αλλά μας είπαν ότι δεν έχουν καμιά ελπίδα να ζήσουν! Έπαιζα στο θέατρο και μετά πήγαινα στο νοσοκομείο. Περίμενα ότι από στιγμή σε στιγμή θα πεθάνουν. Έκανα τον κόσμο να γελάει παίζοντας στο σανίδι και μέσα η ψυχή μου έκλαιγε... Όμως, δόξα τω Θεώ, έζησαν από θαύμα και είναι μια χαρά!

Θέλω να κλείσουμε τη συνέντευξη με μια φράση, τι άνθρωπος είσαι;

Παντός καιρού!